Een voortreffelijk idee, de huidige bewoners van huizen waarin eens vermoorde Joden woonden op 4 mei a.s. iets te laten vertellen over degenen die omkwamen, of nazaten van vermoorde Joden in de woning van hun voorouders, het familieverhaal te laten vertellen. Een aantal steden doet onder de noemer "Open Joodse Huizen" aan dit project mee: Amsterdam, Haarlem, Den Haag, Rotterdam, Elburg, Groningen, Leeuwarden en Tilburg. Maar Leeuwarden heeft het weer eens niet begrepen, daar moet een en ander worden opgeleukt, en natuurlijk moet het marktvrouwtje dat in de Schrans al een standbeeld kreeg, Roosje Cohen, weer van stal worden gehaald. Want Leeuwarden herinnert zich Joden het liefst als armzalige sappelaars die met veters en band, let wel na de oorlog (!), hun waar op de vrijdagse veemarkt verkochten. Zo herinner ik me Roosje, maar gelukkig herinner ik me meer: een arts, een directeur van een krant (tevens voorzitter van de plaatselijke P.v.d.A.-afdeling), een tandarts, een hoofd van de politieke opsporingsdienst dat later lid van de Raad van State werd, een winkelier, een vertegenwoordiger in bakkerijmachines. Leeuwarden begrijpt het werkelijke doel van dit project niet of kan en wil het niet begrijpen, door in het Historisch Centrum - daar hebben geen Joden gewoond - iemand met liedjes en verhaaltjes over Roosje Cohen te laten optreden. In de sjoel aan de Sacrementsstraat treedt op 4 mei een mevrouw op die Jiddische liederen zingt. Volslagen misplaatst. Leenwarden: e verschtopt gemouch en een stad die ik voorlopig maar links laat liggen, want de kans is niet gering dat wanneer er ooit struikelstenen zullen worden neergelegd, Leeuwarden er hinkelwedstrijden op gaat organiseren.
