PLYMOUTH

 

Plymouth 1948. De huidige eigenaar van deze Plymouth - en dat is vrij uitzonderlijk - werd door zijn grootvader vanuit de kraamkliniek in de Plymouth naar het ouderlijk huis gereden. Hier het verhaal van de eigenaar. Het merk Plymouth, door Chrysler in 1928 op de markt gezet om Ford te beconcurreren verdween in  juni 2001. 

 

Krakau

Klederdracht uit Krakow, maar gedragen door totaal andere en veel grotere  poppen. Krakow is ook de stad waar de dans krakowiak vandaan komt, waarvan dansdeskundigen zeggen dat hij beinvloed is door de stappen van een paard. Dat brengt me op de ieder jaar in Krakow gehouden processie van Lajkonik, de processie van het kleine paard. In de vijftiende eeuw vond er schermutseling plaats tussen schippers van Krakow en een troep Tataren. De schippers wonnen en trokken de kleren van hun verslagen vijanden aan, de aanvoerder reed op het paard van de de leider van de Tataren de stad binnen. Onderstaande pop in het omhulsel van een paard is een perfecte miniatuurweergave van de werkelijkheid.

 

140C

Dit lijkt een originele 140, maar is het niet, want hij heeft een typische Nordrookkastdeur.

In 1913 kwamen de eerste 140-ers ( de nummers 101 - 170) bij de Chemins de fer de l'État in dienst, een vervolgserie (171 - 370) werd, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in Engeland gebouwd. Van het eerste aantal kwamen bij het uitbreken van die oorlog 70 in dienst van het leger, bij de Artillerie Lourde sur Voies Ferrées (ALVF) voor het trekken van zware kanonnen. De 140-ers hadden in de regel een 18 (B of C) tender, d.w.z. dat ze 18000 liter water konden innemen, na de oorlog werden er ook 34X, oorspronkelijk Duitse, tenders aangekoppeld, die konden 34000 liter water meenemen. In 1958 waren er in het district Est van de SNCF nog altijd 150 in dienst, in het district Ouest 143. Een aantal had inmiddels herverhitters gekregen van verschillende types: A.C.F.I., Dabeg of Worthington. De maximale snelheid was 80 km/u., de dienstsnelheid van deze goederenlocomotief lag 10 kilometer lager.

 

Dit is een 140C met een A.F.C.I. réchauffeur (meteen achter de schoorsteen), in tegenstelling tot de groene locomotief heeft deze een 34X- in plaats van een 18C-tender.

FODEN

 

De importeur van Foden, "Diham" C.V., zat in  1948 in Deventer en leverde vrachtwagens met  Gardnerdieselmotoren met 4, 5 of 6 cylinders. De prijzen waren op aanvraag. Foden was een bekende Britse fabriek, ooit begonnen met het bouwen van stoomvrachtwagens die tot in de vroege jaren dertig nog steeds leverbaar waren. In 1934 schakelde de fabriek definitief over op dieseltrucks. De foto is van een Foden met een typisch Britse beschildering, ze leefden zich aan de overkant van de Noordzee altijd op de belettering. Foden was ook bekend door zijn brassband: de Foden Motorworks Band, die steeds hoog eindigde in Britse brassbandcompetities en alhoewel het vrachtwagenmerk niet meer bestaat, het werd in 1980 gekocht door het Amerikaanse Paccar (ook eigenaar van DAF)  en verdween in 2006, is de band er nog altijd, al zijn de leden niet meer in dienst van Foden.

advertentie

 

1953 enz.

 

In 1948 won Sunbeam-Talbot de fabrieksprijs in de Alpine Rally, in 1952 werd dit succes herhaald. In maart 1953 verscheen deze Sunbeam “Alpine” (Talbot werd weggelaten om verwarring met het Franse Talbot-Lago te voorkomen).

 

Sunbeam ging ten onder aan badge engineering, het met een verschillend naamplaatje leveren van vrijwel identieke auto’s. Deel uitmakend van de Rootesgroep kregen Hillman, Singer en Sunbeam dezelfde carrosserie. In de lente van 1956 bracht Hillman de “Minx Series I” uit.

 

In 1956 werd Singer overgenomen door Rootes. Deze Singer “Gazelle” uit 1957 had dezelfde carrosserie als de Hillman “Minx”, alleen de neus was anders en de motor was nog steeds een echte Singer, afkomstig uit de “Hunter”, waarvan de productie in 1956 was gestopt.

Sunbeam had in 1956 al een carrosserie gekregen identiek aan die van de “Minx”, zij het dat de “Rapier” slechts twee deuren had en natuurlijk een net iets andere grille.

Hieronder staan Hillman, Singer en Sunbeam naast elkaar en worden de verschillen duidelijk.  

  

Met de fietsenfabriek is het trouwens nauwelijks beter afgelopen: in de jaren dertig werd Sunbeam overgenomen door Raleigh, dat de euvele moed had later armzalige kinderfietsjes onder de naam van het eens roemruchte merk uit te brengen.

NEUS 4

Ik probeerde me te herinneren hoe vaak ik de afgelopen weken de politiepost 437B2 had gebeld.

Twintig keer? Vijftig keer? En deze agent vertelde me nu dat er niets per telefoon werd afgehandeld. "Meneer", begon ik, "meneer, met wie heb ik de afgelopen weken op zoek naar mijn neus dan wel gebeld?"

Moeder inmiddels nahijgend op de rand van het bordes: "Naar de Euterpestraat, jongen, naar de Zentralstelle!" 

De agent wierp een korte blik opzij en antwoordde: "Uw moeder heeft gelijk. Sinds kort wordt alles centraal geregeld door een grote computer in Den Haag op het ministerie van Veiligheid en Justitie. Er komt geen agent meer aan te pas. Het systeem draait volledig op vrijwilligers: gepensioneerden, werklozen, arbeidsongeschikten en een enkel kamerlid." 

"Maar hoeveel zaken worden opgelost?", wilde ik weten.

"Daar gaat het toch helemaal niet om, meneer, het gaat om productie. Telefonisch worden per dag nu gemiddeld 11.127 zaken afgehandeld, dat is een toename met 513% vergeleken met drie jaar geleden. Afhandelen is 'the key word', hier. Mensen het idee geven dat er naar hun geluisterd wordt, dat er iets met hun klacht gebeurt, dat hun onvrede met de maatschappij weggenomen wordt."

"Maar daar heb ik mijn neus niet mee terug."

"Nee', riep moeder, zijn neus is met een kaartje enkele reis naar een of ander kamp weggevoerd, want zo gaat dat met onze neuzen als jullie de kans krijgen."

De agent negeerde moeders opmerking en stelde voor naar binnen te gaan en liep voor moeder en mij het bureau in. We eindigden in een kamer voor een gele kast. 

"Dit is de neuzenkast", zei hij, "en daar staat de orenkast, die is rose. Alleen collega Vinckelenboer maakt nog wel eens een sorteerfout, want hij is kleurenblind."

De gele kast ging open. Er hingen vier neuzen in aan een soort klerenhangertjes.

Voordat ik mijn eigen neus herkende riep moeder: "Dat is hem, dat is hem" en ze pakte een neus de duwde hem in mijn gezicht. Hij paste perfect. Aan de binnenkant van de kast was een spiegel. Ik keek. Het was zonder enige twijfel mijn neus.

"Dan krijg ik nu alleen nog 73 euro en 76 cent van u, dat is de boete van de busmaatschappij voor een neus wegens het rijden zonder geldig vervoersbewijs."

 

NEUS 3

Drie weken later ging om om kwart voor twee de telefoon. Aan de lijn dienstdoend ambtenaar Serafijntje Matterhorn:  of ik me maar vergezeld van vier foto's met en zonder neus, deugdelijke identiteitspapieren en mijn moeder, eveneens voorzien van deugdelijke identiteitspapieren, om 15 uur 49 diezelfde middag op de politiepost 437B2 wilde melden ter vermoedelijke hereniging met mijn neus. Nou ben ik achtendertig en ik loop dus al enige jaren niet meer aan de hand van mijn moeder, maar Serafijntje Matterhorn stond op het meebrengen van mijn moeder, omdat moeders, zo zei ze, nu eenmaal de neuzen van hun zoons het beste kennen en het bovendien politievoorschrift was. Het gaf nog een heel gedoe om samen met mijn moeder om 15 uur 49 op de stoep van politiepost 437B2 te staan, maar het lukte. Om exact 15 uur 47 reden we in moeders brommobiel het parkeerterrein op. Helaas bleek de deur van 437B2 gesloten en zelfs na drie keer aanbellen werd niet opengedaan. Ik herinnerde me dat het buro van half twaalf tot vier uur open was en zei voorzichtig: "Mam, ik geloof dat oom agent vandaag iets te vroeg naar huis is gegaan." Maar de poppen waren al  aan het dansen. Moeder was razend: "Het tuig. Ze moeten altijd ons hebben. Nooit de gebruikers van een zoutarm dieet, nooit de lezers van de Donald Duck, nooit de motorrijders op de A27. Nee, wij zijn altijd de klos! Geen politiepost was tussen veertig en vijfenveertig dicht, jongen, ze waren vierentwintig/zeven open en ze wisten oom Jacob en tante Saar, oom Simon en tante Judith, oom Bram en tante Esther, noem ze allemaal maar op, met hun kinderen erbij, perfect te vinden. De deuren stonden wagenwijd open voor aangifte van onze vaste en onze losse neuzen. Voor elke gevonden neus werd zelfs een bedrag betaald. Sommige agenten hadden er een fantastische bijverdienste aan." Ze molenwiekte met haar handtas en krijste: "Chazzèrem!!!"

Moeder voerde inmiddels op het kleine bordes van de politiepost een dansje uit, dat met een aantal minieme choreografische ingrepen zo in "Fiesta Gitana" opgenomen had kunnen worden. Ze zwiepte haar handtas van links naar rechts, zodat deze uiteindelijk het glas naast de deur raakte van waar achter een affiche met het hoofd van de 47-jarige Barbara Lebber-Beck uit Laren mij aangrijnsde: aanwijzingen die bijdroegen aan de oplossing van de op haar vorig jaar november gepleegde moord beloofden 10.000 euro. 

"Chazzèrem", klonk het opnieuw.

De deur van het buro ging open. Om de aandacht van moeder enigszins af te leiden, deed ik op dat moment een klein hakkendansje, klapte  in mijn handen en riep: "olé". Alleen een flamencogitarist ontbrak, het was inmiddels 16 uur 12. Maar in plaats van een gitarist verscheen een agent in de deuropening: een uiterst kaalhoofdig heer, hij richtte het woord tot moeder: "En mevrouwtje waar zijn we hier mee bezig?"

"Waar zijn we hier mee bezig? Waar zijn we hier mee bezig? Wij zijn nu precies 24 minuten bezig om te zorgen dat mijn zoon met zijn neus herenigd wordt. Wij waren hier om elf minuten voor vier besteld, maar politiepost 437B2 bleek dicht, terwijl daar" - en moeder wees op het bord naast de deur- "duidelijk staat dat de post tot vier uur geopend dient te blijven".

"We sluiten, en dat weet iedereen mevrouwtje, deze post altijd om kwart voor vier. Uit voorzorg."

"Uit voorzorg voor wat?"

"Opdat we niet om vier uur nog hele rapporten moeten opmaken van zaken die zich in dat laatste kwartier voordoen!"

"Hoe kan het dan dat wij hier om elf voor vier besteld waren?"
"Door wie bent u hier besteld, dame?"
Ik besloot het woord te nemen: "Door ene Serafijntje Matterhorn".
"Nooit van gehoord, en wie mag dat dan wel wezen?"
"In 1943 waren jullie alle dagen van de week open", viel moeder in.

"Ja, dat waren nog eens enige tijden. Maar wie is mevrouw Matterhorn?"

"Ze heeft  mij over mijn neus gebeld."

"Gebeld, zegt U. Gebeld? Wij doen hier niets per telefoon af, dat moet de nieuwe nationale recherche geweest zijn, die u aan de telefoon gehad hebt. Ach ziet u, het is even wennen, de nationale politie!"

 

NEUS 2

Ik toetste het nummer van de politiepost nog maar eens in, want ik herinnerde me bij Kies 9 iets gehoord te hebben over te luid gespeelde muziek en in de wetenschap dat mijn neus dol is op hawaiimuziek zou hij dus best eens achter die klanken daarvan kunnen zijn aan geheupwiegd. Niets is mijn neus vreemd, ook huladansen niet. Na zo'n driekwartier was ik opnieuw bij Kies 9: "Als u zeer ernstige geluidshinder van muziek ondervindt." Ik toetste negen en kreeg, het was te verwachten, opnieuw een keuzemenu.

"Kies 1. Als het om te luid afgespeelde zigeunermuziek gaat."
"Kies 2. Als het om het te luid afgespeelde "Layla" van Eric Clapton gaat."
"Kies 3. Als het om het te luid afgespeelde Forellenkwintet van Schubert gaat."
"Kies 4. Als het om het te luid afgespeelde "4'33'' van John Cage gaat."
"Kies 5. Als het om het luid te afgespeelde hawaiimuziek gaat."

Ik drukte razendsnel op toets vijf, doodsbenauwd dat de verbinding zou worden verbroken. Natuurlijk volgde weer een keuzemenu, bij het woord menu denken Nederlanders niet langer aan de spijskaart in een of andere eetgelegenheid maar aan de toetsen van hun telefoon. In Rotterdam schijnt een nostalgische actiegroep te zijn opgericht: "Terug naar de draaischijf", maar dit terzijde.

"Kies 1. Als het om te luid afgespeelde muziek van de Kilima Hawaiians gaat."
"Kies 2. Als het om te luid afgespeelde muziek van de Mena Moeria Minstrels gaat."
"Kies 3. Als het om te luid afgespeelde muziek van Sol Hoopii gaat."

Ik dacht: "Ze hebben bij de politie toch verdomd veel werk van hun keuzemenu's gemaakt.  Ten gevolge daarvan lijkt het me niet onverstandig, om toch voldoende blauw op straat te houden, de trottoirs blauw te schilderen.  Alhoewel oranje pakken voor de prinsemarij ook perfect zouden zijn. Oranje wordt in ons land toch al veel gedragen en het verbroedert alles en iedereen, niet waar?"

"Kies 4. Als het om te luid afgespeelde muziek van Roy Smeck gaat."

"Dat gaat toch flink ver", vond ik. De samensteller van het keuzemenu moest een kenner van het genre zijn."Kies 5. Als het om te luid afgedraaide muziek van Gabby Pahinui gaat." Hebbes.

"Goedemiddag, dit is politiepost 437B2, u wilt hoofdagent Vinckelenboer feliciteren met zijn veertigste...."

"Hoofdagent Vinckelstein? Hoofdagent Vinckelstein feliciteren? Helemaal niet, ik wil mijn neus terug!"

"O, neemt u me niet kwalijk: u wilt uw neus terug. U spreekt met politiepost 437B2, met dienstdoend ambtenaar Pia Dijkstra."

"Pia Dijkstra? De Pia Dijkstra van D66, Het Journaal en Cézanne van Schiphol?"
"Cézanne?"
"Uw man heet toch Cézanne?"
"Nee, nee, zo heet hij niet."

"O, neemt u mij dan niet kwalijk, mevrouw Dijkstra, maar ik had u helemaal niet verwacht. Hoe...?"

" Eén keer per maand doe ik twee uur iets voor, zeg maar, de gemeenschap en wat mag ik vandaag voor u doen?"

"Ik ben mijn neus kwijt en ik ben bang dat hij achter de muziek van Gabby Pahinui aan is. Zeker ben ik natuurlijk niet, maar hij is een paar dagen geleden verdwenen en ik ken zijn muzikale voorkeuren."

"Ik zal een notitie van vermissing maken en die komt dan vervolgens binnen achtenveertig uur op het landelijke politienetwerk, dat gaat allemaal heel efficiënt en zodra er nieuws is, hoort u binnen drie werkdagen van ons."

"Maar hij kan ook gestolen zijn, ik bedoel, het was best een leuke neus, ik heb eens iemand horen zeggen dat hij een moord zou doen voor zo'n neus."

"We doen onze uiterste best om u met uw neus te herenigen, neemt u dat van mij aan! Goedemiddag."

Pia Dijkstra! Pia Dijkstra! Dat is toch andere koek dan Sharon Dijksma of hoe heet ze ook alweer die vrouw van de toast en het ijs? Nellie Melba. Of Anne Boleyn, of Erica Terpstra, of Xanxeveria Mekong geboren Delta. Nee, driemaal nee: Pia Dijkstra is op zoek naar mijn neus.

 

 

NEUS

Die ochtend was mijn neus gaan lopen - ik bedoel weggelopen. Zoals iedere dag had ik hem aan een vishaakje, aan  een snoer, aan een hengel met zo'n molentje, een beetje vrijheid gegund, want daar heeft een neus recht op, maar toen ik na tien minuten het snoer binnenhaalde, was het haakje leeg. Eerst dacht ik aan een grap van een buurman die een half jaar geleden in plaats van een ballon zijn tweejarig dochtertje op haar verjaardag opblies, hetgeen hem op een echtscheiding een taakstraf van veertig uur kwam te staan. De man is dol op de boeken van Kafka en in het bijzonder op "Het Proces", dat hij voortdurend met zijn veroordeling vergelijkt. Daar kan ik inkomen. Staat er niet geschreven: oordeel niet opdat gij niet geoordeeld wordt? Inmiddels was mijn neus nog steeds weg. Ik wist dat hij dol was op hawaii- en andere melancholieke muziek, maar ik kon me toch moeilijk voorstellen dat de overal in het dorp geplaatste luidsprekers in plaats van mededelingen over de lege vuilcontainers, de hoogte van de energieprijs en waarschuwingen tegen de alsmaar voortwoekerende necrofilie, plotseling de klanken van Gabby Pahinui en/of zijn zonen ten gehore zouden brengen. Nee, ik woon in een gemeente waar het hoogste muziekgenot ophoudt bij het beluisteren van Frans Bauer en Victor Silvester. Mijn neus kon natuurlijk genaast zijn door iemand die dacht: 'Hé, daar gaat een leuke neus, die wil ik wel!' Dan was het diefstal en dan zou ik aangifte moeten doen.

Maar aangifte doen bleek minder eenvoudig dan ik dacht, want de dichtstbijzijnde politiepost lag (en ligt trouwens nog altijd) drie kwartier gaans  van mijn woning. In een volgend dorp. Er naar toe lopen was de enige mogelijkheid, want zonder neus mag, volgens een Europese verordening, - zoals u weet - noch gefietst noch autogereden worden. Ik pakte daarom de telefoon, toetste het nummer van de politiepost in en kreeg vervolgens een keuzemenu:

"Kies 1. Als u hoofdagent Vinckelenboer wilt feliciteren met zijn veertigste verjaardag."
"Kies 2. Als u zich nader wilt informeren over het nieuwe nationale politieuniform."
"Kies 3. Als u van mening bent dat het aanleggen van blauw gekleurde trottoirs een bijdrage is aan meer blauw op straat."
"Kies 4. Als u een gejodelde versie van het Wilhelmus wilt horen uitgevoerd door het duo Ivo Opstelten & Jet Bussemaker. Bestel nu al vast voor 30 april 'Maximaal Oranje', een pracht CD met 25 keer diverse stijlvariaties, zoals disco, salsa en dixieland, van het Wilhelmus, gezongen door verschillende leden van het kabinet Rutte IV in steeds wisselende formaties. Bonustrack: Beatrix, Máxima en Willem-Alexander rappen "Op de grote stille heide dwaalt een herder eenzaam rond."
"Kies 5. Als u uw papegaai, marmot, poes, hond zes maanden geleden voor het laatst levend gezien hebt."
Daarna werd de verbinding plotseling verbroken en moest ik opnieuw beginnen. Dit keer kwam ik niet verder dan Kies 7, maar ik kon nog steeds geen aangifte van diefstal doen en toen ik daarna het nummer opnieuw probeerde te kiezen, ontving ik de mededeling dat het momenteel erg druk was en het een uur later nog maar eens moest proberen. Uren daarna ontving ik nog steeds diezelfde boodschap. Uiteindelijk lukte het me om even na twee uur 's nachts contact met de politiepost te krijgen. Ik kon het totale keuzemenu beluisteren, maar diefstal werd niet als optie genoemd. Aan het slot kreeg ik vraag voorgelegd of ik aan de telefoon wilde blijven om met een dienstdoend politieambtenaar van  gedachten te kunnen wisselen. Dat wilde ik. Dus bleef ik aan de lijn en hoorde de volgende boodschap. Eerst in Het Turks, daarna in het Engels en in het Marokkaans en tenslotte in het Nederlands: 'Dit politiebureau is van maandag tot en met woensdag van 's middags vier tot 's ochtends half twaalf gesloten. Voor spoedzaken kunt u contact opnemen met telefoonnummer 0900 8844 

Als het zo doorging kon ik naar mijn neus fluiten, want dat telefoonnummer had ik steeds gebeld.

 

 

Geen stoom

 

Mijn treinenverzameling concentreert zich op de Franse spoorwegen, maar dat wil niet zeggen dat ik zo nu en dan een  uitstap maak naar iets wat elders op de spoorstaven verscheen en dat heeft te maken met wat in de jaren twintig van de vorige eeuw passeerde, toen men er achter kwam dat het rijden  met door stoomlocomotieven getrokken rijtuigen op secondaire lijnen toch wel erg prijzig was. De eerste pogingen om dat te veranderen vonden natuurlijk  niet alleen in Frankrijk plaats, waar de firma SOMUA (Société d' Outillage Mécanique et d'Usinage d'Artillerie), ontstaan in 1914 door samensmelting van Bouheuy, Farcot,  Champigneul met als belangrijkste partner Schneider & Cie., na eerst een autobus van treinwielen  te hebben voorzien, in 1922 voor  de État (de Franse staatsspoorwegen) een door een met een benzinemotor aangedreven rijtuig op de rails zette, dat zo succesvol was dat er een kleine serie werd gebouwd. Daartoe werd bij een in 1888 gebouwd derde klasse  rijtuig voor iets  meer dan de helft de houten bovenbouw verwijderd en vervangen door een motortcompariment met  een viercylinder Schneidermotor, die zowel op benzine, benzol als alcohol kon lopen, een vierversnellingsbak, een cabine voor de machinist en een  bagageafdeling. In gebruik bleek te zo ontstane voertuig de helft goedkoper in gebruik dan een stoomlocomotief met rijtuig.

Maar ook in de Verenigde Staten zocht men naar besparingen en zo ontstond dit merkwaardige voertuig, waarbij kenners meteen de neus van de destijds fameuze Mack "Bulldog"-vrachtwagen herkennen. In feite past het voertuig helemaal  niet op mijn baan, het is een slagje te groot en heeft bovendien in Cernay niets te zoeken, maar op een  of andere manier vond ik het  model zo aandoenlijk dat  het diende te worden aangeschaft.

Benzinemotoren leverden in de jaren twintig eigenlijk te weinig vermogen om een railvoertuig een behoorlijke snelheid te geven, zo reed het prototype van het État bij het maximale toerental van 1200 toeren per minuut niet sneller dan zestig kilometer per uur en de in serie geproduceerde voertuigen dertien kilometer sneller, zodat het gebruik tot secondaire lijnen beperkt bleef. Daar kwam verandering in toen men in de Verenigde Staten overging tot benzine-electrische aandrijving. Zo ontstond de Doodlebug. Een wonderlijke  benaming, want in normaal spraakgebruik is een doodlebug de larve  van een mierenleeuw en dat is iets totaal anders de bijnaam van een Franse goederentreinlocomotief "Boeuf" (os). In de Verenigde Staten waren sinds 1905 al railvoertuigen met benzinemotor leverbaar, maar het succes daarvan was door diverse oorzaken ( geringe snelheid en mechanische gebreken) uiterst beperkt, daar kwam verandering in toen de ingenieur van General Electric Hermann Lemp, de gas-electricaandrijving  uitvond en vanaf 1923 leverde EMC (Electro-Motive Company in Cleveland (Ohio) het voertuig dat Doodlebug zou gaan heten. De carrossserie werd gebouwd door de St. Louis Car Company, het electrische deel kwam van General Electric. Later  werd ook de Pullman Company ingeschakeld voor het maken van de carrosserie. De afgebeelde Doodlebug heeft behalve een passagierscompartiment een grote bagageafdeling.

HORCH

Het is in de automobielgeschiedenis een aantal malen gebeurd dat de neuzen van de aandeelhouders in een andere richting wezen dan de neus van de oprichter van de firma. De  meest bekende voorbeelden zijn Ransom E. Olds die het naar hem genoemde Oldsmobile verliet en een nieuw bedrijf met zijn initialen R.E.O. begon en er is August Horch die, toen hij A. Horch & Co. Motorwagenwerke A.G. in Zwickau vaarwel zei,  eerst nog even auto's produceerde onder de naam Horch maar in 1910 door zijn oude firma gedwongen werd zijn producten van naam te veranderen en dus gingen zijn wagens Audi heten. Op de foto een Horch 853A met een carrosserie van Voll & Ruhrbeck uit  Berlijn-Charlottenburg van vlak voor de Tweede Wereldoorlog, voorzien van aachtcylinderlijnmotor met  een inhoud van bijna vijf liter. Voll & Ruhrbeck hielden het in 1945 met een volledig platgebombardeerde fabriel voor gezien.

 

Mazouk

Een paar weken geleden meldde ik het een en ander over de mazurka, hoe de oorspronkelijke mazurek dankzij Chopin op het concertpodium belandde. Maar de mazurka wordt ook gewaardeerd in de Caraïben, zij het onder de verbasterde naam mazouk.

UNA 24

Ik had nog meer met en over Una op deze blog kunnen zetten, maar het is zo genoeg. Ze was een dappere, eigenwijze hond en juist daarom mis ik haar.  

UNA 23

Wij cairnterriers zijn direct, wij draaien er niet omheen. Wanneer ik een kat zie dan blaf ik. Zij weet dan meteen waar zij aan toe is, geen achterbakse streken van mijn kant, over haar gedrag tegenover mij ben ik niet zo zeker. Ik kom voor mijn mening uit en dus vind ik wat in een dik boek, dat het mensdom de bijbel noemt, geschreven staat historisch behoorlijk onverantwoord. Het draagt bovendien bij aan de arrogantie van het mensdom dat zichzelf als kroon op de schepping ziet. Op de zesde dag zou god eerst de landdieren geschapen hebben, het vee, de kruipende dieren en de wilde dieren. Nu behoor ik niet tot het vee, ik kruip niet en ben allesbehalve wild. Maar goed, ik vergeet ook wel eens wat. Vervolgens schiep god het mensdom om over vissen, vogels en alle dieren die op aarde rondkruipen te heersen. Als ik die zin goed begrijp was dat wat scheppen betreft gods laatste daad. Nou mooi niet, want wij - ik bedoel, wij cairnterriers, dateren pas van 1600 - en dat is, zeg nou zelf, een flink aantal eeuwen later. Ik heb dus als je het allemaal goed nagaat, veel meer recht om over vissen, vogels en andere dieren te heersen dan het mensdom. Niet, dat ik daar behoefte aan heb, want ik ga een brasem niet vertellen hoe hij van het ene slootje naar het andere slootje moet zwemmen, laat staan dat ik dat een paling duidelijk wil maken. Het mensdom wil dat klaarblijkelijk wel, daarom zie ik waarschijnlijk soms mannen met dunne stokken langs de kant van het water staan: zij wijzen de vissen de weg.

 

UNA BARQUHAR, BUSSUM

 

UNA 22

 

Wij, honden worden gezien als 's mensdoms beste vriend, maar misschien kan iemand me eens uitleggen waarom we iedere keer dat we in de bijbel genoemd worden en dat schijnt meer dan veertig keer te gebeuren - ik heb trouwens geen zin om het na te tellen - dat dat in negatieve zin gebeurt. Is er één zogenaamd christelijk mens die zich daar druk om maakt? Nee, voor alles en iedereen zijn er actiecomitees: "Doe de augurk de deur uit", "Poets Humberto Tans schedel glimmend met Erdal", en  "Geef Wopke Hoekstra een zoen voor het  slapen gaan", maar over onze discriminatie zwijgt het mensdom. Niks optochten naar het Malieveld met vliegend vaandel en slaande trom. Geen cabaretiers, zangers of politici die stelling nemen. Misschien moeten wij zelf optrekken, waar naar toe weet ik nog niet. Naar Hon(d)selersdijk? Misschien is de bijbel opeten wel een optie. Met kleine hapjes, want volgens mij ligt hij zwaar op de maag.

Una Barquhar

 

UNA 21

 

Una mee in de trein naar Duitsland. Hoe doe je dat? Het blijkt niet eenvoudig: als een hond kleiner of net zo groot is als een huiskat (laat Una niet horen dat ze vergeleken wordt met een kat), dan moet hij/zij in een draagkorf en mag hij/zij gratis mee, is de hond groter dan een huiskat dan reist hij/zij op een kinderkaartje, zonder recht op een zitplaats, want zitplaatsen zijn voorbehouden aan mensen,  bovendien dient de hond tijdens de reis voorzien te zijn van een muilkorf. Er blijken twee soorten kinderkaartjes te zijn: één voor kinderen van nul tot zes jaar en één voor kinderen van zes tot veertien jaar. De eerste soort blijkt bij de Bundesbahn niet verkrijgbaar want kinderen tussen nul en zes jaar mogen niet onbegeleid reizen en mijn aangeschafte reisbiljetten blijken niet te combineren met een nieuw te kopen kinderkaartje.  Inmiddels  redelijk doorgedraaid vanwege deze Deutsche Antihundmaßnahmen, neem ik maar eens per email contact op met NS Internationaal en krijg de raad te bellen: in vijf minuten wordt de zaak vervolgens opgelost. Nu alleen Una nog leren dat ze haar eigen kaartje zelf moet overhandigen: "Bitte schön Herr Schaffner!"

UNA 20

 

"Nae plans the-day, it is way tay hot!"

(10.7.2016)

UNA 19

Una: "Leden van de Staten-Generaal"

(3e dinsdag  in september)

UNA 18

 

Bovenstaande foto aan Una laten zien, die daarna gillend van de lach over de grond kroop, niet vanwege het kostuum, maar vanwege het uiterlijk van de kat. Ze vroeg: "Ur fowk actually keepin' sic' misfits?" "Ja Una, er zijn mensen met wonderlijke schoonheidsidealen." "An' dae they pit them tay?" "Jazeker, ze worden geaaid ook." "Naethin' weirder as folks!", was Una's afsluitend commentaar.

 

UNA 17

Ieder jaar eind december ga  ik naar Liel, ik schrijf  dat expres fonetisch want anders zouden jullie kunnen denken  dat ik naar  Langelille ga en dat lijkt me net zo  erg als Koufurderrige of Scharnegoutum. Ik ga naar Liel omdat daar kaalhoofdigen, die hun afgeschoren hoofdhaar aan wangen en kin geplakt  hebben, niet zoals hier, vuurwerken. Dat woord vuurwerken begrijp ik trouwens niet zo goed, want waarom zou je het  aansteken van een lontje werken noemen? In Nederland is een meneer  Blokhut, maar hij  kan ook anders heten,  in ieder  geval is hij in de "hij landt", dat vermoedelijk betekent dat hij weet waar de heilige geest na te zijn uitgestort, neerkomt, druk bezig de rokers uit te roeien, terwijl hij vergeet dat op 31 december een  hoeveelheid CO2 de lucht ingaat die gelijk is aan de jaarlijkse uitstoot van het autopark.

Ik was weer even op reis. Eigenlijk ben ik best een bereisde hond, ik was al in Unna, Münster, Trier, Bielefeld, Bad Breissich, Bad Pyrmont, Koblenz en in Liel dus. Dit keer was ik in Schiltigheim, dat ligt vlak bij Straatsburg. Je moet er via een luchthaven die "het doelpunt" heeft naar toe,  zelfs zonder videoref moet ik het doelpunt afkeuren want het was vooral op de heenreis een puinhoop. Reizen voor een hond, ik heet in Frankrijk sjen wat in het Fries zien betekent, best duur, mensen betalen van het doelpunt naar Straatsburg 49 euro, ik  kost 32,80 en heb dan nog niet eens recht  op een eigen zitplaats. Voor  mij is het heel lastig dat ik in Frankrijk sjen heet, wat dat betreft is onze taal een stuk eenvoudiger: ik begreep meteen dat een hond die opgesloten zat in een voortuin in Schiltigheim de smoor in had. Het was een schnauzer, die heeft zijn naam toch al niet mee, met de Schnauze in beide Pfoten, zoals dat  heet. Iedere keer, wanneer ik langs wandelde, liet hij  uit pure  frustratie woeste klanken horen. Maar ik loop vooruit want eerst moet ik vertellen wat er  gebeurde toen  we in Straatsburg aankwamen en een taxi zochten om naar Schiltigheim te gaan. De eerste taxi wilde ons niet meenemen, de tweede ook niet en toen ging er een lampje op dat het om  mij ging. De chauffeurs wilden  geen hond in hun auto. Ik dacht nog even dat het muzellieden waren,  maar nee, ik zou stinken en ik mocht van de vierde taxichauffeur wel mee in de kofferbak. Nou heb ik best een  goede neus en die chauffeurs stonken erger dan ik: nummer één en drie naar tenenkaas,  nummer twee naar beschimmelde flammkuchen, nummer vier en zes waren naar  een  wc geweest waar het toiletpapier op was en  nummer vijf en zeven waren niet okselfris, gelukkig was chauffeur  nummer acht zo vriendelijk mij wel mee te nemen. 

Una Barquahar

(23.08.2019)

 

UNA 16

Toen ik nog een jonge hond was,  dat ben ik niet meer, want ik ben nu veertieneneenhalf, dacht ik dat de mensen in Frankrijk  drie soorten  thee dronken, wij honden houden niet van  thee, maar daar gaat het nu niet om: liberthee, fraternithee en egalithee, dat laatste zou een soort rooibos zijn en dat is natuurlijk helemaal geen thee. Later dacht ik dat égalité met een type wegdek te maken had: asfalt, glad en niet zo hobbelig als kasseien. Nu weet ik dat  het met gelijkheid te maken heeft. Nou daar  mankeert het, ondanks het feit dat  het Europese Parlement  in Straatsburg staat, in Frankrijk nog al  aan: het is alles mensdom wat de klok  slaat, wij honden worden fors achtergesteld. Achteraf heb ik best spijt dat ik geen geel vestje had meegenomen,  maar ja, dan was ik toch slechts een eenzame protestant gebleven, al geloof ik dat het mensdom onder protestant weer iets heel anders verstaat, maar jullie begrijpen hoop ik wat ik bedoel. Ze hebben het in Frankrijk nog altijd over 1789 en ze mogen wat graag de Marseillaise zingen, die trouwens in Straatsburg  geschreven is, maar van enige behoorlijke gelijkstelling tussen ons honden en het mensdom is absoluut geen sprake. Dat is een schande of zoals ze daar zeggen "c'est une honte". Wonderlijk dat dat  laatste woord zoveel op hond lijkt, dat kan geen toeval zijn.

Una Barquhar

(25.08.2019)

UNA 15

 

Favoriete stek. Mens door straat: opgewonden nng-nng-geluiden. Mens opent tuinhek en komt tuinpad op: hijgen, daarna blaffen en snel naar de voordeur, blijven blaffen. Mens met hond in straat: hijgen, nng-nng-nng, blaffen, rennen, bocht te kort nemen, achterpoten wegslippend naar de bank, op de leuning daarvan forse blafpartij. Kat in de tuin: snel hijgen, blaffen, naar de bank, terug naar de favoriete stek, weer naar de bank, hysterisch blaffen, terug naar favoriete stek, blijven blaffen, minutenlang nahijgen.

(12.01.213)

UNA 14

 

Una: “Zie je nou wel, heb ik altijd al gedacht, Jezus is een kater!”

(23.12.2020)

UNA 13

 

UNA WENST ALLE VUURWERKPROLETEN NU ALVAST EEN "HANDSFREE" 2020

(18.12.2019)

UNA 12

Als ik ergens ben, denk ik er altijd even over na of ik er zou willen wonen, dat  heb ik dit keer ook gedaan, in  Schiltigheim zou ik heel waarschijnlijk wel mijn domicilie willen hebben, maar in Straatsburg nooit. Nee, never! Ze kunnen daar op  elk gebouw dan wel 'EUROMETROPOOL" kalken, maar dat is dan naar ik aanneem speciaal voor Polen en niet voor honden, zoals ik. Ze hadden in Schiltigheim, in  het het huis waar  ik logeerde, televisie en zelfs DOGTV, een kanaal speciaal voor honden,  dat is  het domste wat ik ooit gezien heb, in plaats van lekkere brokjes te tonen, zag je een bruine hond minutenlang uit het raam van een auto hangen, met zijn hoofd in de wind  terwijl iedere dierenarts je kan vertellen dat dat niet goed is  voor  je oren.  Ook zag ik een reclame waardoor ik te weten kwam dat "Kataar Airways" het weer  sponsort, dus als er door zeer dichte mist op Schiphol niet meer gevlogen kan, weet  u waar  u een klacht in kunt dienen, bij "Kataar Airways". Ik ben trouwens best  nieuwsgierig wat "Air Albigeois" sponsort, misschien de temperatuur? 

Ik ben in Straatsburg in een groot park geweest, dat heet de Orangerie, maar het heeft gelukkig niks met Nederlands voetbal te maken, noch met Willem Alexander en zijn familie, toch is er een paleis, maar dat is gebouwd voor de vrouw van Napoleon. Wat ik heel leuk vond was dat ik eindelijk de ooievaar, zoals julliezelf natuurlijk heel goed weten de brenger van het mensdom, eens van dichtbij kon bekijken. Een ooievaar heet in de Elzas storig. 

Er zijn heel veel bedelaars in Straatsburg, sommigen hebben een hond, een enkeling zelfs twee. Ik begrijp dat niet zo  heel goed, wanneer je niet voor jezelf kunt zorgen en moet bedelen, waarom je dan een hond of twee neemt. Ik zag een Duitse herder, een soort hond dat  na de Tweede Wereldoorlog, vanwege die oorlog in Amerika omgedoopt werd tot alsatian, dat elzasser betekent, voortstrompelen naast een bedelaar - naar een dag achter een kartonnen bekertje op het hete asfalt - en liet even een vriendelijk en medelijdend blafje horen, waarop de herder mij vriendelijk groette en hij vervolgens door de bedelaar zo flink met de riem geslagen werd dat  hij  jankte.

Una Barquahar 

(25-09-2019)

 

UNA 11

 

Deze natwaalf heb ik mijzelf achter de computer gezet om te beteren mijn Nederlands, want volgens sommigen blaf ik nog steeds met een Schots accent, maar omdat ik had gehoord ook dat er een plaats is die Katlijk heet. Dat is een  heel vreugdevol naam. Ik krijg visioenen van een kerkerf gevuld met kleine grafstenen, vol met namen  als Poekie, Mauwy en Fiedelientje, waar ik dan overheen ga  lopen en als incarnatie van Boris Vian - niet ga spuwen -  maar ga pissen op die graven. Katlijk is echt bestaand en het ligt in Friesland, bij een plaats dat is genaamd Heerenveen. Zouden de heren uit dat veen hun katten in Katlijk begraven? Ik kon niets vinden daarover op de computer, wel dat er  vroeger hebben geweest twee Katlijken: Groot Katlijk en Klein Katlijk, waarschijnlijk met grote en kleine grafstenen, maar ik  heb daar geen zorgen over, meer belangrijk is dat een plaats met zo'n naam een grotere bekendheid krijgt en dat er veel meer Katlijken moeten zijn.

Una Barquhar.

(21.06.2015)

UNA 10

Er zijn mensen die twijfelen aan de intelligentie van een hond en er zijn natuurlijk domme honden, net zoals er trouwens domme mensen zijn. Gister vertoonde Una een staaltje dat ik voor logisch denken verslijt. Sinds er liften zijn in het station Naarden-Bussum, ga ik, om  Una's korte beentjes te ontzien, met de lift; ik moet  op een knop drukken om de lift op de juiste etage te laten komen. Gister,  de lift is niet op de juiste hoogte, rent Una, een verwoed treinreizigster, naar de lift, ze krabt aan de deur, krabt nog eens aan de deur, maar die  gaat niet open. Ze draait zich resoluut om en wandelt naar de trap om die te gaan gebruiken om op het  perron te komen. Zoiets vind ik geweldig knap.

(02.07.2015)

UNA 9

 

Sinds ik gistermorgen een email  van Emile Waagenaar (President der Erster Wiener Sachertorte Vogelverein für Breda und Oosterhout, Frisch Eingetroffen) uit Breda ontving en zo dom was Una de email voor te lezen, bovenstaande afbeelding te tonen en de werking van het  instrument uit te leggen, zeurt Una mij de kop  gek om voor haar ook een zogenaamd "Katzenklavier" te bouwen. Daartoe dien ik alle katten uit de buurt te vangen, die op miauwhoogte  te sorteren, ze vervolgens in een vakken verdeelde bak te plaatsen en daarna een klavier, ongeveer zoals dat op een beiaard zit, te construeren, de koorden gaan in dit geval echter niet naar klokken, maar naar scherpe spijkers, die de naar de op toonhoogte gesorteerde katten leiden om hun fors in het lijf te prikken, zodat  Una vrolijke wijsjes kan spelen.

(29.01.2019)

UNA 8

Koblenz heeft behalve openbare telefooncellen een behoorlijke hoeveelheid standbeelden, waarvan dit, een  op een hoge muur gezeten dame in badpak met zwemvliezen aan haar voeten komisch, omdat het water van de Moezel zeker honderd meter verderop ligt. Langs de Moezelkade meren grote passagiersboten af waarvan sommige zeker een paar weken onderweg zijn. We spraken met één van de passagiers, onderweg van Amsterdam naar Boedapest. 

 

Una met beeldengroep en telefooncel op de Müntzplatz

Het gesprek met de man uit Calgary ontstond toen hij Una ontwaarde en vol verbazing uitriep dat Una sprekend leek op zijn thuisgebleven hond Julius en meteen werden de gedragspatronen tussen de beide cairn terriers uitgewisseld: blaffen tegen  katten en andere honden bleken hoog op het lijstje te staan. 

(20.08.2018)

 

UNA 7

 

 

Marius B. sprak een waar woord toen hij zei dat het een absurd idee was uit loyaliteit tegenover de heer Ozenfant geen andere hond te nemen: want daar schoten de heer Ozenfant noch wij iets  mee op. Dus ging ik op zoek en verdraaid ik vond de enige cairnterrier in een asiel, in Balgoy. De plaatsnaam was in eerste instantie oorzaak van een aantal grappen, die ik hier niet ga herhalen.  Luna, want zo heette ze was zeveneneenhalf, kon mee in de auto en niet bij andere honden en had een hekel aan katten, meldde het asiel. Ze zat er voor de tweede keer, de eerste keer vanwege zeer ernstige ziekte van de eigenares, de tweede keer omdat de nieuwe eigenares haar heup brak. Het bleek een buitengewoon enthousiaste hond. We namen haar dus mee. Veranderden haar naam in Una, want dat is een Schotse en dus beter passende meisjesnaam. We dachten haar net als heer Ozenfant  's nachts in de keuken te kunnen stallen, maar Una vond dat geen goed plan, ze brak  de eerste nacht een paar keer uit en nadat de keukendeur zodanig was gebarricadeerd (met schrijf-, naaimachine en stofzuiger) dat van ontsnappen geen sprake meer kon zijn, besloot ze de keuken rigoureus te gaan verbouwen. Ze slaapt nu 's nachts in een bench. Katten beschouwt ze als groot wild waarop gejaagd kan worden en ze vergeet alles zodra ze in de verte een kat ontwaart. Una ontsnapte toen ik de krant uit de brievenbus haalde, zag een kat en zette de sokken er in, pas twee straten had ik haar, nog zeer opgewonden, weer te pakken. Ozenfant was echt een heer, poepte zeer discreet, Una doet het het liefst wandelend, zodat haar keutels soms decimeters uit elkaar liggen. Ze is een behoorlijk stuk groter dan de heer Ozenfant en haar blaf is zeker een terts lager. Verder is het een echte cairnterrier: nieuwsgierigheid staat hoog in het vaan.

(16.11.2012)