Nee, de cello is geen echt jazzinstrument en dat het een - bescheiden - plaats veroverde is te danken aan één man: Oscar Pettiford, die als bassist van Woody Herman voor de grap, in plaats van zijn gebruikelijke instrument, een cello voor de dag haalde en daarop zijn solo speelde. Hij had in 1949 al een belangrijke carriere achter de rug, hij had opnamen gemaakt met Coleman Hawkins en Ben Webster (vergeet de plaatjes) en opgetreden met Dizzy Gillespie en Thelonious Monk, om daarna drie jaar in het orkest van Duke Ellingon te werken. Pettiford stemde de cello als een bas, maar een octaaf hoger. In genoemd jaar brak hij een arm, dat maakte het voor hem onmogelijk de bas te hanteren, het lukte hem echter wel cello te spelen en zo werd de cello Pettifords tweede instrument. "In a Cello Mood."24.1.16
In a Cello Mood
Nee, de cello is geen echt jazzinstrument en dat het een - bescheiden - plaats veroverde is te danken aan één man: Oscar Pettiford, die als bassist van Woody Herman voor de grap, in plaats van zijn gebruikelijke instrument, een cello voor de dag haalde en daarop zijn solo speelde. Hij had in 1949 al een belangrijke carriere achter de rug, hij had opnamen gemaakt met Coleman Hawkins en Ben Webster (vergeet de plaatjes) en opgetreden met Dizzy Gillespie en Thelonious Monk, om daarna drie jaar in het orkest van Duke Ellingon te werken. Pettiford stemde de cello als een bas, maar een octaaf hoger. In genoemd jaar brak hij een arm, dat maakte het voor hem onmogelijk de bas te hanteren, het lukte hem echter wel cello te spelen en zo werd de cello Pettifords tweede instrument. "In a Cello Mood."