Kocola

Soms is het nuttig een vraag te stellen, of even stil te staan, bijvoorbeeld bij de uitspraak van de ch, want het mag toch op zijn minst merkwaardig worden genoemd dat wij wel spreken van chrysant, chaos en cholera, maar de ch tot een k verfrommelen als wij over de Heer spreken, er hoeft immers in het onderhavige geval toch geen enkele angst te bestaan dat Jezus Christus door een enkeling als Jezus Sjristus, naar analogie van chow-chow, chicane en chagrijn, zal worden uitgesproken; trouwens waarom schrijven we de hoofdstad van Soedan als Khartoem en spreken deze uit als Kartoem, terwijl we een gutturale ch in huis hebben en het dus eigenlijk Chartoem zou moeten zijn; nog bonter maken we het als we in navolging van Engelssprekenden een Israeli, die Chaim heet noteren als Haim en vervolgens hem, bijvoorbeeld in Het Journaal, als Haa'iem uitspreken? Hier valt voor een Kinees nosj een Kileen tosj kocola van te maken.

Sjarles Sjuitemaker, Barendresjt.

Trompet

Ik ga er van uit dat u weet hoe een trompet er uit ziet en hoe hij klinkt, ik ga zelfs niet uitleggen dat een trombone geen schuiftrompet is, nee ik begin met de nonnentrompet, een eensnarig strijkinstrument, hier met beker en met een geluid, waarvoor ze mij beter 's nachts niet wakker kunnen maken. Er bestaat ook een engelentrompet, die maakt geen geluid en staat in de flora eveneens als brugmansia.  Vorig jaar kregen we een stek van een buurman, die stek heeft de hele winter op water binnengestaan en is in mei in een pot geplant en naar de tuin verplaatst, waar hij, zeg maar, bijzonder welig tiert. Een  paar weken geleden vertoonden zich de eerste knoppen en nu staat hij  met enorme bloemen in bloei.

 

Peugeot

De voorwielaangedreven Peugeot J7 gebouwd tussen 1965 en 1980 kwam er in diverse vormen: als busje, als pick-up en als bestelwagen en een behoorlijk aantal deed ins ons land dienst als kampeerauto. De Peugeot J7 op de foto dateert uit 1975 en kwam in 2016 naar ons land,  ik heb zo'n Peugeot  nooit gereden, lijkt me ook geen pretje  met mijn lengte van 1 meter 96.

NAGEKOMEN

nagekomen foto's van  de derde dinsdag in september

Dooie hondjes

Het trio hield het in 1983 voor gezien: "Ogden Edsl" en die naam vereist enige uitleg. Ogden is ontleend aan de Amerikaanse dichter Ogden Nash, maar in plaats van Nash, tevens een automerk, koos het drietal voor "Edsel", Fords meest kostbare vergissing. Daarna werd de laatste e verwijderd en zie: "Ogden Edsl", de echte naam was overigens "The Ogden Edsl Wahalia Blues Ensemble Mondo Bizzario Band", Bill Frenzer, Bill Carey en Otis XII waren de leden en dit was hun meest befaamde lied "Dead Puppies". Daarnaast deed het trio sketches, zoals "Pecos Bob & Dead Willie", "Invisible Exerciser", "Food Mower" en "Cavemen & Bone".

Jones

Een, in verhouding met andere brassbands in New Orleans,  jong orkest, ontstaan in de jaren zeventig uit Danny Barker's Fairview Baptist Church Band onder aanvoering van trompettist Leroy Jones (geboren 1958): de Original Hurricane Brass Band.

Hobbedobbe 8

Hij stapte op zijn fiets. Verhuizen? Waarom? Hij had zijn hele  leven in het dorp  gewoond. Even  had hij een sprankje hoop. Het bericht dat de Hobbedobbe zou worden gedempt kwam van Fluimstra en die had al eerder paniek gezaaid met de mededeling dat de gemeente samen gevoegd  zou worden met de dichtsbijzijnde grote stad, wat achteraf een uit de lucht gegrepen bericht was geweest. Hij zou het best navraag  kunnen doen bij een wethouder, hij kende er twee: Sylvia Wortelboomje, die nog met hem in de klas had  gezeten als Uilkje Hurkstra, maar later getrouwd was met de inmiddels al lang overleden Jonathan Wortelboomje, in leven beheerder van  een naturistencamping net over de grens in Groningen. Zij was namens de Ons Aller Gloriepartij wethouder van Cultuur en Verkeer, het enige vervelende was dat wanneer je bij haar langs ging ogenblikkelijk werd binnengevraagd, een half uur lang moest luisteren onder het  genot van die verschrikkelijke Zuidafrikaanse rose imitatiethee, hoe haar echtgenoot om het leven was gekomen. Nee, een betere optie was Sybert Speestra van Gemeentebelangen, die had Leefomgeving, Veeteelt en Middenstand in zijn takenpakket.

CHATCONTACT

en tenslotte komt directeur Benschop zelf op een stepje met de  broodnodige informatie

Afgeluisterd

In het partijbureau

Flora: "Hartelijk welkom allemaal, zoals jullie in mijn email hebben kunnen lezen is deze vergadering speciaal geagendeerd om nog eens te benadrukken dat de vergrijzing van ons land tot nu toe in de door ons uitgedragen politiek te weinig aandacht heeft gekregen. Vergrijzing is een probleem en voordat andere partijen met dat probleem aan de haal gaan en suggesties gaan doen wat er met het overschot aan bejaarden dient te gebeuren, wil ik dat jullie eens nadenken hoe wij vanuit onze specifieke invalshoek het aantal bejaarden kunnen decimeren, dan wel de kosten van de vergrijzing kunnen terugbrengen. Ik zeg dat omdat bejaarden ook in partijpolitieke zin geen zoden meer aan de dijk zetten en we al onze positieve aandacht aan de kinderopvang moeten besteden, want daar vinden we onze huidige en onze toekomstige kiezers. We dienen een aantal zaken scherp voor ogen te houden en een prioriteit van onze partij dient te zijn en die moet ook worden uitgedragen - Henk-Pieter, ik wil dat je meteen na afloop van deze korte bijeenkomst niet alleen met met Pauw maar ook met De Wereld Draait Door" belt - een prioriteit is de bestrijding van de mobiliteit van bejaarden: geen vergoeding van rollators, geen vergoeding van looprekken, geen korting op bus, tram en trein. Als we de mobiliteit fors beperken, wordt ook de gang naar de stembus moeilijk en hoeven we helemaal geen rekening meer met hen te houden. In plaats van bejaarden in de watten te leggen dienen ze flink te worden aangepakt. Simon-Jan, ik wil dat jij nog eens met een stofkam door de speciaal op ouderen gerichte ziektekostenvergoedingen gaat en zorgt dat die verdwijnen. Heupoperaties bijvoorbeeld dienen niet  meer te worden vergoed. Mireille, jij helpt Simon-Jan daarbij, maar hevelt tegelijkertijd al het gevonden geld over naar de kinderopvang, want daar, ik zei het net al, ligt de toekomst. Bovendien denk ik er niet over volgend jaar een hogere eigen bijdrage te betalen voor de opvang van Kevin en Sean."

KEUZEMENU

Tring-tring.

"Het volgende gesprek kost twintig eurocent per minuut. U spreekt met de firma Bombazein en Stuftstoyter. Er volgt nu een keuzemenu. Voor eigenheimers kiest U een 1. Voor hiphoplessen kiest U een 2. Voor een rondvaart kiest U een 3. Voor een spoorkaartje naar Hurdegaryp kiest U een 4. Voor Tunahan Kuzu van de partij Denk kiest U een 5. Voor gestampte muisjes kiest U een 6. Voor een staaroperatie kiest U een 7. Voor de Hongaarse ambassade kiest U een 8."

" U koos voor 2: hiphoplessen. Er volgt nu een keuzemenu. Voor het mortuarium kiest U een 1. Voor Sybren Cornelis Hiwwezitter in Bontebok kiest U een 2. Voor hooikoorts kiest U een 3. Voor hutspot kiest U een 4. Voor een faillisementsaanvrage kiest U een 5. Voor een trap in de onderbuik kiest U een 6. Voor een bedevaart naar Lourdes kiest U een 7."

"U koos voor 1: het mortuarium. Op dit moment zijn alle lijnen bezet, U wordt zo spoedig mogelijk door een onzer medewerkers geholpen."
Muziek. Muziek. Muziek.
Daarna wordt de verbinding verbroken en belt U de firma Bombazein en Stuftstoyter opnieuw.
Tring-tring.

"Het volgende gesprek kost twintig eurocent per minuut. U spreekt met de firma Bombazein en Stuftstoyter. Er volgt nu een keuzemenu. Voor eigenheimers kiest U een 1. Voor hiphoplessen kiest U een 2. Voor een rondvaart kiest U een 3. Voor een spoorkaartjes naar Hurdegaryp kiest U een 4. Voor Tunahan Kuzu van de parij Denk kiest U een 5. Voor gestampte muisjes kiest U een 6. Voor een staaroperatie kiest U een 7. Voor de Hongaarse ambassade kiest U een 8."

"U koos voor 2: hiphoplessen. Er volgt nu een keuzemenu. Voor het mortuarium kiest U een 1. Voor Sybren Cornelis Hiwwezitter in Bontebok kiest U een 2. Voor hooikoorts kiest U een 3. Voor hutspot kiest U een 4. Voor een faillisementsaanvrage kiest U een 5. Voor een trap in de onderbuik kiest U een 6. Voor een bedevaart naar Lourdes kiest U een 7."

"U koos voor 1: het mortuarium. Op dit moment zijn alle lijnen bezet, U wordt zo spoedig mogelijk door een onzer medewerkers geholpen."

Muziek. Muziek. Muziek.

enz. enz. enz.

Dedroit

Johnny Dedroit (ook gespeld DeDroit) is maar één van de vele musici in New Orleans met een Franse achternaam, soms verbasterd en nauwelijks meer als Frans herkenbaar, want wat zou de oorspronkelijke familienaam geweest zijn van Matthew Antoine Desiré Dekemel, een man die jazz speelde op  een signaalhoorntje van het leger?  Dedroit leidde een dansorkest, waar regelmatig - het wordt eentonig - ook  zijn broer te vinden was. Trombonist was Ellis Stratakos, die later zelf een dansorkest leidde op het Jung Hotel Roof, bij hem  vermoedden we een Griekse achtergrond. Trompettist in zijn orkest was in 1929 de achttienjarige Louis Prima (foto), behalve componist van "Sing, Sing, Sing", hier beter bekend als zanger van o.a. "Buena Sera Signorina". Louis had, jawel, een vier jaar ouder muzikale broer Leon die net als Louis in de jaren dertig een swingbandje leidde en in 1954 deze opname maakte.

Hobbedobbe 7

"Zouden ze je niet! Een historische vereniging? Een monument vernietigen omdat de dochter een woning nodig had, wat een rotvolk." Hij lette even niet op en reed bijna Hylke Breedspraak aan die met een tas vol boodschappen het enige zebrapad van het dorp overstak. Hij verontschuldigde zich en begon meteen over "Ús Deasnokje" en de Hobbedobbe. Breedspraak zette zijn tas neer en zei "Dat is een verloren zaak Oerstallinga, de Hobbedobbe gaat gedempt worden en daar zal de historische vereninging geen moment wakker van liggen omdat Deunske Volbehaard en haar familie ieder jaar zo'n vijfentwintighonderd euro subsidie krijgt uit de gemeentekas en dan denk jij toch niet dat ze dat geld als zogenaamde historische vereniging willen mislopen alleen omdat jij de Hobbedobbe voor ons nageslacht wil bewaren. Man wees verstandig en als je er niet mee kunt leven,  verhuis, want er is echt geen andere oplossing".

EN OF

Gister na zeker 40 jaar Halbe Fluytenbergh tegen het lijf gelopen. Hij moet destijds één van de eerste mountainbikers in ons land geweest zijn, alhoewel ik me, nu ik dit woord opschrijf, afvraag of we die berijders van fietsen met verende frames en dikke banden destijds zo noemden. In ons land zijn geen “mountains” dus valt er ook niet op en af te “biken”. Halbe is nu voorzitter van de Eerste Nederlandse Onderwater Fietsclub “ENOF”. Ik kan me onderwaterfietsen moeilijk voorstellen, maar Halbe heeft me duidelijk gemaakt wat eronder verstaan wordt: het is een combinatie van twee sporten: duiken met zuurstofflessen en mountainbiken. Eergister is John met vijf kompanen van Weesp naar Loenen gefietst over de bodem van het Amsterdam-Rijnkanaal: “Het water moet voldoende diep zijn, een boerensloot is ongeschikt. In october ga ik proberen van Calais naar Dover te fietsen, dat is een hele uitdaging en ik hoop er mee in het Guinness Book of Records te komen.” ENOF telt momenteel 31 leden, hoofdzakelijk in Bussum, waar de gemeente langs de Brinklaan een speciale oefengracht voor de onderwaterfietsers heeft aangelegd.

WEKEN

in zwavelzuur, bosbessensap of runderboullion?

JOOL

Im Salzkammergut da kann man gut lustig sein

1951

In te huren in 1951 voor onder meer begrafenissen in New Orleans: de Eureka Brass Band. Leider was trompettist Percy Humphrey (foto) -  jongste van  de muzikale Humphreybroers en kleinzoon van een van de meest bekende muziekleraren in New Orleans: James "Professor Jim" Humphrey - Percy speelde in het orkest van George Lewis, de andere trompettisten in de Eureka Brass Band waren Eddie Richardson - die eerder roem verwierf in het orkest van Kid Rena - en Willie Pajeaud, die eind jaren twintig onder meer opgetreden had in een danszaal waar de dames per dans betaald moesten worden, de ene trombonist was Albert Warner, ook bekend uit het orkest van Kid Rena en door opnamen met Bunk Johnson, de andere Charles "Sunny" Henry, oorspronkelijk een leerling van "Professor Jim" in de Eclipse Brass Band en later, sinds medio jaren dertig, in een WPA-(Works Progress Administration, een onderdeel van president Roosevelts New Deal)orkest, George Lewis was de clarinettist in de Eureka Brass Band en tevens één van New Orleans meest bekende tradionalisten, altsaxofonist Reuben Roddy had anders dan de andere leden van de band een volledig verschillende muzikale weg afgelegd, hij speelde onder meer bij Count Basie en Bennie Moten, tenorsaxonist was  Emanuel Paul, hij begon als banjospeler in een kerkorkest voordat hij in de jaren dertig de saxofoon ter hand nam, Arthur Ogle speelt de snaredrum, hij zat in de vroege jaren twintig  achter de drums van de Golden Leaf Band, Robert "Son Fewclothes" Lewis speelt de bassdrum, hij was een van de beste bassdrummers in New Orleans en manager en sousafonist van de Eureka Brass band was Joseph "Red" Clark, bovendien  verzamelde Clark muziek van de vroege "marching bands" van New Orleans. Tegen alle verwachting in geen tradioneel New Orleansstuk maar George Gershwins "Lady be good".

Hobbedobbe 6

Oerstallinga was  het tuinpad nog niet af toen de voordeur openging, Deunske wat moeizaam opgekrabbeld, had de brief en vooral de afzender  bekeken en riep: "U bent geen lid van "Ús Deasnokje"!" Daar had ze gelijk in, Oerstallinga vond het maar een vreemd clubje waarvan het bestuur in handen was van één familie, maar hij had ze nu  nodig dus stroop was  de boodschap: "Dat weet ik, maar jullie vinden het natuurlijk net zo erg als ik dat de Hobbedobbe dreigt te verdwijnen." "De Hobbedobbe?", informeerde Deunske. "Nou, ik vind het maar een een verzamelplek van steekmuggen en anders niet, bovendien zal onze dochter Lolkje als de Hobbedobbe gedempt is daar komen te wonen!" Oerstallinga slikte en zei behalve dat het bestuur van "Ús Deasnokje" eerst  maar eens zijn brief moest lezen verder niets en stapte op zijn fiets.

Joseph

Een vader en twee zoons: vader Waldren "Frog" Joseph (1918-2004) (foto), trombonist speelde o.a. in het orkest van Joe Robichaux, Papa Celestin, Paul Barbarin en de New Camelia Brass band. Hij was één van N'Orleans Statesman en op Europese tournees met de Original Tuxedo Jazz Band en met Jabbo Smith.  Frogs muzikale zoons zijn de geweldige sousafonist Kirk, een van de oprichters van de Dirty Dozen Brass Band en zijn broer trombonist Charles. De Dirty Dozen maakte deze opname met Dizzy Gillespie.

Hobbedobbe 5

Zo, nu alleen nog zijn handtekening onder de brief  en dan was die klaar voor verzending. Hij  had net bedacht dat hij dat, ook ter besparing van kosten,  niet per post ging doen, per slot van  rekening stond hij binnen vijf minuten op de fiets voor het huis van Doekele en Deunske Volbehaard, dus hij ging de brief zelf bezorgen. Hij zou de brief niet in het plastic busje aan het begin van  het tuinpad gooien maar in de van koperbeslag voorzienen brievenbus in de voordeur. Wat hij niet kon weten dat Deunske net achter de brievenbus in de voordeur bezig was een tochtstrip aan te brengen. Ze had al weken tegen Doekele geklaagd dat het zo tochtig was en of hij er iets tegen wilde ondernemen, maar zoals gewoonlijk was het, wanneer het om kleine karweitjes in huis ging, bij hem het ene oor in-,  het andere oor uitgegaan en zat ze nu op haar knieën achter de voordeur toen Oerstallinga's brief op haar hoofd viel.

Zelden

Heel zelden is hij nog te vinden op ebay.de: de achtenzeventigtoerenplaat uit 1848 "Mei Muaterl war a Triererin " van Karl Marx und seine Mandolinenvirtuosen, met op de B-kant de samba "Porta Negrita" ook van Marx, maar dan met zijn Rumba- und Tango Orchester.

Kosmos

KOSMONAUT VLADIMIR GREGOROVITCH BAGELOV?

Hobbedobbe 4

Aan het bestuur van de
Historische Vereniging
"Ús Deasnokje" t.a.v.
mevr.Deunske Volbehaard-Slot
Oudeweg 435
te ALHIER

Geachte Bestuur,
Mij kwam in een gesprek met raadslid en aanvoerder van de lijst Fluimstra ter ore dat ons gemeentebestuur plannen  heeft de zo voor onze gemeente kenmerkende Hobbedobbe te dempen en te vervangen door energievrije woningen voor jonggehuwden, dit stuit mij, zoals u zult begrijpen,  hevig tegen de borst en zou dat u ook moeten doen, daarom verzoek ik u te protesteren tegen dit voornemen, waardoor een historische belangrijk monument in onze gemeente zal verdwijnen, niet alleen omdat mijn betovergrootvader zulks heeft gegraven maar ook omdat er behalve het Willy Dobbeplantsoen in Oss er geen dobbe in ons land dreigt over te blijven en dat zou en dat is ongetwijfeld eveneens uw mening een grote schande zijn, daarom verzoek ik u met de meeste kracht tegen  dit schandelijk voornemen te protesteren, voordat het zoals gewoonlijk weer eens te  laat is en het kalf verdronken is voordat de put gedempt werd.
Hoogachtend, 

S. Oerstallinga 
Baitsebokseleane 13,
te Alhier

Kulturschnitt

Terwijl mannen met een normale haardos zich in onze kontreien vandaag de dag met agent orange tot kaalschedel laten manipuleren, zien wij nog een ander fenomeen: in navolging van Amerikaanse mariniers laat een aantal jeugdigen slechts bovenop de schedel kort geknipt haar staan, dat kapsel was reeds eerder in zwang, heette toen 'Kulturschnitt", tierde welig onder nazi's en sluit naadloos aan bij de huidige tijdgeest.

Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold.

Miniatuur

Zondag

Mischien houdt u helemaal niet van jazz en wilt u zeker op zondag iets stichtends horen, welnu weet dat geen enkele moeite mij te veel is om u te verwennen met 

een werkje van THE  GAL TONES.

Nicholas

Oomzegger Albert Nicholas (1900-1973) zwierf  over de hele wereld en verhuisde in 1953 naar Parijs, waar in ieder geval zijn voor- en achternaam op correcte wijze werden uitgesproken. Oom Joseph "Wooden Joe" Nicholas (1983-1953) bleef zijn hele leven in New Orleans, speelde zowel clarinet als cornet. Het spel op laatsgenoemd instrument maakte hij zich eigen door King Olivers cornet  ter hand te nemen als die pauzeerde. Veel opnamen heeft "Wooden Joe" niet gemaakt, dit  is een tweetal  uit 1945: "Lead me on" en vermoedelijk de allereerste opname van "Eh La bas". Clarinettist en neef Albert (foto) begon zijn muzikale loopbaan op veertienjarige leeftijd, nam twee jaar later dienst bij de marine en  speelde in een orkest op USS "Olympia". Begin jaren twintig vinden we  hem o.a. met Manuel Perez en van 1924 tot 1926 in het orkest van  King Oliver, daarna trok o.a. naar Shanghai en  Cairo, in 1929 is hij terug en maakt hij op 5 maart van dat jaar een opname in het  orkest van Louis Armstrong. Begin 1940 zit hij in Jelly Roll Mortons Seven. Veertien jaar later, hij woont dan een jaar in Parijs, speelt hij samen met een aantal vrienden als Albert Nicholas and his New Orleans Friends.

Hobbedobbe 3

Maar nu hij er iets langer over nagedacht had besloot hij, in plaats van een email, een aangetekende brief naar het bestuur van "Ús Deasnokje" te sturen, alleen wist hij niet of hij de brief aan voorzitter Dong Slot of aan de secretaresse moest sturen, niet dat het uiteindelijk heel veel  uitmaakte, want het totale bestuur van het historisch genootschap bestond in feite uit leden van één  familie: Dongs dochter Deunske gehuwd met Doekele Volbehaard - zijn voorvader had in 1812 weliswaar Volbeda gezegd, maar dat was door de slechthorende ambtenaar van de burgerlijke stand verkeerd genoteerd -  was secretaris, echtgenoot Doekele was, behalve ambtenaar derde klasse op de gemeentesecretarie, penningmeester van het historisch genootschap, terwijl hij bovendien het Zuiderdwarsvaarter Neusfluitensemble leidde dat, in navolging van de Wiener Philharmoniker, ieder jaar op 1 januari een nieuwjaarsconcert gaf in in de bovenzaal van Café "Klienkont",  met als solisten het befaamde maar inmiddels bejaarde duo Horkje en Horkje, een concert dat rechtstreeks werd uitgezonden door de lokale televisie. Eigenlijk maakte het geen donder uit als hij "Ús Deasnokje" maar achter zijn plannen kreeg om de Hobbedobbe tot in aller eeuwigheid te  bewaren.

Vaten

Christenhond behoort tot het moslimrepertoire als "When the saints go marchin' in" tot het dixielandrepetoire. Christenhond! Niet christenezel, christenzwijn of christenmier, nee christenhond. Una moet dus volgens mohammedanen tot een buitengewoon afschuwwekkende diersoort behoren om andersgelovigen er mee te kunnen beledigen. Ik ben eens gaan zoeken naar wat moslims t.o.v. de hond zo opgewonden maakt. Een schriftgeleerde, en u weet hoe meer schriftgeleerden er nodig zijn om een religie te verklaren, hoe minder ruimte er voor geloven overblijft, ene Aboe Hurayah heeft gezegd - klaarblijkelijk staat er altijd een onderling met een bloknootje gereed - "Wanneer een hond uw vat likt, laat hem dan de inhoud wegwerpen en dan het vat zeven keer wassen". U leest het goed vat en niet gat. Nou likt Una geen vaten, zij likt zelfs mijn bordje niet, want zij heeft haar eigen voerbak en daar is zij buitengewoon precies op. Ik begrijp Aboe Hurayah dus niet, maar misschien heeft zijn notulist niet opgelet, want wat staat er nu precies: wanneer een hond uw vat likt (vat? Una likt geen vaten), laat hem (wie is hem?) dan de inhoud (welke inhoud? zuurkool, raapolie, roomboter?) wegwerpen (waar?) en dan het vat zeven (mag het ook acht keer zijn?) wassen (met water, aceton, aardbeiensap?). Intussen begrijp ik, dat ik iedere keer als ik Aboe Hurayahs naam gebruik, die moet laten volgen met "moge allah tevreden met hem zijn". Una en ik zijn echter buitengewoon ontevreden.

Hobbedobbe 2

Hij zou eens even een krachtig emailtje sturen naar de voorzitter van de lokale historische vereniging "Ús Deasnokje", Dong Slot, in de wijde omgeving beter bekend als Don Quichotte omdat hij in mei 1979 per abuis de enige molen die het dorp nog rijk was veel te snel had laten draaien, waardoor deze vlam had gevat. Zijn vader Obe Slot. was goed fout geweest in de oorlog, maar dat was heel spoedig vergeten toen hij het dorp in 1946 een standbeeld van de Heilige Drievuldigheid cadeau had gedaan. Obes kleinzoon, Obe junior was Fries kampioen bumperjumper geworden in 2017, maar helaas bij wedstrijden in het kader van Leeuwarden  Culturele Hoofdstad 2018 op het Oldehoofsterkerkhof bij een noodlottige sprong van de bumper van een vijftig kilomer per uur rijdende Trabant naar de bumper van een tachtig kilometer per uur rijdende Opel "Kadett" om het leven gekomen, terwijl net daarvoor mogelijkheden waren geopperd om van bumperjumpen een olympische discipline te maken.  Obe junior. had altijd beweerd dat hij in de Derde Wereldoorlog net zo goed fout wilde zijn als zijn grootvader in de Tweede. Helaas kon Obe junior dat nu niet meer waar maken. 

Maar daar had hij uiteindelijk niets mee te maken, de Hobbedobbe moest blijven  en hij had al een goede slagzin in zijn hoofd "HOBBEDOBBE FIRST".

Rena

De broers Rena, trompettist Henry "Kid" (foto) en drummer Joseph (Joe) Rena in het orkest van eerstgenoemde. Kid leidde een  populair  orkest dat o.a. regelmatig niet alleen in New Orleans optrad, maar ook in Chicago. Het orkest maakte maar één keer opnames en dat was in 1940. Joseph verliet het muzikale pad in 1945 en werd predikant in een Baptistenkerk.

LUST

Ze hebben stompe hoofden. Ongeslepen koppen in onwaarschijnlijke vormen. Gedrukt. Moeilijke partus van  het moederlijf. Die bewegingen zetten zich nog altijd voort in gebaren. In lopen. Schokkende naweeën. Hoestend en kuchend met open mond. De oren wijd van het hoofd. De kreet van de oermens, die knollen vrat. En boomwortels. Kwijlend. Zachte smikkelgeluidjes makend, gekleed in felrode handgebreide truien. Grootgeborst, zichzelf betastend. Paarse mutsen. Groenzwartgeblokte kousen tot net over de knie. Bellenblazend, tonglikkend tegen het raam van de bus. De afkeer kruipt omhoog, knerpend als krijt op een schoolbord. Maar zij kennen de waarheid. De enige echte met garantiezegel: lust! Zij trekken op in horden zonder vaandel, lemmingen die  de zee niet kennen. Tegen steden en dorpen.

Cottrell

Musicerende vader en zoon(s), musicerende broers, musicerende echtparen, wie duikt in de geschiedenis van New Orleans komt ze tegen, daar zijn bijvoorbeeld vader en zoon Cottrell, vader Louis (foto),  drummer van o.a. het orkest van Armand Piron en zoon Louis, clarinettist en saxofonist, die met dezelfde Piron op riverboats speelde, in de Young Tuxedo Brass Band en in Paul Barbarins Onward Brass Band meemarcheerde, maar ook opnamen maakte met het orkest van Louis Barbarin.

Hobbedobbe

Hij was razend om een aantal redenen en hij probeerde helder te krijgen waaraan hij zich het  meest ergerde. Dat hij het van Sipke Fluimstra gehoord had, was één reden: Fluimstra was raadslid van de lijst Fluimstra, eerst afgescheiden van  Gemeentebelangen, daarna afgescheiden van Ons Aller Glorie en nu voor zichzelf  begonnen. Ten tweede: dat hij belangrijk nieuws voor  de zoveelste keer door achterklap moest vernemen, in plaats van het in de lokale of provinciale pers te kunnen lezen. Maar zo besloot  hij: de voornaamste reden was dat het eigenlijk ging om een persoonlijke erfenis: de Hobbedobbe, een poel aan de oostkant van het dorp, was door zijn betovergrootvader gegraven na kanalisatie van de beek "It Priemske", niet dat het beekje ooit veel voorgesteld had  en dat er ooit scheepvaartverkeer op had plaatsgevonden, maar toch. De Hobbedobbe moest verdwijnen, zo had het  college van Burgemeester en Wethouders besloten, vertelde Fluimstra, om plaats te te maken voor zogenaamde energievrije woningen: de daken bedekt met zonnepanelen en verwarming door middel van buizen die, nog altijd Fluimstra, zo'n anderhalve kilometer de grond in zouden worden geramd. Voor die onzin moest het levenswerk van zijn betovergrootvader wijken. Godgloeiendegodverdomme.

Brunies

Opnieuw een muzikale familie uit New Orleans: de Brunies', van wie trombonist George (foto) de bekendste werd. De anderen waren cornettist Albert (bijgenaamd Abbie), trombonist Henry (bijgenaamd Henny), trompettist/trombonist Merritt, cornettist Richard (bijgenaamd Richie) en dan was er behalve deze broers Brunies, soms foutief gespeld Brunis, nog drummer neef Albert (bijgenaamd Little Abbie). Abbie leidde het Halfway House Orchestra tussen 1919 en 1926 en had tot in de jaren zestig een band in Biloxi, Mississippi. Merritts orkest  (met broer Henny) verving de New Orleans Rhythm Kings (met broer George) in de Friars Inn in Chicago en Richie speelde o.a. in Fischer's Brass Band. Maar zoals opgemerkt: George werd de bekendste en maakte behalve met al genoemde New Orleans Rhythm Kings opnamen met het orkest van Ted Lewis, later met Muggsy Spanier  en groepen rond gitarist Eddie Condon.

Barker

De banjopartij in "Bourbon Street Parade" werd gespeeld door een  oomzegger van Paul Barbarin: Danny Barker (1909-1994), een man met een opmerkelijke carrière: hij speelde gitaar in het orkest van pianist Teddy Wilson, een orkest dat in deze opname Billie Holiday begeleid, deed hetzelfde in het orkest van Cab Calloway, maakte opnamen  met Chu Berry en Wingy Manone, zat in de Rampart Street Ramblers met de gebroeders De Paris (Sidney & Wilbur), zong op navolgbare wijze St. James Infirmary, maar was ook een groot  kenner van het in New Orleans gesproken creools dialect en assistentcurator van het New Orleans Jazz Museum. Danny Barker was getrouwd met de zangeres Louisa "Blu Lu" Barker (geboren Dupont), dit is haar versie van "Don't you feel my leg".

Barbarin

Wanneer ik de naam Barbarin noteer moet ik eerst duidelijk maken over welke Barbarin ik het heb want het zijn er drie en dat brengt me meteen op  het feit dat er veel  muzikale families in New Orleans waren en dat de Barbarins geen uitzondering vormden.  Je had Isidore Barbarin, een in 1872 geboren multi-instrumentalist die speelde in de Onward Brass band en opnames maakte met de Zenith Brass Band en de Brass Band van Bunk Johnson. Isidore is  de vader van twee beroemde drummers, Louis en Paul (foto) die beiden hun eerste sporen zetten in het orkest van Isidore. Louis is honkvaster gebleven dan broer Paul, die opnamen maakte met King Oliver en Louis Armstrong in Chicago. Louis speelde op de riverboats op Lake Pontchartrain, later in het  orkest van Papa Celestin, na diens dood in in hetzelfde orkest onder nieuwe leiding, maar maakte als lid van een speciaal voor de gelegenheid samengestelde Tuxedo Jazz Band een Europese tournee. Paul heeft een aantal  bekende numers op zijn naam staan, waaronder "Bourbon Street Parade", hij stierf - snaredrum spelend - tijdens een Mardi Grasparade op 17 februari 1969.

Buick

1932

1963

TERUGGEVONDEN AANTEKENING UIT 1963

God

God zette zijn bril op en zag dat het goed was - und Gott sah das es gut war. Het lieveheersbeestje vouwde zijn pootjes en las het evangelie: "Pink Elefants (purper heart pills), omdat het onzichtbaar is en niet gevoeld wordt wanneer het op Zijn plaats zit". En God zit op Zijn plaats, verdomme, wat zit Hij op Zijn plaats. As a rocker on a Norton. Begrijpt u het nu: rockers zijn goede jongens en in hun hart diepgelovig. Zij zijn de apostelen: net als God de Vader on a Norton. Daar kunnen de mods niets tegen ondernemen. Kom nou, de Almacht!.

Bauduc

Een groot aantal jazzmusici bleef hun hele leven actief in New Orleans, anderen trokken weg o.a. naar Chicago en New York. Een drummer, want Johnny Bayersdorffer had er in de loop der jaren verschillende, ging naar laatst genoemde stad: in 1926 vertrok Ray Bauduc (1906-1988) om op te treden met  violist Joe Venuti, daarna speelde hij met Tommy en Jimmy Dorsey in de Scranton Sirens, vervolgens o.a. met Red Nichols en maakte hij opnamen met de Memphis Five. In de tweede helft van de jaren dertig tot 1942 zat hij in het orkest van Bing Crosby''s broer Bob, waar hij o.a naam maakte samen  met bassist Bobby Haggart in "Big Noise from Winnetka". Daarna had Bauduc een eigen band, speelde hij bij Jimmy Dorsey, maakte opnamen met trombonist Jack Teagarden, om tenslotte samen met Nappy Lamare  de Riverboat Dandies te leiden.

OKEH

Een opname uit maart 1924 van het in de jaren twintig meest bekende dixielandorkest in New Orleans, het Jazzola Novelty Orchestra van trompettist Johnny Bayersdorffer (1899-1949) op het platenlabel Okeh: "The Waffle Man's Call".

Drachten

Er zijn twee mogelijkheden: ik heb het allemaal gedroomd of ik besta niet. Dat laatste, me zelf ontkennen, moet ik ogenblikkelijk vergeten, want anders verschenen deze regels niet. Ik heb het dus allemaal  gedroomd: ik heb tussen 1941 en eind 1945 nooit met mijn vader, moeder en zusje in Drachten gewoond. Mijn vader is nooit bedreigd om in de Drachtster Compagnonsvaart te worden gegooid wanneer hij het nog eens waagde met een tas voor zijn gele ster de straat op te gaan, ik ben nooit achterna geroepen: "Joad, joad, rotjoad", mijn moeder is nooit met een van de heren Turksma naar het Adama van Scheltemaplein in Amsterdam  gereisd om te proberen voor hem uitstel van transport te krijgen, ik heb nooit in een klas gezeten waarvoor ene mevrouw Schippers stond die mij steevast clown noemde en die me voor straf in de hoek van het gymlokaal zette en in mijn broek liet poepen, ik heb  nooit met mijn vader, moeder en zusje op het Moleneind Nz. gewoond, waar we in de winter van 1944-'45 een onderduiker hadden, een dominee uit Bergum, mijn  moeder ontving na de oorlog geen verzetspensioen, mijn vader werkte in de eerste maanden  na de bevrijding niet bij de P.O.D. (politieke  opsporingsdienst), die foute Nederlanders oppakte en die Adolf Hitlers "Mijn Kamp" confiskeerde, oorspronkelijk eigendom van de beruchte N.S.B.-ster Duursma, dat nu bij mij in een boekenkast staat, ik heb nooit een stel joelende Drachtsters gezien dat kort na de bevrijding (14 april 1945) een oude man uitgedost met een petje van de jeugdstorm en een knuppel als geweer over de schouder door het dorp liet  rondmarcheren, voor ons huis is nimmer een pakmachine in de lucht gevlogen, zodat alle ramen werden vernield en een scherf van de machine niet alleen een gat in de eetkamertafel sloeg, maar ook de bijbel beschadigde, Simon Turksma heeft ons nooit uit Westerbork een met potlood geschreven briefkaart gestuurd, ik  ben nooit door een angstige Drachtster moeder van een klasgenootje - want je weet maar nooit welke gevaren je loopt met een zoontje van een sterdragende vader in huis - weggestuurd met de boodschap "Je hoeft niet meer terug te komen", mijn vermoorde Joodse grootouders hebben ons in de oorlog niet bezocht en mij een grote speelgoedhond cadeau gedaan, die nog altijd boven  op de slaapkamer zit, want dat, zo werd me verteld, was hun laatste gift, ik  heb nooit mijn vader horen schreeuwen toen hij hoorde dat zijn ouders waren afgevoerd. Nee, ik heb het allemaal gedroomd, het is  niet waar: ik heb als een in Amsterdam geboren jochie nooit in Drachten gewoond, daarom werd ik verleden jaar niet uitgenodigd toen er voor de  vermoorde Joodse Drachtsters struikelstenen werden neergelegd,  daarom wordt de familie Bloemendaal ook niet genoemd in een recent verschenen boekje gewijd aan die struikelstenen en het leggen er van. Het wonderlijke is dat mijn naam in het boekje toch genoemd wordt als leverancier van een foto, een foto van Simon Turksma, waar mijn zusje en ik zijn afgesneden. Voor het gebruik van de foto heb ik geen toestemming gegeven, voor de historische vereniging "Smelne's Erfskip" ben ik klaarblijkelijk - samen met mijn ouders en zusje - een fantoom, een quantité négligeable en er is niemand van de altijd zo op hun opstandigheid hamerende Friezen die protesteert: ze laten het allemaal  gebeuren!

Tuxedo

Het Original Tuxedo Orchestra werd in 1910 opgericht door Oscar "Papa Celestin (1884-1954), een jaar later volgde een brassband met dezelfde naam, zodat er niet alleen dansmuziek werd geproduceerd. Er waren nog  twee orkesten in New Orleans die de naam tuxedo (een herencostuum dat wij smoking noemen) in hun naam voerden: Ridgley's Original Tuxedo Jazz Band (een afsplitsing van Celestins orkest) en The Young Tuxedo Orchestra. Celestins orkest heeft veel opnamen gemaakt, deze dateert uit 1926.

what's in a name II

Singer

Nee, dit automerk heeft niets te maken met de naaimachinefabriek, Singer was - want het merk is als zoveel ander Britse automerken ondergegaan in de badge engineering rage: wie in de jaren zestig een Singer kocht kon een zelfde auto maar dan als Hillman of Sunbeam aanschaffen, maar dan met een ander naamplaatje op de grille - een firma in Coventry die oorspronkelijk fietsen bouwde, daarna motorfietsen en vanaf 1905 auto's. De auto op de foto is een "Kaye Don"-coupé (zescylinders, twee carburateurs), genoemd naar de Ierse snelheidsrecordbreker (zowel op land als op water), uit 1933. Singer maakte in de jaren dertig een reeks van auto's, de meest bekende was ongtwijfeld de "Le Mans"-sportwagen op basis van de "Nine", de rode auto naast de "Kaye Don"-coupé is zo'n "Le Mans" two seater.

what's in a name

Bayou

Er waren verschillende mogelijkheden om de luisteraar er op te attenderen dat een band uit Louisiana kwam, New Orleans was, zoals we al zagen, een prima mogelijkheid, maar ook Louisiana kon net als Bayou in de naam van de groep verweven worden, zo hebben we bijvoorbeeld Nappy Lamare's Louisiana Levee Loungers. Nappy Lamare (foto), volledig Hilton Napoleon Lamare (1907?-1988), banjo en gitaar, maakte zijn eerste opname in 1927 met Johnny Hyman's Bayou Stompers; "Alligator Blues".

Riley

 De tweeëneenhalve liter Riley RMD Roadster  was in productie vanaf september 1948 tot 1951 en was oorspronkelijk een driezitter bedoeld voor export, in januari 1950 werd het een tweezitter. Sinds 1938 maakte Riley deel uit van het Nuffieldconcern onder aanvoering van William Morris (1877-1963), de motoren van de vlak naoorlogse Rileys viercylinders, er was behalve de tweeëneenhalve liter ook een anderhalve liter, dateerden van voor 1940. De grotere motor werd tussen 1946 en 1954 ook  gebruikt in Healeys. Later moest Riley eerst de carrosserie delen met de Wolseley 6-90, daarna ging  het hek helemaal van de dam nadat Farina een basisontwerp had geleverd voor Morris, Austin, Wolseley, Riley en Vanden Plas.

New Orleans 5

De New Orleans Rhythm Kings hebben niet alleen onder die naam platen gemaakt maar ook als Friar's Society Orchestra, die laatste naam moeten we koppelen aan een nachtclub in Chicago waar de band optrad en pas nadat het contract daar was afgelopen kwam de eerste naam in zwang. Belangrijke man was de cornettist/trompettist Paul Mares (1900-1949), die leerde spelen op zijn vaders instrument. Mares (foto) staat o.a. genoteerd als medecomponist van "Tin Roof Blues", Farewell Blues" en "Milneburg (en niet Milenberg) Joys".

Bugatti!

Natuurlijk had ik, meteen nadat ik de foto genomen had, het rallybord met nummer 4 iets moeten verschuiven, zodat ik behalve de P ook de rest van het kenteken had kunnen noteren, nu moest ik een poosje aan de bak om het nummer compleet te krijgen, maar het lukte wonderwel: PX-41-82 en volgens de Rijksdienstwegverkeer een Type 49 uit 1931. De 49 was een achtinlijn (inhoud 3257cc. die in juli 1930 als opvolger van de 44 in productie ging, dubbele ontsteking en een iets grotere radiateur dan de 44. Totale productie 470 exemplaren, Maar, maar in het "roadbook" voor de rally staat iets heel  anders. Daar staat  als bouwjaar 1926 en en als type wordt 38/44 opgegeven. Redelijk verwarrend een 38? Een 44? Een mix van beide? De 38  was in 1926-'27 in productie had ook een achtcylinderinlijn, maar met een aanzienlijk kleinere cylinderinhoud dan de 49: 1991cc  en de 44, ook met een achtinlijn met een cylinderinhoud van 2991cc, werd gebouwd tussen 1927 en  1930. Hugh Conways "Bugatti 'Le purs-sang des automobiles'" moet de oplossing brengen: "Type 38 8 cylinder passenger car, 60x100mm (38A with  compressor, 1927) 1926". Het bouwjaar klopt met wat in het roadbook staat, maar de carrosserie van  de gefotografeerde auto is niet die van een "passenger car", hij oogt meer als een sportwagen. De 44 is bij Conway - de in 1990 overleden grote autoriteit op Bugattigebied - ook een passenger car. Wanneer ik alles op een rijtje zet kom ik tot de conclusie dat de 49 een verdere ontwikkeling was van de 44, die op zijn beurt de 38 opvolgde en dat of de Rijksdienstwegverkeer (met datering 1931) of het roadbook (met datering 1926) ook nog een verkeerd  typenummer hebben genoteerd.

New Orleans 4

Het "New Orleans Ragtime Orchestra" is een "revivalband" uit New Orleans onder aanvoering van een op 22-jarige leeftijd samen met zijn landgenoot "Orange" Kellin naar New Orleans verhuisde Zweed: Lars Ivar Edegran (foto). Het "New Orleans Ragtime Orchestra" werd in 1967 opgericht en houdt zich bezig met het spelen van muziek die in het laatste decennium van de negentiende eeuw en de eerste twintig jaar van de twintigste eeuw populair was in New Orleans.

Bugatti?

Dit is, net zo min als tante Philomena's Toyota "Aygo", ondanks het plaatje op de neus, een Bugatti.

Precies zo'n plaatje ligt in mijn kast met miniatuur-Bugatti's.

De eigenaar van bovenstaand voiture heeft dus geen donder te zoeken op een zogenaamd "Nationaal Oldtimer Festival", het is  al erg genoeg dat hij de vaderlandse dreven vervuilt met zijn nepmobiel, een Engels product, een Teal zogenaamd "inspired by Bugatti", maar noem het dan ook een Teal en schroef geen Bugatti op de grille. De auto is, als je met de schilderkunst vergelijkt, een Van Meegeren inspired by Vermeer. Ook de auto hieronder is geen Bugatti, maar een verbouwde Volkswagen "Kever".

Wat ik me afvraag: als eigenaar weet je dat je de zaak belazert, hoe voelt dat?

New Orleans 3

Er zijn nogal wat "oude-stijl"-orkestjes die de naam New Orleans op hun bassdrum geschilderd hebben, zonder dat ze uit die stad komen, andere bandjes hebben een naam van een lang verdwenen orkest uit die stad genaast en dat is redelijk verwarrend. Ik ga een paar originele orkesten uit New Orleans op  mijn blog zetten. Om te beginnen de New Orleans Owls, een orkest dat tussen 1922 en 1929 furore maakte. Nappy Lamare (foto) was bij sommige plaatopnamen banjoïst/gitarist van het orkest. Het personeel wisselde namelijk nogal eens.

La Licorne

De firma La Licorne stond in 1949 voor de laatste maal op de Parijse autosalon met een fraai gelijnde cabriolet - met een viercylindermotor van tweeëneenhalve liter - maar die maakte in de schrale naoorlogse tijd weinig kans, daarna volgde nog een project met kleinere cabriolet voorzien van een Bugattimotor van 1500cc en een carrosserie van de firma Antem, doch dit project was de zwanenzang voor het bedrijf in Courbevoie. La Licorne, een naam toegevoegd aan de naam van de oprichter J. Corre in het eerste decennium van de vorige eeuw, die kort daarop het bedrijf verliet en zijn automobielen op de markt bracht als J. Corre of J.C. La Licorne ging afzonderlijk verder en in 1934 verscheen er zelfs een acht in lijn, dat was geen goed idee, maar het was niet de enige Franse fabriek die zich in de crisisjaren op die manier vertilde. Wie voorwielaandrijving een brug te ver vond, maar gecharmeerd was van de carrosserie van Citroëns Traction Avant kon in 1937 bij La Licorne terecht die leverde eerst de "Légère" met achterwielaandrijving als "Rivoli", een half jaar later verscheen de "Normale" als "Normandie", beide met treeplanken en een vierversnellingsbak. Daarna verscheen nog een eigen concept: een tweedeurs auto met een 6 dan wel een 8CV-motor, de carrosserie daarvan werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt door Mildé-Kriéger voor een electrische auto. Uitgerust met 250 kilo's aan accu's reed  de auto met vier personen met een snelheid van 40 km/u. een maximale afstand van 90 kilometer. La Licorne zelf schijnt in die jaren ook een electrische auto op de markt te hebben gebracht. De auto op de foto dateert uit de jaren twintig, om precies te zijn uit 1926 en is een V14W4.

HILVERSUM

 OLTOEGEZZERNAUW

C4 F

Een Citroën C4 F. De C4 F was in productie van october 1930 tot september 1931. Totale  productie 42000 exemplaren. De 4 in de naam wijst op een viercylindermotor (er was ook een C6 F met een zescylinder), de inhoud was 1628cc met er aan vastgekoppeld  een ongesychroniseerde drieversnellingsbak. De maximumsnelheid was 90 km/u.

New Orleans 3

Peter Bocage speelde ook in een van de vele en eigenlijk specifieke brassbands uit New Orleans, niet altijd alleen maar brass, want er werden ook clarinetten en saxofoons gebruikt en tegenwoordig verschijnt soms iemand met een Hohner "Melodica". De brassbands in New Orleans hebben een functie die we elders hoogst zelden ontmoeten en als we ze ergens anders zien dan is het een imitatie van de begrafeniscultuur in New Orleans, waar de bands een voorname functie vervullen. Bijna altijd in uniform openen en sluiten zij de stoet,  niet met het repertoire van John Philip Sousa, maar bijvoorbeeld met een blues op weg naar de begraafplaats en een jazzstandard op de weg terug. De Onward Brass Band bestond tussen 1889 en 1930 en op zeker moment was Bocage een van de musici, maar ook King Oliver en Lorenzo Tio jr. waren eens leden van het gezelschap. Soms komt de naam van zo'n band na jaren terug, want dit is een opname van de Onward Brass Band uit 1968.