Niet geheel toevallig was ik vandaag in de gelegenheid het "ANBO magazine" door te nemen. Wat ANBO precies betekent, daar ben ik niet achter kunnen komen, want in het colofon van het blad wordt de afkorting niet verklaard, maar het heeft iets met bejaarden te maken. Tragische, trieste, ellendige, gebrekkige bejaarden, dat wel. Het magazine opent met een in te vullen bon: "Speciaal voor ANBO lezers: De top honderd van André Rieu" en ik weet daardoor dat ik niet tot de beoogde doelgroep hoor, maar ik sla me desalniettemin manmoedig door de rest van het blad heen: ik kan met een tientje korting een noodpakket (zo handig bij rampen) voor in de meterkast aanschaffen, ik moet niet blijven rondlopen met mijn vragen over kanker, ik dien me te voorzien van financiële zekerheid bij overlijden en ben voor een invalidewagen welkom bij de grootste mobiliteitsspecialist. Dan ben ik nog niet eens toe aan het in magazine geniete ANBO-winkelkrantje waar ik met korting een Nederlands sprekende alarmklok, een koolmonoxidemelder, een blusdeken, een persoonlijk alarm, een Nederlands sprekende oorthermometer en een Nederlands sprekende bloeddrukmeter kan bestellen. De enige sprankelende mededeling in het "ANBO magazine" komt van autojournalist Mark Litjens: "Kleine (stads)auto's zijn sportief en frivool." Die conclusie betwijfel ik, maar ik kan me voorstellen dat een tragische, trieste, ellendige, gebrekkinge, bejaarde lezer van het "ANBO magazine" bij het ontwaren van een Fiat Nuova 500 geheel uit zijn dak gaat.
