Zo'n vijftig jaar geleden bestond er in Nederland een uit meer dan 120
exemplaren bestaande serie poppen in klederdracht. Er was niks mis met
de kleren, alleen de kinderlijk ogende poppen waren, of het nu om een
mannetje of een vrouwtje ging, exact hetzelfde. Die serie is verdwenen, er
rest in sommige souvenirwinkels slechts een Volendams echtpaar, met hetzelfde kinderlichaampje en hetzelfde zielloze gezicht. Maar dat verbaast me niet, kitsch voor
buitenlanders, om mee naar huis te nemen, viert hier hoogtij. Jay of
Dublin maakte poppen uit verschillende Ierse streken, die mijn kritiek
wel kunnen doorstaan: de gezichten hebben niet allemaal dezelfde stupide
grijns, de lichamen zijn verschillend.