Asha

Voor mij hoeft het echt niet, ik bedoel restaurantmuziek, vaak nog de verkeerde ook, ik herinner me een eettent in het goyse dorp met geiwe  dat een Mexicaanse prak verkocht en die deed vergezellen met Cubaanse klanken. Dat werkt bij mij abslouut niet eetlust opwekkend, net zo min als steeds maar weer dezelfde CD van Paolo Conte die een Egyptische uitbater van een Italiaans restaurant meende te moeten laten horen. Ik herinner me maar één eetgelegenheid met mechanisch voortgebrachte muziek - want ik heb het niet over "live music" - waar het aangenaam vertoeven was, zo'n veertig jaar geleden aan de Amsterdamse Koninginneweg, die man draaide muziek waar ik wel soep van lustte. Maar nogmaals muziek hoeft van mij niet bij de maaltijd, thuis zet ik in het voorjaar bij de tomatensoep ook geen plaatje met muziek van de Canarische eilanden op. Ik  kom zelden in een Indiaas restaurant, ik heb dus ook geen herinnering aan de muziek die daar in de CD-speler wordt gestopt, maar laat ik vooraf zeggen dat ik het zonde vind als ik bij de "Saag Paneer" naar Lata Mangeshkar zou moeten luisteren: het is bij mij het een of het ander. Datzelfde geldt natuurlijk ook voor haar zus Ashla Bhosle (foto), die in het Guinness Book of Records vermeld wordt als de meest opgenomen artist, ook zij is het bekendst als onzichtbare zangeres in Bollywoodfilms, maar Ashla heeft meer noten op haar zang, want ze zingt ook volksliedjes, klassieke Indiase liederen en pop. Hier zingt ze "Aaja Aaja Main Hoon Pyar Tera", oorspronkelijk ook uit een film, maar deze fantastische live uitvoering is niet geheel vreemd aan Westerse invloeden en dan druk ik me zeer voorzichtig uit, het begin van het nummer zou zo van een plaat van "The Shadows" kunnen komen.