Bestelwagen

Het was relatief nog steeds simpel om in de jaren dertig op een personenwagenchassis een lichte vrachtwagen te bouwen, omdat personenwagens destijds een echt en dus apart chassis hadden. De "Brasso van" is duidelijk gebouwd op het chassis van een Morris "Oxford", de bestelwagen van "Barwick's Baking Powder" staat op het chassis van een Morris "Minor", destijds de kleinste auto die Morris leverde.

 

Vance

 

Nubbele, nubbele, nubbele, nubbele, fruitele, nubbele, nubbele, nubbele, I'm an idiot, nubbele, goshie, nubbele, nubbele, poopystink, nubbele.

Stehende Musik

Alhoewel het Bauhaus geen muziekafdeling had, is het toch van invloed geweest op de ontwikkeling van de muziek. Stefan Wolpes 'Stehende Musik' is het eerste deel van een pianosonate, die in 1927 in Berlijn voor het eerst werd uitgevoerd. Wolpe (foto) is zeer waarschijnlijk de enige professionele componist geweest die ooit aan het Bauhaus gestudeerd heeft. Jay Gottlieb speelt 'Stehende Musik' .

 

2 Motoren

Het prototype van de tweemotorige eend, de 2CV 4x4 Sahara, reed in maart 1958. De koeling van de achterste motor was provisorisch en de spatborden achter waren die van de gewone serie 2CV. Op de Parijse Salon in hetzelfde jaar, waren die zaken gewijzigd en was het bij het prototype ontbrekende reservewiel bovenop de motorkap te vinden. De Sahara had een 425 cc motor voor, die de voorwielen aandreef en een 425 cc motor achter, die de achterwielen aandreef. In 1960 kreeg de auto zijn defintieve vorm en moest de benzinetank gevuld worden via de rechtervoordeur, de Sahara werd vrijwel ongewijzigd tot 1967 gefabriceerd Hij verdween gedurende de zomer van dat jaar geruisloos uit productie.

 

De Sahara was niet de eerste auto met twee motoren. In 1935 verscheen de Alfa Romeo Bimotore, beide motoren dreven de achterwielen aan. Heel veel succes had de racewagen niet: het bleek een echte bandenvreter, alhoewel Tazio Nuvolari er op de Florentijnse autostrada er 321 km/u meereed. De Bimotore wordt wel de eerste Ferrari genoemd, omdat de wagen werd ontworpen door de racestal van Alfa Romeo, geleid door Enzo Ferrari.

 

Renault & Caudron

 

Omdat ik iets op wilde zoeken over de Franse vliegtuigbouwer Caudron, pakte ik gister een lang geleden gekregen relatiegeschenk van Renault: de geschiedenis van het Franse merk van 1898 tot 1965. Ik vond wat ik zocht, maar ook iets totaal anders, dat ik vergeten was: de belachelijke vertaling uit het Frans in het Nederlands, die sommige delen van het boek totaal onbegrijpelijk maken. Over de Caudron 450 en 460 (tekening) uit de jaren dertig staat er: ‘De toestellen zijn voorzien van opmerkelijke technische snufjes: vleugels met een symmetrisch bol profiel, die zeer dun zijn, luiken met binnenhoogvlak, “ontstellend” kleine oppervlakte voor het richtingsroer, voor het stuur en van de voorbreedte, uitlaatpijpen voor gas en koellucht, die rechtstreeks worden gebruikt, enz. Zelfs de laksoorten worden zo gekozen, dat het vliegtuig de lucht streelt, waardoor het gedragen wordt. De motor, die meer dan 300 pk ontwikkelt, is een nieuwe “Bengali” met 6 omgekeerde cylinders, luchtkoeling en compressors van 7,950 l. Het toestel wordt voortgedreven door een metalen propeller met verstelbare schroefdraadwikkeling, een supersonische snelheid en twee standen, ontwikkeld door Ratier.’ Wie hier chocola van kan maken, mag het zeggen.

De Caudron 460 vloog voor het eerst in 1934 en op Eerste Kerstdag van dat jaar haalde Raymond Delmotte een snelheid van meer dan 500km/u en dat was een wereldsnelheidsrecord.

De hierboven afgebeelde Caudron G3 dateert uit de Eerste Wereldoorlog. Er was in het buitenland meer belangstelling voor het toestel dan in Frankrijk. Het was een buitengewoon populair opleidingstoestel, ongetwijfeld lag dat ook aan de lage prijs. Er schijnt in de Verenigde Staten nog een te vliegen, al ben ik daar niet helemaal zeker van, omdat replica’s daar welig tieren.

Veiling

 

 IN  DE VEILING

2

 

De Havilland 2

4

 

In 1913 werd de eerste Jefferyvrachtwagen afgeleverd, genoemd naar de drie jaar eerder overleden stichter van de Ramblerfabriek. Op 26 juni 1914 gingen ook de personenauto's Jeffery heten en werd de naam Rambler afgeschaft. In hetzelfde jaar verscheen ook de Jeffery Quad, een vierwielaangedreven vrachtwagen. In 1915 werden duizenden van de Quads geleverd aan de Franse en Britse legers. Geadverteerd werd met de slagzin: ' Drives, brakes and steers on all four wheels'. In 1916 nam Charles W. Nash ontslag als president van General Motors en kocht de Thomas B. Jeffery Company om vervolgens auto's onder eigen naam te gaan produceren. In 1918 bouwde Nash 11.490 vrachtwagens en werd daarmee 's werelds grootste vrachtwagenproducent. (Op de foto en het filmpje een Nash Quad)

BADGE

In 1948 won Sunbeam-Talbot de fabrieksprijs in de Alpine Rally, in 1952 werd dit succes herhaald. In maart 1953 verscheen deze Sunbeam “Alpine” (Talbot werd weggelaten om verwarring met het Franse Talbot-Lago te voorkomen).

Sunbeam ging ten onder aan badge engineering, het met een verschillend naamplaatje leveren van vrijwel identieke auto’s. Deel uitmakend van de Rootesgroep kregen Hillman, Singer en Sunbeam dezelfde carrosserie. In de lente van 1956 bracht Hillman de “Minx Series I” uit.

In 1956 werd Singer overgenomen door Rootes. Deze Singer “Gazelle” uit 1957 had dezelfde carrosserie als de Hillman “Minx”, alleen de neus was anders en de motor was nog steeds een echte Singer, afkomstig uit de “Hunter”, waarvan de productie in 1956 was gestopt.

Sunbeam had in 1956 al een carrosserie gekregen identiek aan die van de “Minx”, zij het dat de “Rapier” slechts twee deuren had en natuurlijk een net iets andere grille.

Hieronder staan Hillman, Singer en Sunbeam naast elkaar en worden de verschillen duidelijk.

Met de fietsenfabriek is het trouwens nauwelijks beter afgelopen: in de jaren derig werd Sunbeam overgenomen door Raleigh, dat de euvele moed had later armzalige kinderfietsjes onder de naam van het eens roemruchte merk uit te brengen.

 

Mea Culpa

 

"Ik maak u er, met uw welnemen,  op attent dat er twee soorten mensen zijn: de hogeren  en de lageren.  De hogeren, waartoe de Amerikanen behoren, of ze nu door een rechtbank veroordeeld zijn of  niet, behoren immer tot de hogeren, zij kunnen op YouTube ongestraft Nederlandse gewoonten en gebruiken belachelijk maken en wij, Nederlanders kunnen zulks alleen maar toejuichen. Amerikanen mogen  Oekrainers, ongeveer de allerlaagsten op deze aarde, uitschelden, klootzakken of ongebraden, achterlijke soepkippen vinden, Amerikanen hoeven zich niet  te verontschuldigen, nee, verre van dat, de Oekrainer dient zich in het stof wentelen en handenwringend mea culpa, mea maxima culpa  te roepen."

Scout

Als ik de aantallen lees van tijdens de Eerste Wereldoorlog vervaardigde jachtvliegtuigen dan ben ik verbaasd: van de SPAD XIII waren dat bijna 8500, van de Royal Aircraft Factory S.E.5 waren dat precies 5265 ( S.E. staat voor Scout Experimental). Zowel de de SPAD XIII als de S.E.5 hadden een V8 Hispano Suizamotor van 150 PK ontworpen door de Zwitser Marc Birkigt. Hier staan beide toestellen naast elkaar.

 

DKW/Auto-Union

Toen, wat auto's betreft, het Franse filiaal van Hispano-Suiza zijn poorten sloot, waren er door die poorten 2500 auto's gerold, hetgeen een gemiddelde oplevert van 106 wagens per jaar. Aan het andere eind van de markt werkte de Zschopauer Motorenwerke AG, J.S. Rasmussen, Zschopau - Berlin/Spandau met deze voorwielaangedrevenauto, de DKW, uitgerust met een tweetaktmotor. Vanaf 1932 maakte DKW samen met Audi, Horch en Wanderer deel uit van het Auto-Unionconcern (de vier ringen in de grille van de huidige Audi zijn een restant van die unie).

Onder de Auto-Unionnaam werden racewagens gemaakt, met een achterin geplaatste zestiencylindermotor met een cylinderinhoud van 4,4 liter.

 

Zaterdag

 

Saturday Night Life

Viskoppen

 

Klassieke Amerikaanse onzin van Barnes & Barnes.

Accord-Zither of Autoharp

 

Drie keer een autoharp, een in de negentiende eeuw in Duitsland uitgevonden instrument. Het heette toen Accord-Zither, maar kreeg in het land waar het echt furore maakte, de Verenigde Staten, de naam autoharp. Oorspronkelijk werd het instrument liggend op de schoot van de speler bespeeld. De illustratie uit een Duitse krant laat dat duidelijk zien, maar er zijn tegenwoordig maar weinig autoharpisten die dat doen.

Bryan Bowers, vermoedelijk 's wereld beste autoharpist, speelt het instrument, zoals het tegenwoordig gebeurt, eerst in een opname gemaakt tijdens het Philadelphia Folk Festival in 1987: "Early Risin", daarna in een recenter opname van "Friend for Life".

Voeten

 Dirty Dozen  Brass Band: "My  feet can't fail me now."

Vrede?

  

De Nobelvredesprijs

Bus 4

 

In 1938 reed  de Franse president met het Britse koninklijk paar in een Renault door Parijs, de Ligne du Hoggar bracht je eveneens met een Renault dwars door de Sahara en wanneer je van de Eiffeltoren naar de Champs Elysées moest, dan deed je dat, als je niet met de metro wilde, ook met een Renault. Met deze in 1934 geïntroduceerde autobus, de Renault TN, die jarenlang het straatbeeld van Parijs zou beheersen. De TN-bus werd ontwikkeld opverzoek van de voorganger van de RATP, de Société des Transports en Commun de la Région Pairisienne (STCRP), kon vijftig  pasagiers meenemen, de TN  had  een zescylinderlijnmotor, het type zou met vele varianten, oorspronkelijk met een open achterbalkon, decennia in productie blijven. Ik heb twee filmpjes toegevoegd ook om te tonen hoe de chauffeur - hoog op de  bok - in een weinig ergonomische omgeving zijn werk  moest doen.

Strafwerk

Onderwijsinspecteur Mark Rutte: "Wolodymyr Zelensky krijgt er van mij nog 500 strafregels bij!"

Dans

 Trump & Vance  doen een dansje ter ere van Wladimir Putin

Europe

 

James Reese Europe was dirigent van het orkest van het 369th Regiment van het Amerikaanse leger. Het orkest had de bijnaam "Harlem Hellfighters" en zorgde tijdens de Eerste Wereldoorlog in Frankrijk voor veel opzien, want de door het orkest gespeelde marsen werden gekruid met ragtime- en jazzelementen.

Dat zo'n twee miljoen zwarte Amerikanen zich hadden opgegeven om dienst in het leger te doen was na de oorlog trouwens gauw vergeten.
Europe werd een paar maanden na zijn terugkeer uit Europa doodgestoken door een lid van zijn orkest.

Jowett

 

Eigenlijk een zeer on-Britse auto, de Jowett Javelin. Zeker als je hem vergelijkt met wat de rest van de Britse automobielindustrie vlak na de Tweede Wereldoorlog produceerde. Het ontwerp van de Javelin was zo succesvol, dat Jowett de vraag niet aankon en de carrosserieproductie moest uitbesteden. Uiteindelijk werd dat de fabriek noodlottig: men had te veel hooi op de vork genomen en in 1953 verdween de Javelin van het toneel. Een jaar later was het gedaan met Jowett, overigens zonder faillissement, de fabriek werd verkocht aan International Harvester en zelf ging men op een andere locatie vliegtuigonderdelen maken.
(foto gemaakt op Shetland)

Detentionwork

Detetentionwork by Mr. Trump (head teacher) & Mr. Vance for Wolodymyr Zelensky: 1000 times

 I am a naughty boy and I should be  very,  very grateful.

Ophicleide

Aah, de negentiende eeuw, eeuw van uitvindingen: treinen, auto's, fietsen en muziekinstrumenten. Tuba, accordeon, saxofoon, ophicleide. Pardon? Ophicleide? De eerste keer dat ik het instrument hoorde was op de elpee "19th Century American Ballroom Music" van de Smithsonian Social Orchestra & Quadrille Band (Nonesuch H-71313) en het zou nog jaren duren voordat ik het instrument zag en kon aanraken. Dat laatste gebeurde in Parijs, lopend van de Place de la Bastille over de Boulevard Beaumarchais sloeg ik de eerste zijstraat links in: Rue du Pas de la Mule. Aan de rechterkant een winkel met antieke muziekinstrumenten van Andre Bissonet. Oorspronkelijk was hij slager in dezelfde winkel: de tegeltjes op wanden en vloer verraden het nog. En daar was hij: de ophicleide. Een nu vergeten muziekinstrument, dat toch is voorgeschreven in composties van Berlioz en Mendelssohn, maar werd ingehaald door tuba en euphonium. Uitgevonden door Halary (echte naam Jean-Hillaire Astré), die er in 1821 patent opkreeg. De ophicleide lijkt een koperen fagot met een zelfde soort kleppensysteem als van laatstgenoemd instrument, maar met het mondstuk van een koperinstrument als bijvoorbeeld de trombone. Net als de Sax creëerde Halary een hele familie van instrumenten, in zijn geval van alt- tot contrabasophicleide.

We zien in de video Nick Byrne, die zijn ophicleide bij eerdergenoemde Bissonet kocht, Erhard Schwartz en Douglas Yeo, tijdens de "Eerste Ophicleide Top" in Berlijn. Op de foto" Nick Byrne met ophicleide.

Martinique

 

Trombonist Wilbur de Paris and his New New Orleans Jazz met "Martinique".

Cleveland

 

Een racevliegtuig uit 1930: de Howard DG-3 "Pete", gebouwd uit de resten van vliegtuigwrakken door Gordon Israel, student aan de Von Hoffman Aircraft School in St. Louis, Missouri voor Benjamin O. Howard. DGA betekent Damned Good Airplane en dat was het, want "Pete" won de eerste vijf van de zeven wedstrijden, waarin het uitkwam. 

De autoindustrie in Nederland heeft altijd wat bleek afgestoken bij de Belgische. Deze gigantische Minerva werd in het begin van de jaren dertig gemaakt in Antwerpen, toen er van automobielbouw in ons land geen sprake meer was. Het is het type AM.
Minerva begon rond 1900 zoals veel andere autofabieken met het vervaardigen van fietsen. De auto in kwestie staat evenals "Pete" in het "Frederick C. Crawford Auto-Aviation Museum" in Cleveland

Tradities

 

Niets leukers dan voormalige Nederlanders in den vreemde die hun "tradities" bijhouden. En geloof me, die gaan verder dan de Dutch Reformde Kerk, pannecakes en wooden klomps. In Orange City. Iowa wordt ieder jaar een "Tulip Festival" gehouden en behalve de volgende informatie:

"Staphorst, a farming village in an area once called Zuider Zee,
Terschelling is one of five Waden Isles north of Holland's mainland en
Zaan is on the Zaan River, which runs north of Amsterdam to the North Sea"
worden de bezoekers vergast op een "Straat Markt": met Woudstra, die gezien zijn achternaam, Briedwoarst zou moeten verkopen, maar het op Bratwurst houdt.

 

Brothers

 THE USIDIOTBROS (DONNY & JAYDEE): PUTIN ON THE RICH

accompanied by Chainsaw Musk on  disharmonium

Lit jim gean

  Friezen: Lit jim gean. Gurbe Doustra.

Naaien

Het vergeet-me-nietje, de  wulp en de bever zijn in het  leven  geroepen om de Verenigde Staten te naaien.

Tracta

 

In Le Mans (tijdens de 24 uren) komen we de eerste voorwielaandrijver in 1927 tegen, een Tracta, gebouwd door Jean-Albert Grégoire, die zijn hele leven aan het principe van voorwielaandrijvers trouw zou blijven. In 1927 eindigde een Tracta gereden door Grégoire & Lemesle op de zevende en laatste plaats. In 1928 waren er drie Tracta's in het veld, die alle finishten, nummer 42 (foto) met Grégoire en Vallon aan het stuur eindigde op de zeventiende plaats. Onderstaande auto is ook  een Grégoire, een type R dat uiteindelijk door Hotchkiss in de markt werd gezet: voorwielaandrijving, viercylinderwatergekoelde boxer met een twee literinhoud en een topsnelheid van 140 km/u. De wagen was ruimer dan een Amerikaan - een Buick, een Chrysler - van begin jaren vijftig, maar de prijs was te hoog om met Renault en Citroën te kunnen concurreren. 

 

Knielen

We verwachten dat de koning van het land van  de vrijen en het thuis van de  dapperen verordonneert dat Europese regeringsleiders geknield het Witte Huis betreden en dat zijn hofnar Musk met een  zweepje klaar staat om er toezicht op te houden. Le Pen, Orbán, Wilders en Weidel zijn van knielen vrijgesteld.

Bugatti op het spoor 2

 

De vooroorlogse Présidentiel had ik enige jaren geleden getransformeerd uit een naoorlogse en een Triple, een driewagenstel, had ik in  Frankrijk op de  kop getikt, maar een gemotoriseerde Couplage, een tweewagenstel, had ik niet. Ik had de onderdelen, ik wist hoe het moest, maar mijn fijne motoriek liet me  in de steek. Gelukkig was er een reddende engel en dus rijdt er nu ook een Couplage van de PLM op mijn baan.  Er zijn in 1934 door Bugatti drie exemplaren afgeleverd, de ZZ A K 1,2 en 3.

Bugatti op het spoor

 

Ironisch dat de motor van de nauwelijks te slijten "Royale" uiteindelijk Bugatti zou redden, maar dan niet in een automobiel, maar in een railvoertuig: de "Présidentiel", want ondanks al het fraais dat in de jaren dertig uit de fabriek kwam, zonder de bouw van railvoertuigen had Bugatti het niet gered. De spoorwegmaatschappij État bestelde begin augustus 1932 twee prototypes en in april 1933 stond het eerste prototype op de rails, een zogenaamde WR (Wagon Rapide) met een lengte van 23 meter, met vier(!) Royalemotoren, 48 zitplaatsen en een "kiosk" voor de bestuurder op het dak. Op 30 juli 1933 opende president Albert Lebrun het nieuwe havenstation in Cherbourg, hij arriveerde per Bugatti WR, die vanaf die datum "Présidentiel" ging heten. Maar het zou niet bij dit type blijven.

De "autorails" waarin president Lebrun zich verplaatstste had er drie uur en vijftien minuten nodig om van Parijs Saint-Lazare Cherbourg (372 kilometer) te bereiken, omdat een snelheidsbeperking gold van 130 km/u., maar er zat natuurlijk meer in en op 24 october 1934 werd een recordpoging gewaagd, helaas werd de gedroomde snelheid van 200 km/u. niet bereikt, maar 192 km/u. was zeer respectabel, vooral als men bedenkt dat die snelheid op een gewoon baanvak, tussen Le Mans en Connerré, werd behaald. Maar een capaciteit van slechts achtenveertig reizigers is natuurlijk bedroevend en al gauw ontstond het idee om een motorloos aanhangrijtuig met dezelfde vorm achter de Présidentiel te hangen, de ruimte waarin de vier Royalemotoren stonden kon tevens voor bagage worden gebruikt. Het aanhangrijtuig kreeg geen bestuurderskiosk. Een totaal van vijf aanhangrijtuigen werd aan de État geleverd. De Bugatti's deden dienst op de baanvakken: Parijs - Trouville, Parijs - Rouen - Le Havre, Parijs - Dieppe en Rouen - Le Mans.

De Bugatti-autorails was zo'n succes dat er variaties op het thema volgden, er kwamen respectievelijk een lichter type (WLG Court), een gekoppeld type (WR Double), een driewagenstel (WR Triple) (foto onder), een verlengd type (WLG Allongé) en een nog langer type (WLG Surallongé), totaal werden er 88 autorails door de fabriek in Molsheim vervaardigd, bovendien kwamen nog vijf aanhangrijtuigen uit de fabriek. Behalve de État werden de Bugatti's afgenomen door de PLM, de AL, de Est en de SNCF.  

Tram in Praag

 

Terwijl alle trams in Praag, net als die van de hoofdstad van de Oostenrijks-Hongaarse monarchie, op zeker moment in wit/rode livrei op straat verschenen, week motorwagen 200 duidelijk af. Hij werd in 1900 door Ringhoffer gebouwd met een speciaal doel, de directie van de Praagse tram kon zich met de 200 rond een tafel zittend al vergaderend over het net verplaatsen. Ik heb het idee dat de tram later voor andere doeleinden is gebruikt, want het bordje "Okružní jízdy Prahou" betekent zoveel als "Rondrit door Praag". Daarvoor wordt hij niet meer gebruikt, wel bestaat de mogelijkheid met een in de jaren dertig gebouwde tram of in een vooroorlogse auto een rondrit door Praag te maken.

 

MOI

 

 L'ÉTAT C'EST MOI

Rgai

 

 

Twee keer een Russo-Baltique gemaakt in Riga kort voor de Eerste Wereldoorlog. Inmiddels is het merk nagenoeg vergeten, maar tijdens de eerste Monte Carlo- en San Sebastienrally's vergaarde het de nodige faam.
Veel carrosserieën werden destijds door gespecialiseerde bedrijven gebouwd op door autofabrieken aangeleverde chassis. Soms werd na enige jaren de personenwagencarrosserie verwijderd en vervangen door bijvoorbeeld een vrachtwagen- of brandweercarrosserie. Exact dat heb ik gedaan: ik heb van het linker model het rechtermodel gemaakt, schaal 1/43,5.

 

Fikkie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fikkie, die binnenhuisarchitectuur gestudeerd had, had de huiskamer geheel naar eigen smaak ingericht.

Den Haag

Ze stonden op de Stationsweg broederlijk naast elkaar, de trams van de lijnen 8 en 9 en zij eindigden op het andere eindpunt voor het Kurhaus ook weer naast elkaar. Ik heb van beide lijnen in mijn Haagse tijd weinig gebruik gemaakt, maar als ik dan toch moest kiezen, dan koos ik de 8 met zijn schitterende route over de Scheveningseweg. Van de Stationsweg is weinig meer over, ik betrap me er op dat ik sommige stukken van Den Haag niet meer wil zien en alhoewel ik het Hollands Spoorstation ver boven het Centraal Station verkies, kom ik toch liever op laatst genoemd station aan: even de Rijnstraat uit, linksaf de Bezuidenhoutseweg op (niet links kijken nu, want hier heeft het architectenrapalje ook hevig toegeslagen, vroeger stonden hier echte grandcafé's, waar in één ervan 's avonds een zigeunerorkest speelde, waarover het verhaal ging, dat men, zoals bij zigeunerorkesten gebruikelijk was, elkaar vulgariteiten in 't Roemeens over de vrouwelijke cliëntele toeschreeuwde, toen de Roemeense ambassadeur binnentrad, die vervolgens in woede onstak, toen hij hoorde hoe het vagijn van zijn, hem vergezellende, echtgenote beschreven werd en een partijtje mee ging schreeuwen) en dan meteen oversteken, op de hoek zit een uitstekende boekwinkel, veel trein- en tramliteratuur, die elders niet te vinden is, vervolgens rechtdoor de Korte Poten in, hier is bijna alles nog zoals het hoort te zijn. Maar even terug naar de Stationsweg, met de rug naar Hollands Spoor stond vroeger links onder de kap, wat een luxe, lijn 11 naar Scheveningen Haven, geheel op eigen, vrije baan, Links ook was aan de overkant de motorzaak Flinterman, die ik altijd associeerde met majoor Flinterman, die in een Gloster Meteor het Nederlands snelheidsrecord brak, recht voor me stonden de 8 en 9 en links op de Stationsweg was een platenzaak, waar ik ooit mijn eerste popsingletjes kocht van The Beatles en The Dave Clark Five, gegeneerd, want had mijn vader me niet verteld dat popmuziek de enige muziek was zonder eeuwigheidswaarde en dat ik dus geld weggooide. Op de hoek stond Hotel Terminus, maar dat is al lang verdwenen, net zoals de mogelijkheid om over het Schenkviaduct te fietsen. Wanneer ik uit Voorburg kwam, zag ik rechts een reclame voor Osewoudt. W.F. Hermans, dacht ik dan.

 

Adler

 

Adler begon, als zoveel andere autofabrieken, als maker van
fietsen. Vroeg in de vorige eeuw werd Edmund Rumpler aangetrokken, een ontwerper die later onder eigen naam verantwoordelijk was voor een baanbrekend vliegtuig en een stroomlijnauto. Rond 1930 ontwierp architect Gropius de carrosserie van een achtcylinder Adler en een paar jaar later bouwde de als hoofdconstructeur aangestelde Hans Gustav Röhr de "Trumpf" gevolgd door de "Trumpf Junior": beide met onafhankelijke vering en voorwielaandrijving. In 1939 werd de bouw van personenauto's gestaakt, na de Tweede Wereldoorlog werden tot 1957 motorfietsen gemaakt. 

Grammofoonplaten

 

Begin december 1952 moet mijn vader bij Radio Vaartjes in Leeuwarden mijn allereerste grammofoonplaat hebben aangeschaft: Louis Armstrongs “Basin Street Blues”, met “Mighty River” op de keerzijde. Het etiket van de 78-toerenplaat bevatte weinig informatie, ik heb die er later bijgezocht en op een miniem stukje papier in veel te kleine lettertjes geschreven en over het originele etiket geplakt. Niet lang daarna, we waren naar Den Haag verhuisd, kreeg ik van tekenaar Karel Links twee andere 78-toerenplaten van Armstrong: “Song of the Islands”/ “Confessin’” en “Body and Soul”/ “You can depend on me”. De bezetting van de orkesten heb ik niet langer op het etiket, maar op de hoes gezet. Muzikaal gezien was het begin van de jaren dertig, toen de opnamen gemaakt werden, niet Armstrongs sterkste periode, schreven de jazzgeleerden, van wie ik ijverig boeken ging lezen, ik had de “Hot Five” en “Hot Seven” moeten krijgen. In 1953 kocht ik mijn eerste langspeelplaten: een verzamelplaat met oude jazz en een plaat van de Chicagodrummer George Wettling. Maar langspeelplaten waren duur en ik was dus veroordeeld tot de aanschaf van 78-toerenplaten. Er verschenen mooie series van “Vocalion”, daar zaten inlegvellen bij met veel informatie., ik hoefde niet langer op etiketten of hoezen te schrijven. Daarna kwamen de 45-toerenplaatjes, de EP’s (EP stond voor Extented Play): daar heb ik veel van gekocht. Philips kwam zelfs met een soort brievenbusgrammofoon, die alleen maar 45-toerenplaten kon draaien, (je stopte het plaatje in een gleuf en het begon automatisch te spelen), ik won zo’n kreng bij een tekenwedstrijd. Het was woekeren met geld, want ik ontwikkelde me tot een soort postzegelverzamelaar van muziek: ik kocht lang niet altijd wat ik mooi vond, maar wat ik ik in mijn verzameling miste. Achterin een boek, geschreven door een van de jazzgeleerden, stond een alfabetische lijst van musici, als ik een plaat van een muzikant veroverd had, kreeg hij een sterretje voor zijn naam. In een boek van een andere jazzgeleerde stond een grafiek hoe de stijl op de verschillende instrumenten zich ontwikkeld had, ook die grafiek werd nijver gevolgd. Achteraf gezien een absurd verzamelgedrag, maar ik leerde veel.
Zo moet ik ook bij Fats Waller zijn aangeland en ik vond zijn muziek prachtig: hier was iemand die een fantastische hoeveelheid humor door zijn muziek klutste. Voor mij ligt het destijds aangeschafte 45-toerenplaatje, de veel te jong overleden Waller, sigaret tusssen de lippen, uiteraard achter de piano, lacht me toe. RCA EPA-1503 YEA, MAN, SEND ME met “You meet the nicest people in your dreams”, “Caroline Shout”, “I’m crazy ‘bout my baby” en “My very good friend the milkman”. Er is in mijn verzameling veel van Waller bijgekomen, zowel op elpee als op CD. De jazzgeleerden mogen dan wel beweren dat Waller serieuzer met zijn talenten had moeten omspringen en zelfs schrijven dat Waller het uiteindelijk betreurde dat hij het komische pad was ingeslagen: er zijn weinig musici, die in staat zijn me zo op te vrolijken als Waller.

Rennen

 

Nadat Keimpe Bargeboer gefaald had de hele, halve, kwart, 1/5de, 1/8ste, 1/10de, 1/12de marathon uit te lopen, slaagde hij er uiteindelijk in de 1/20ste marathon te winnen in 12 minuten rond.

Export

  

De export naar het Verenigd Koninkrijk viel weer vies tegen.

Loods

 

Altijd een fascinerend moment: loods verlaat schip, in dit geval een schip uit Kazachstan op weg naar Kiel, Duitsland, in de haven van Klaipeda, Litouwen, begin jaren negentig.