Een
programma met de goed Nederlandse titel DWDD Summerschool belooft
natuurlijk een behoorlijke dosis ongein, zeker als Willem Bijkerk het
presenteert, een man zo dol op een zeventien jaar geleden overleden Amerikaanse countrymuzikant,
dat hij uit pure verering diens naam heeft aangenomen. Normale
mensen noemen hun gesneden kater naar hun idool, zo niet Willem
Bijkerk. De aardigste vernoeming van een huisdier was trouwens de witte rat van
Hotze Brok die naar Von Lippe Biesterfeld, Bernhard heette, maar dit tussen
haakjes. In de VPROGIDS lees ik dat Willem/Waylon het in de
zomerschool over de outlaws uit de jaren zestig gaat hebben, nu
zongen Willie Nelson, Johnny Cash, Kris Kristofferson, Waylon Jennings en Merle
Haggard (laatstgenoemde hoort er helemaal niet bij, maar weet Willem/Waylon veel) in de
jaren zestig nog heel braaf met begeleiding van een keur aan
Nashvillesessiemusici hun liedjes, de outlawbeweging kwam pas tien jaar later op
gang. Het is natuurlijk niet belangrijk, wat deze op het vaderlandse schild
geheven non-valeur beweert, van grotere importantie is de kans dat
de Eerste Kamer een generaal, die getuige zijn opmerking over "Joden als
makke schapen naar de slachtbank", zich slechts het handboek soldaat heeft eigen
gemaakt, wordt voorgezeten. Zijn kompaan Hiddema, zou als zoon van een Friese NSB-er
uiterst bescheiden zijn bek moeten houden, wanneer Beukering het
over Joden heeft en FvD's huisfilosoof Cliteur zou er eveneens goed aandoen te
zwijgen. Ik weet dat het anders was, mijn Joodse vader had (en het is slechts één voorbeeld), in tegenstelling tot vader
Hiddema, in de winter van 1944/45 een onderduiker, een dominee uit Burgum. De omgekeerde wereld, Beukering!
Nadat ik vorige week mijn collage DE BEUK ERIN plaatste bleef het angstwekend
stil, niemand
van de lezers van dit blog in bezit van mijn emalladres reageerde, ik bleef net zoals een tijdje
geleden toen een Drachtster historisch clubje "Stolpersteine" voor de
Turksma's legde zonder mij uit te nodigen terwijl zij, zonder toestemming wel
een foto van mij in een boekwerkje dat ter gelegenheid van het plaatsen van de
stenen uitkwam, zetten. Ook toen vrat ik mijn leed alleen, men keek de andere
kant uit. Wanneer was dat ook het geval? Dat brengt me tot het besluit voorlopig te stoppen met dit blog. Het heeft geen
zin. Uiteindelijk blijf ik met mijn verdriet toch alleen.
