Een paar jaar geleden was ik met mijn vrouw op de Far Oer (Føroyar), een eilandengroep tussen de Shetlandeilanden en IJsland (Føroyar betekent trouwens niet Verre Eilanden maar Schapeneilanden). Bij het VVV-kantoor in de hoofdstad Thorshavn zag ik een aankondiging van iets folkloristisch en informeerde ogenblikkelijk naar eventuele kaarten, maar volgens de mevrouw in het kantoor was voorbespreking niet nodig. Ik had mijn twijfels, dus togen we op de ochtend dat het feest 's avonds plaats zou vinden naar de zaal, een half in de heuvels ingebouwde schitterende, houten hal en kochten kaartjes. Om kwart voor tien 's avonds betraden we de zaal. Op en rond het podium stond niets dat op een komend concert leek: geen microfoons, geen speakers, geen zaalversterking. Vreemd. Maar er was publiek, dat stelde enigszins gerust. Om precies tien uur ging datzelfde publiek de vloer op, vormde een kring en begon al zingend te dansen. Het kreeg na een paar minuten iets obsederends. Er kwam geen muziekinstrument aan te pas. Mensen verlieten de kring, haalden een biertje, dronken het en kwamen weer in de kring. De dans duurde bijna een half uur. Er waren jonge mensen, oude mensen en ze kenden allemaal de tekst. Om een uur of twaalf na een vijftal dansen, buiten was het nog alijd licht, gingen we naar ons hotel: een unieke belevenis. (Aan het bestaan van het Faroerse schapenras is trouwens door inteelt, waardoor het buitengewoon agressief werd, rond 1830 een eind gemaakt, sindsdien houdt men schapen van Shetland. Een paar originele Faroerse schapen zijn in opgezette toestand te zien in een museum bij Thorshavn.)1.2.10
Far Oer
Een paar jaar geleden was ik met mijn vrouw op de Far Oer (Føroyar), een eilandengroep tussen de Shetlandeilanden en IJsland (Føroyar betekent trouwens niet Verre Eilanden maar Schapeneilanden). Bij het VVV-kantoor in de hoofdstad Thorshavn zag ik een aankondiging van iets folkloristisch en informeerde ogenblikkelijk naar eventuele kaarten, maar volgens de mevrouw in het kantoor was voorbespreking niet nodig. Ik had mijn twijfels, dus togen we op de ochtend dat het feest 's avonds plaats zou vinden naar de zaal, een half in de heuvels ingebouwde schitterende, houten hal en kochten kaartjes. Om kwart voor tien 's avonds betraden we de zaal. Op en rond het podium stond niets dat op een komend concert leek: geen microfoons, geen speakers, geen zaalversterking. Vreemd. Maar er was publiek, dat stelde enigszins gerust. Om precies tien uur ging datzelfde publiek de vloer op, vormde een kring en begon al zingend te dansen. Het kreeg na een paar minuten iets obsederends. Er kwam geen muziekinstrument aan te pas. Mensen verlieten de kring, haalden een biertje, dronken het en kwamen weer in de kring. De dans duurde bijna een half uur. Er waren jonge mensen, oude mensen en ze kenden allemaal de tekst. Om een uur of twaalf na een vijftal dansen, buiten was het nog alijd licht, gingen we naar ons hotel: een unieke belevenis. (Aan het bestaan van het Faroerse schapenras is trouwens door inteelt, waardoor het buitengewoon agressief werd, rond 1830 een eind gemaakt, sindsdien houdt men schapen van Shetland. Een paar originele Faroerse schapen zijn in opgezette toestand te zien in een museum bij Thorshavn.)