Op Tweede Kerstdag bestond dit blog tien jaar: dit was destijds het eerste stukje, nadat een eerdere schrijfpoging om zeep was gebracht:
Einde
Mijn moeder had het graag, wanneer ze het had over de lagere echelons
van het mensdom, over tuig van de richel, een vandaag de dag in onbruik
geraakte term, maar die exact omschrijft welk addergebroed zich heeft
meester gemaakt van mijn weblog: handelaren in klein vuil, meeliftend,
hun sexuele aberraties in de knuist, op wat ik schreef, tekende en
fotografeerde. Dat, neem het van mij aan, doet pijn: het voelt alsof een
of andere etherpiraat plots met Frans Bauer dwars door een opname van
Charlie Parker, die ik laat horen, fietst. Ik ga het van nu anders
proberen. Ik ben er niet zeker van af mijn poging slaagt, maar alles is
beter dan als handlanger te worden versleten van pornobaasjes.
Maar er was meer, twee dagen later stonden onderstaande regels op het blog:
Demotie
Werkgever: "Philipsen, je begrijpt waarom ik je even langs laat komen?"
Philipsen: "Nou nee, niet echt."
Werkgever: "Je bent nu 60 is het niet?"
Philipsen: "Zeker, meneer Karel."
Werkgever: "En ik begrijp, dat je het allemaal niet meer zo goed bij kan sloffen?"
Philipsen: "Wat bedoelt u?"
Werkgever: "Dat je wat langzamer geworden bent, Philipsen en dat scheelt in de productie.
Nou had ik gedacht en dat doe ik om het jou wat makkelijker te maken, je wat eenvoudiger werk te geven. De boel een beetje aanvegen en zo..."
Philipsen: "Maar ik ben geen machinebankwerker geworden om de boel aan te vegen."
Werkgever: "Ja, dat weet ik, dat weet ik, maar ik denk dat je veel gelukkiger wordt als je het
wat kalmer aan kunt doen."
Philipsen: "Dat denk ik niet, meneer Karel."
Werkgever: "Dat denk ik juist wel en je begrijpt natuurlijk, dat ik je niet hetzelfde loon kan
betalen."
Philipsen: "O."
Werkgever: "Nee, dat spreekt toch van zelf. Het is voor het bedrijf en voor mij toch al moeilijk
genoeg het hoofd boven water te houden. Ik houd je in dienst omdat ik je zo waardeer."
Philipsen: "Maar als ik nu minder ga verdienen, dan krijg ik toch straks ook minder pensioen?"
Werkgever: "Zo ver is het nog niet, Philipsen, wie dan leeft, wie dan zorgt. Morgen ga je vegen
voor zeventig procent van je tot nu verdiende loon en je zult eens zien, hoe gelukkig je bent. Dag Philipsen."
Philipsen: "Nou nee, niet echt."
Werkgever: "Je bent nu 60 is het niet?"
Philipsen: "Zeker, meneer Karel."
Werkgever: "En ik begrijp, dat je het allemaal niet meer zo goed bij kan sloffen?"
Philipsen: "Wat bedoelt u?"
Werkgever: "Dat je wat langzamer geworden bent, Philipsen en dat scheelt in de productie.
Nou had ik gedacht en dat doe ik om het jou wat makkelijker te maken, je wat eenvoudiger werk te geven. De boel een beetje aanvegen en zo..."
Philipsen: "Maar ik ben geen machinebankwerker geworden om de boel aan te vegen."
Werkgever: "Ja, dat weet ik, dat weet ik, maar ik denk dat je veel gelukkiger wordt als je het
wat kalmer aan kunt doen."
Philipsen: "Dat denk ik niet, meneer Karel."
Werkgever: "Dat denk ik juist wel en je begrijpt natuurlijk, dat ik je niet hetzelfde loon kan
betalen."
Philipsen: "O."
Werkgever: "Nee, dat spreekt toch van zelf. Het is voor het bedrijf en voor mij toch al moeilijk
genoeg het hoofd boven water te houden. Ik houd je in dienst omdat ik je zo waardeer."
Philipsen: "Maar als ik nu minder ga verdienen, dan krijg ik toch straks ook minder pensioen?"
Werkgever: "Zo ver is het nog niet, Philipsen, wie dan leeft, wie dan zorgt. Morgen ga je vegen
voor zeventig procent van je tot nu verdiende loon en je zult eens zien, hoe gelukkig je bent. Dag Philipsen."
