Kijk zo’n omroep Max, in het zadel geholpen door Ledy van der Maan of
iets dergelijks, betekent die iets voor mij als bejaarde, laat die
bijvoorbeeld zaken zien of horen, die mij buitengewoon dierbaar zijn uit
mijn jeugd, het antwoord kan kort zijn: nee, Max woelt geen
nostalgische gevoelens bij mij los; waar is het bezoek aan een
ouderwetse kermis met een cakewalk, een spookhuis of voor mijn part een
vlooientheater, nee, ik word voor de buis weggetreiterd door Fons de Poel tot de antiperistaltische bewegingen mijn rectum bereiken;
terwijl het toch heel eenvoudig moet zijn om een vlooientheater te tonen
en wanneer zoiets als te achterhaald beschouwd wordt, waarom dezelfde
kunststukjes niet eens geprobeerd met boktorren uit te voeren, men
maakt mij niet wijs dat het IQ van de gemiddelde vlo (Pulex Irritans)
hoger is dan dat van de gemiddelde boktor (Hylotrupes Bajulus L.) en hoe
aardig zou het zijn zo rond de klok van half negen ‘s avonds een zestal
boktorren een zilveren koetsje voort te zien trekken, haasje-over te
zien springen of te zien kopjeduikelen, ik denk dat men de oudere kijker
daarmee een veel groter genoegen bereid, dan met het gekeuvel van de heer De Poel op maandagavond in het programma "Door andere ogen", alsof de mijne niet goed genoeg zijn; wellicht is het tijd om de omroep Maxmax op ter richten,
voor de echte bejaarde.
Drs. Barend-Otto ter Vloot, Steenwijkerwold
