Het waren de dagen van de grote races van stad naar stad, eerst in Frankrijk en daarna ook daar buiten. In 1902 stond Parijs-Wenen op het programma. Er werden data vastgesteld: 26, 27, 28 en 29 juli en ook de af te leggen trajecten, maar er bleek een probleem: Zwitserland stond geen autoracepartijen toe op de openbare weg. De oplossing was de wedstrijd in Zwitserland te neutraliseren. Op 26 juli moest de afstand Parijs-Belfort worden gereden (zo'n 375 km), Belfort-Bregenz op 27 juli was geneutraliseerd, 28 juli moest van Bregenz naar Salzburg worden gereden (320 km) en op de laatse dag moest de afstand Salzburg Wenen worden afgelegd (ongeveer 300 km). Op de start in het Bois de Vincennes waren zo'n 10.000 toeschouwers afgekomen. Niet alle auto's reden op benzine, de Franse minister van landbouw Jean Dupuy wilde Frankrijk onafhankelijker maken van de import van benzine en zag kans alcohol gemaakt uit suikerbieten, waaraan een overschot was, te promoten. Chevalier de Knyff reed op een 70PK Panhard met alcohol in de tank en was het eerst in Belfort, gevolgd door vijf andere Panhards.
De winnende Renault met racenummer 147
Louis Renault ging uit van een heel ander concept dan de meeste deelnemers, die bijna allemaal zware wagens reden met grote motoren, zijn auto's waren een stuk kleiner en lichter. Dat wil niet zeggen dat zij geen pech konden krijgen, Louis miste na Insbruck een gesloten spoorwegovergang en reed zowel tegen de eerste als de tweede slagboom. Met behulp van een lokale smid en Louis' meerijdende mécanicien François Szisz (die later zelf een glansrijke coureurscarrière had) werd de verbogen vooras gerepareerd, de olie in het carter werd met zaagmeel dikker gemaakt om weglopen te voorkomen en nadat Louis door de Mors van Baron de Caters was aangereden, omdat diens remmen faalden, moesten spaken in een achterwiel met delen van een stoel worden hersteld, tenslotte ging de radiateur lekken zodat Szisz die moest dichthouden. Met Marcel Renault op een identieke wagen ging het voorspoedig, hij won de race en verraste het welkomstcomité in Wenen, hij arriveerde namelijk twee uur voordat de winnaar verwacht werd, de verrassing was dusdanig - omdat men een Duitse overwinning verondersteld had - dat het orkest aan de eindstreep razendsnel de partituur van de Marseillaise moest opzoeken. Louis werd ondanks alle pech toch nog dertiende.
