Voor Duitstalige schrijvers zag het er na Hitlers machtsovername na hun vertrek naar de Verenigde Staten somber uit, componisten hadden het een stuk gemakkelijker, zeker als ze de naam en faam van Kurt Weil hadden. Hij kon ogenblikkelijk - en met succes - aan het werk. "Johnny Johnson", met een libretto van Paul Green, was Weills eerste Amerikaanse werk. Daarna volgden "Knickebocker Holiday", een muzikale komedie gesitueerd in koloniaal Amerika, waarin de befaamde "September Song", hier uitgevoerd door Lotte Lenya. Het uitzonderlijke aan Weill was dat hij al zijn compositie zelf orkestreerde. Uta Lemper zingt uit :"Lady in the Dark" "My Ship". "Lady in the Dark" had een libretto van Ira Gershwin, zijn eerste libretto na de dood van zijn broer George, drie jaar eerder. "One Touch of Venus" dateert uit 1943 en heeft een libretto van de befaamde humoristische schrijver S.J. Perelman. In "Speak Low" horen en zien we Kurt Weill zelf zingend en pianospelend achter de piano. "Love Life" dateert uit 1948, Weill zelf noemde het "vaudeville" en het werd geen hit. "Lost in the Stars", schreef Weill samen met Maxwell Anderson. Hij noemde het een muzikale tragedie en het resulteerde in een enorm succes. In 1950 ging Weill opnieuw met Maxwell Anderson aan het werk, nu in een poging om Mark Twains "Huckleberry Finn" op het podium te brengen. Een en ander bleek moeilijker dan gedacht, op 16 maart kreeg Weill een hartverlamming en op 3 april stierf hij, vijftig jaar oud.
