Marius B. sprak een waar woord toen hij zei dat het een absurd idee was uit loyaliteit tegenover de heer Ozenfant geen andere hond te nemen: want daar schoten de heer Ozenfant noch wij iets mee op. Dus ging ik op zoek en verdraaid ik vond de enige cairnterrier in een asiel, in Balgoy. De plaatsnaam was in eerste instantie oorzaak van een aantal grappen, die ik hier niet ga herhalen. Luna, want zo heette ze was zeveneneenhalf, kon mee in de auto en niet bij andere honden en had een hekel aan katten, meldde het asiel. Ze zat er voor de tweede keer, de eerste keer vanwege zeer ernstige ziekte van de eigenares, de tweede keer omdat de nieuwe eigenares haar heup brak. Het bleek een buitengewoon enthousiaste hond. We namen haar dus mee. Veranderden haar naam in Una, want dat is een Schotse meisjesnaam. We dachten haar net als heer Ozenfant 's nachts in de keuken te kunnen stallen, maar Una vond dat geen goed plan, ze brak de eerste nacht paar keer uit en nadat de keukendeur zodanig was gebarricadeerd (met schrijf-, naaimachine en stofzuiger) dat van ontsnappen geen sprake meer kon zijn, besloot ze de keuken rigoreus te gaan verbouwen. Ze slaapt nu 's nachts in een bench. Katten beschouwt ze als groot wild waarop gejaagd kan worden en ze vergeet alles zodra ze in de verte een kat ontwaart. Una ontsnapte toen ik de krant uit de brievenbus haalde, zag een kat en zette de sokken er in, pas twee straten had ik haar, nog zeer opgewonden, weer te pakken. Ozenfant was echt een heer, poepte zeer discreet, Una doet het het liefst wandelend, zodat haar keutels soms decimeters uit elkaar liggen. Ze is een behoorlijk stuk groter dan de heer Ozenfant en haar blaf is zeker een terts lager. Verder is het een echte cairnterrier: nieuwsgierigheid staat hoog in het vaan.
