Op 7 december 1973 schrijft Neeltje Bosch mijn moeder een lange brief, waarin ze o.a. staat dat ze blij is geen geld van haar broer te hebben geleend voor haar tweede huis, waarin ze, naar ik aanneem heb, de oudheidkamer heeft gevestigd. Net als mijn moeder, toen 71, reist Neeltje weinig meer. Ik citeer: "Ik durf ook niet met de trein. Jaren geleden heb ik het kniegewricht kapot gehad en nu moet ik met uitstappen en afstappen van trapjes voorzichtig zijn.Januari hoop ik 80 jaar te worden, maar ben nog steeds president van de Dansclub. En dans nog alles mee, oud en nieuw, niet die Indianendans natuurlijk, je moet nooit om een ander gek worden. (........) Attje! mogt je eens toevallig de kans krijgen om een ritje naar Mantgum. Tel. 300. Verder is het altijd goed, al ligt er nog zooveel stof. Gezellig is het bij Neel altijd. Ik heb van mijn tweede kamer een soort museum gemaakt, alles oud. Ik heb drie kachels en een hok vol brandstof, aardappelen in de kelder en een kast vol kleren. En het voornaamste prima gezond en gelukkig meest een fleurig zin. Verleden week een depressie, maar daar ben ik nu ook al weer overheen. Zes Sinterklazen met een klein of groter cadeau. Als wij niet kunnen praten, schrijf dan maar een keertje. Ik schrijf altijd terug. Heel hartelijke groeten van Neel."
