Het leek, van te voren op de kaart gekeken, tamelijk simpel, maar dat viel bar tegen, want ik belandde in een, op Tweede Kerstdag, verlaten kantorengebied, waar de straatnaambordjes zo geplaatst waren, dat je ze vanuit de auto gemakkelijk kon lezen, maar dat je als voetganger - en dat was ik - steeds opnieuw de rijbaan op moest om te kijken waar je was. De metrohalte lag trouwens ook niet aan de weg waarnaar het station genoemd was. Op mijn vijfentwintigminutendurende voettocht naar de Ghanese kerk onmoette ik welgeteld vijf voetgangers en slechts de laatste twee wisten, omdat ze naar dezelfde kerk gingen, mij de vertellen hoe ik moest lopen. De kerk, zag er niet als uit als een kerk, het zou evengoed een van de zoveelste kantoorgebouwen/opslagplaatsen in de wijk kunnen zijn. De kerk waar ik naar binnen ging, lag ingeklemd tussen twee ander Ghanese kerken, maar dat wist ik op dat moment nog niet. Binnen was de kerk vanwege kerst uitbundig versierd. Er stond een koortje rechts op een podium en links zaten en stonden een trompettist, een toetsenist, een basgitarist en een drummer. Het was echt feest, dat zag je aan ieders kleding. Op de uitnodiging had dan ook 'dress to impress' gestaan. Ik had voor de gelegenheid wel een stropdas omgedaan, maar dat was, omdat ik geen pak had aangetrokken, toch wat te weinig. De kerstman kwam en ging. De vrouwelijke dominee hield een lange redevoering, die ik slecht verstaan kon, omdat er voortdurend muziek doorheen klonk. Zelfs meer dan één soort muziek en ik begon de geluidstechnicus van obstructie verdenken. Maar dat bleek onjuist. Want de muren tussen de drie kerken waren zo dun, dat ik behalve de dominee, ook een soort reverend Kelsey, met een raspende stem begeleid door een dameskoortje van de ene kant en een popachtig orkestje van de andere kant hoorde. Op weg terug naar huis dacht ik hoe vreemd het was, dat terwijl Nederlandse kerken leeg staan, drie Ghanese kerken elkaar noodgedwongen geluidshinderen.
