Toch maar eens even naar boven en gezocht naar "Oproerige Krabbels" van A.B. Kleerekoper, een naam die ik een paar maanden geleden noemde. Kortweg A.B.K., columnist in "Het Volk", lid van de Tweede Kamer en de Amsterdamse gemeenteraad voor de SDAP en onvermoeibaar propagandist voor diezelfde partij. Het boekje uitgegeven in 1933 was ooit van mijn vader, voorin zit zijn oorlogsexlibris, een dal met bloemen, geplakt over zijn door Fré Cohen ontworpen exlibris met een door een meidoorn afgedekte davidsster. Hoe e.e.a. er uitzag laat ik hier boven zien, honderden boeken uit zijn bibliotheek moet mijn vader zo hebben "geariseerd". Ik ben sinds gister de tweede verzameling oproerige stukjes van Kleerekoper gaan herlezen en heb besloten er een paar op dit blog te zetten; onderstaand stukje verscheen op 15 september 1925 in "Het Volk".
FIJNLAND
Daar was ereis een land, dat Fijnland heette. Het leefde in vrede en vroomheid, en wie het niet meende, die deed toch alsof. Men beminde er elkander als broederen en zusteren en de Vorstin des lands als aller moeder. Als deze laatste verjaarde, dan werd er een groot Lintfeest gehouden, waarvan het kenmerk merkwaardig genoeg dit was: wie het echte lintje kreeg, die kreeg geen medalje meer, maar wie de medalje ontving, die had het ware lintje niet. Het ware lintje was voor de lagere standen niet weggelegd. Twaalf jaar consequent rentenieren leverde het hoogste lint, maar vijftig zwoegen in armoe hoogstens de derderangsmedalje. Zoo was het nu eenmaal de nationale zede in het vrome Fijnland!
Nu geviel het, dat in Fijnstad (dit weder was de hoofdstad der Zuidelijkste provincie van Fijnland) een fabriek stond, welke aardewerk maakte en deswege in goed Fijnlandsch de Ceramiek genoemd werd. Aldaar was een man, die op het punt stond, den dag te herdenken zijner vijftigjarige bediening bij de ovens, waar het helsch-heet schijnt te zijn. In de ziekenkas der fabriek kon hij niet komen, omdat hij reeds in zijn jonge jaren een verminking had opgeloopen. Zoo was nu eenmaal de nationale zede in Fijnland!
Toen dit heerlijke feest van den Arbeid en der naarstige Grijsheid in het zicht kwam....
- dit verhaal verveelt me, ik werk nus nel af - kreeg hij bij zijn afscheid, een geschenk van tien gulden, en een pensioen van 29 cents daags....
Plus de medalje, die het ware lint van Fijnland niet is....
Nu vloekt hij den ganschen dag. Het is zijn eenige troost. Om 't vagevuur hoeft hij 't niet te laten. Hij is den heeten oven levenslang gewoon geweest.
Nu geviel het, dat in Fijnstad (dit weder was de hoofdstad der Zuidelijkste provincie van Fijnland) een fabriek stond, welke aardewerk maakte en deswege in goed Fijnlandsch de Ceramiek genoemd werd. Aldaar was een man, die op het punt stond, den dag te herdenken zijner vijftigjarige bediening bij de ovens, waar het helsch-heet schijnt te zijn. In de ziekenkas der fabriek kon hij niet komen, omdat hij reeds in zijn jonge jaren een verminking had opgeloopen. Zoo was nu eenmaal de nationale zede in Fijnland!
Toen dit heerlijke feest van den Arbeid en der naarstige Grijsheid in het zicht kwam....
- dit verhaal verveelt me, ik werk nus nel af - kreeg hij bij zijn afscheid, een geschenk van tien gulden, en een pensioen van 29 cents daags....
Plus de medalje, die het ware lint van Fijnland niet is....
Nu vloekt hij den ganschen dag. Het is zijn eenige troost. Om 't vagevuur hoeft hij 't niet te laten. Hij is den heeten oven levenslang gewoon geweest.
