Sinds de Rutsons ons land bestieren wordt elk sprankje hoop op een betere toekomst de grond in geboord. Gister had één van hen de euvele moed te beweren dat we dit inmiddels allemaal begrepen hebben, als resultaat is het einde van onze moeizaam opgebouwde verzorgingsstaat nabij. Ik lees iedere week de stukken in de International Herald Tribune van de econoom Paul Krugman. Die artikelen gaan niet over ons land, maar over de Verenigde Staten en toch zijn er overeenkomsten. Want in beide landen heerst crisis. Krugman schrijft onder andere over Franklin Delano Roosevelt, die het Amerikaanse volk in de jaren dertig hoop gaf en de werkloosheid bestreed. Maar noch van Krugman, noch van Roosevelt hebben de Rutsons klaarblijkelijk ooit gehoord. Chazzerman, het Utrechtse P.v.d.A.-orakel, staat als Sinterklaas op het dak te verkondigen dat forse stappen zijn gezet naar nivellering, alsof het daar momenteel om gaat: het gaat om werk en het gaat om geld dat mensen ter besteding nodig hebben, maar het gaat vooral om hoop. Met het volk de put in te praten wordt niets bereikt, dat hadden Roosevelt en Churchill, laatstgenoemde overigens in een heel andere situatie, beter begrepen dan onze mediocre Rutsons.
