Cajun

Plotseling waren ze er, op de toonbank van de slager zo'n vijfentwintig jaar geleden: kajoenkruiden, niet dat dat de juiste uitspraak was, maar iedereen wist wat er mee bedoeld was: een mengsel van zout, cayennepeper, knoflook en nog het één en ander. Waarom het spul plotseling verscheen en na een poosje aan populariteit inboette heb ik nooit goed begrepen. Maar ik hield me en houd me ook meer bezig met muziek dan met de keuken en voor cajunmuziek mogen ze me wakker maken. Het merkwaardige kleine accordeonnetje, vrijwel in de oervorm zoals het instrument ooit bedacht werd, de snerpende viool (of violen) en le p'tit fer, de triangel, die hoog pingelend het ritme aangeeft. Niet dat het een en ander in de loop der geschiedenis niet is aangepast  en een gitaar, basgitaar of een kompleet drumstel verscheen ,want ook de muziek van de oorspronkelijk franstalige bewoners van de swamps in Louisiana evolueert. Accordeonist Marc Savoy (foto) met vrouw en beide zonen, soms aangevuld met basgitarist en drummer houden zich aan het originele repertoire, maar soms gaat een zoon achter de piano en wisselt moeder Ann de triangel voor een gitaar. Ik koos een kort stuk, maar wanneer u  vandaag ruimer in uw tijd zit, moet u dit deel  van een concert in Ponchartrain beluisteren. (Overigens is cajun - uitspraak keedzjun - een verbastering van acadian).