Austin

De Austin "Seven" is een van de aardigste kleine auto's uit de vorige eeuw. Hij verscheen in 1922, had een motor met een cylinderinhoud van 747cc, vier wielremmen, de voorwielen remden op het rempedaal, de achterwielen op, laten we maar zeggen, de handrem. Pas in 1930 werd e.e.a. gekoppeld. Er is van alles op het chassis gezet van sportauto's, raceauto's tot, natuurlijk, bestelwagens.

Het succes van de "Seven" was zo groot dat de auto in Frankrijk (Rosengart), Duitsland (Dixi en later BMW), Japan (Datsun) en in de Verenigde Staten (American Austin Co.) in licentie werd gebouwd.

ANBO

Niet geheel toevallig was ik vandaag in de gelegenheid het "ANBO magazine" door te nemen. Wat ANBO precies betekent, daar ben ik niet achter kunnen komen, want in het colofon van het blad wordt de afkorting niet verklaard, maar het heeft iets met bejaarden te maken. Tragische, trieste, ellendige, gebrekkige bejaarden, dat wel. Het magazine opent met een in te vullen bon: "Speciaal voor ANBO lezers: De top honderd van André Rieu" en ik weet daardoor dat ik niet tot de beoogde doelgroep hoor, maar ik sla me desalniettemin manmoedig door de rest van het blad heen: ik kan met een tientje korting een noodpakket (zo handig bij rampen) voor in de meterkast aanschaffen, ik moet niet blijven rondlopen met mijn vragen over kanker, ik dien me te voorzien van financiële zekerheid bij overlijden en ben voor een invalidewagen welkom bij de grootste mobiliteitsspecialist. Dan ben ik nog niet eens toe aan het in magazine geniete ANBO-winkelkrantje waar ik met korting een Nederlands sprekende alarmklok, een koolmonoxidemelder, een blusdeken, een persoonlijk alarm, een Nederlands sprekende oorthermometer en een Nederlands sprekende bloeddrukmeter kan bestellen. De enige sprankelende mededeling in het "ANBO magazine" komt van autojournalist Mark Litjens: "Kleine (stads)auto's zijn sportief en frivool." Die conclusie betwijfel ik, maar ik kan me voorstellen dat een tragische, trieste, ellendige, gebrekkinge, bejaarde lezer van het "ANBO magazine" bij het ontwaren van een Fiat Nuova 500 geheel uit zijn dak gaat.

Crisis in 't Gooi 23

Bastiaan behandelt zijn E-type als een levend wezen, als hij hem wast - want in wasserettes wordt zo'n auto alleen maar beschadigd - is hij voortdurend in gesprek. Dat gaat van: "Dan gaan we nu lekker soppen" tot "Zo, en nu word je lekker opgeglommen". Gister bij terugkomst uit Zeist, dat me trouwens vies tegenviel, passed glory, zou ik willen zeggen, lag er een brief in de bus van een autobedrijf uit Grubbenvorst. Nou, niet direct a place waar je een firma, die dealt met klassieke auto's zou verwachten. Je kunt je auto daar naar toe brengen voor een "Health Check Basic" en een "Health Check Plus", maar in overleg is een haal- en brengservice mogelijk. Basseman hing vanmorgen om acht uur al aan de telefoon om voor de E-type een "Health Check Plus" te regelen.

Omdat hij vandaag een belangrijke vergadering heeft, zit ik noodgedwongen thuis om op de afhaalservice van de heren uit Grubbenvorst te wachten, terwijl ik met Samantha had afgesproken om te gaan beachwalken in Zandvoort. Fuck!

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Holden

Australiës eerste "originele" Holden verscheen in 1948, maar in feite was het een in 1938 in de Verenigde Staten door het General Motorsconcern ontworpen auto, een kleine Buick, die in zijn bakermat nooit in productie was gegaan, met een 2.2 liter zescylindermotor. De Holden bleek een succes want tien jaar later waren er 100.000 verkocht. De wagens werden ook geëxporteerd, oorspronkelijk alleen naar Nieuw-Zeeland, daarna naar het Nabije Oosten en enkele Afrikaanse landen. Het afgebeelde model is de FJ, die begin 1954 op de markt kwam. Onderstaande pickupversie is de Ute, een typisch Australische benaming voor een pickuptruck en een afkorting van Utility.

Crisis in 't Gooi 22

Nog steeds een bit light in the head. An Cnoc blijkt A Knock. Bastiaan schijnt nergens last van te hebben. Ik heb hem twee nachten naar de guestroom gestuurd, want ik werd ziek als hij zich in de echtelijke sponde omdraaide. Gelukkig had Bassemannetje daar begrip voor, al wordt hij soms door alcoholgebruik hornyish. De curtains konden vanmorgen weer open en ik heb weer plannetjes: misschien straks even naar Zeist. Daar ben ik de laatste tijd weinig meer geweest. Ik denk dat ik Maria meeneem, want wellicht lopen we tegen een goede greengrocer aan en ik heb geen zin in hele sleeppartijen met volle plastic zakken naar de Range Rover. Zodra de carrying achter de rug is geef ik Maria vrijaf, want ik wil met haar niet gaan teaen in een of andere chique gelegenheid. Ik weet dat dat een tikkeltje over de top klinkt, maar ik vind dat huispersoneel zijn plaats moet weten. Bovendien kan Maria best via Hilversum of zo met de bus terug.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Ford

In 1931 opende Ford zijn fabriek in het Engelse Dagenham en kwam de eerste echte Britse Ford van de band, het model Y, een verkleinde versie van de Amerikaanse B-Ford, een jaar later verscheen een ietwat herzien model, opnieuw de lijnen volgend van een Amerikaans groter voorbeeld. In october 1932 werd een bestelwagen, de "5.cwt Van" op het chassis van de Y in Londen tentoongesteld. Prijs voor de personenwagen in 1933 was 120 pond, voor de bestelwagen 115 pond.

Elzas

Na de opmerking j.l. zondagavond over Elzas-Lotharingen in "De Oorlog", "Tomi, a childhood under the Nazis" van de hand van de befaamde illustrator Tomi Ungerer herlezen. Magnifiek boek, niet alleen door de overvloed aan geillustreerde documenten, maar ook door de tekst, waardoor duidelijk wordt hoe verwarrend de verwisseling van nationaliteit (Frans-Duits-Frans) voor een in de Elzas opgroeiend kind was. Zelfs de voornaam Tomi werd in het genazificeerde onderwijs in Hans veranderd, Frans spreken werd verboden, maar wie denkt dat de Fransen het na oorlog beter deden komt bedrogen uit: alle Duitse boeken uit de schoolbibliotheek, dus ook die van Goethe en Schiller, worden op het schoolplein verbrand, Duits spreken en zelfs het spreken van de Elzasser taal, een dialect van het Duits, werden verboden.

Crisis in 't Gooi 21

Gister en vandaag too een fikse kater. Voorlopig maar geen An Cnoc meer. Leef nu op Carr's water biscuits.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Verbouwen

Tot in het begin van de jaren zeventig stond er, zichtbaar vanaf de snelweg, onder de rook van Hoevelaken een Lincoln uit het eind van de jaren twintig, verbouwd tot takelwagen. Dat gebeurde wel vaker, auto's, die hun beste tijd als personenwagen achter de rug hadden, gingen op een andere manier dienst doen.

Zo werd bovenstaande Russo Baltique gebouwd door de Русско-Балтийский вагонный завод (Russisch Baltische Wagon Fabriek), een spoorwegmaterieelfabriek in Riga, verbouwd tot brandweerwagen.

Een T-Ford kreeg in Engeland een tweede carriere als lijkwagen.

En een Alfa Romeo uit het begin van de jaren dertig eindigde als takelwagen.

Maar daar gaat het mij in de serie personenauto/vrachtwagen niet om, het gaat mij om door de oorspronkelijke fabriek uitgebrachte versies.

Herstelbetalingen

Het was toch wat vreemd om zondagavond in het programma "De oorlog" Elzas-Lotharingen te zien als een door Duitsland af te staan gebied na de Eerste Wereldoorlog, ik was en ben nog steeds in de veronderstelling dat, dat gebied na de Duits-Franse oorlog van 1870 -'71 bij Duitsland is ingelijfd en in 1918 terecht weer Frans werd en de teruggave dus niet als een soort herstelbetaling gezien moet worden. Dat wil niet zeggen dat er door de Duitsers fors moest worden ingeleverd bij de Vrede van Versailles. Alleen al aan één type locomotief, de Pruissische goederentreinlocomotief G8, moesten meer dan vijfhonderd exemplaren aan diverse landen worden afgestaan. In Frankrijk kwamen 305 G8's terecht, waarvan na de Tweede Wereldoorlog, toen Elzas-Lotharingen opnieuw "heiminsreich" was ingelijfd nog 114 over waren. Ze reden als 040D's (eerste nul: geen voorloopas, vier: vier aangedreven assen, tweede nul: geen naloopas). In 1966 werd de laatste afgedankt.

Crisis in 't Gooi 20

Gistermiddag kort na vijf uur hoorde ik de olijke rumble van mijn Smart op de oprijlaan. Bastiaan nam zelfs niet de tijd om hem in de garage te zetten, he was totally excited: "Babsevrouwtje, open de An Cnoc!" "Nou dan is er well wat aan de hand als de An Cnoc voor half zes opengaat, want onder de honderdvijftig euro een flesje is die whisky niet te vinden. Na de eerste sip vertelde Bastiaan, nog steeds very excited, zijn story: ook dit jaar komt er een forse bonus. "Zo'n half miljoentje zit er wel in", juichte Bastiaan. "Let's celebrate, we bellen een limo en gaan in een Michelinnetje een vorkje prikken."

"Maar Basseman, op maandag zijn, die allemaal gesloten, dat kunnen we vergeten."

"Fuck, fuck, fuck, fuck, fuck, die hufters dwingen je naar de McDonalds. Ik google wel even om te zien of er wel ergens een behoorlijk eterijtje open is. Aha, in Rotterdam is een Michelinnetje open, dus op naar Rotjeknor".

"Excuse me Bastiaan, maar ik ga niet naar Rotterdam! Ik vind het een proletendorp." Uiteindelijk hebben we Maria maar een portie buffalowings laten klaarmaken.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Renault 2

Kort voor de Tweede Wereldoorlog verscheen Renaults "Juvaquatre", een kleine auto, die verdraaid veel leek op de even eerder verschenen Opel "Olympia". Het was Renaults eerste auto met een zelfdragende carrosserie. Om de concurrentie de baas te blijven, leverde de fabriek vanaf 1939, naast de tweedeurs-, een vierdeursversie (foto boven). Ook kwam er een bestelwagen, die tot 1960 in productie zou blijven en o.a dienst deed bij de Franse PTT (foto onder). De latere, naoorlogse naam van deze fourgonette was "Dauphinoise". Ook bij deze Renaults was er dus. net als bij die uit het eerste decennium van de vorige eeuw, sprake van een personen- en een bestelwagenversie.

Crisis in 't Gooi 19

Vanmorgen is Bastiaan om kwart over negen per Smart naar de "Park & Ride" in Bussum vertrokken en ik heb all time weer for me. Ik kan mijn geluk niet op en ben om half twee naar Laren gereden om mezelf eens flink te verwennen: fashionshopje in, fashionshopje uit. Al moet ik meteen zeggen dat ik niet terrible onder de impression was van wat er zo here and there voorradig was. Ik heb al het nodige in purple en om daarvan nou nog meer in te slaan is een beetje silly. Toch een paar aardigheidjes op de kop kunnen tikken, maar ik kijk altijd wel goed uit of er niet more than one piece in de rekken hangt. Want er is niets ergers dan bij "Mauve" binnen te komen en te ontdekken, dat iemand aan een belendend tafeltje hetzelfde aan heeft als ik.Ik zag bij "De Smederij" een leuk jasje in een Schotse ruit, maar toen ik het eenmaal aan had, vond ik het toch iets over the top. Meer iets voor iemand die iets heeft met Scottish terriers en alleen 'Black & White" als whiskymerk kent. Gisteravond natuurlijk gekeken naar "Bij ons in de PC", niet omdat ik zo'n geweldig programma vind, maar ik vind Jort Kelder zo'n snoepje.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Renault

Tegenwoordig is de kans groot dat er eerst een bestelwagenversie van een auto verschijnt voordat er een personenwagenversie op de markt wordt gebracht. Citroëns "Berlingo" is een duidelijk voorbeeld van die trend. Maar een eeuw geleden werd de omgekeerde weg bewandeld: de personen- was er eerder dan de bestelversie, dat gebeurde ondermeer bij deze Renault. We zien tevens hoe de wereld van modelauto's is veranderd. Het model van Renaults fameuze AG-1- taxi dateert uit het begin van de jaren zeventig en ziet er vergeleken met het recent verschenen Michelin AG-1-bestelwagentje knullig uit: om te beginnen heeft het incorrecte wielen, daarnaast is het samengesteld uit slecht passende plastic onderdelen. De echte AG-1 had een tweecylindermotor met een inhoud van 1205cc, een ongesynchroniseerde drieversnellingbak en een maximumsnelheid van 45 kilometer per uur. In Parijs was de taxi bekend als de G7, G3 of G2, dat kwam door de kentekens van verschillende taxibedrijven, de G7's (kenteken eindigend op G7) waren eigendom van de "Compagnie française des Automobiles de Place" (bekend als "Autoplace") en waren donkerrood, de G3's (kenteken eindigend op G3) waren eigendom van de "Compagnie Générale des voitures de Paris" en waren groen en de de G2's (kenteken eindigend op G2)" waren eigendom van de "Société Kermina Métropole". Veel taxi's zouden tijdens de Eerste Wereldoorlog worden ingezet om Franse soldaten naar het front te brengen en kregen toen de geuzennaam "Taxis de la Marne". Minialuxe, de maker van het taximodel, maakte ,net als de Renaultfabriek, ook nog een licht vrachtwagentje op basis van hetzelfde chassis. De Renaults hadden lange tijd een kenmerkende "kolenkitneus", omdat de radiateur achter de motor geplaatst was.

Crisis in 't Gooi 18

Na een paar dagen hangt het spelen van Bastiaans Nurse Nancy mij flink de keel uit. Een dag is nog net vol te houden, maar vier? Het heeft ook geen zin om Maria voortdurend de shopping te laten doen, dus gistermiddag ten einde raad maar even met de Range Rover naar Laren om iets eetbaars te halen. Om te beginnen een paar biefstukjes van een half pond afkomstig van Limousinerunderen, die een heerlijk leven hebben gehad in het natuurgebied Spaarnwoude en wat gevogelte, dat rond scharrelde in de frisse lucht en net als Bastiaan en ik heeft veel ruimte heeft gehad. En not to forget natuurlijk een paar typisch Engelse products, waaronder de lijn biologische producten "Duchy Originals" van de Prince of Wales. Meteen maar een extra flesje Frapin XO meegenomen en een kistje wijn. Normaal koopt Bastiaan de wijn in en in ons keldertje hebben we een reasonable voorraad, maar always als ik een flesje opentrek, blijkt het het verkeerde flesje te zijn, dus heb ik zelf een keuze gemaakt: zes flesjes Morgon AOC (Cru de Beauljolais) van net geen 45 euro per stuk, dat moest dus wel goed zijn, alhoewel Bastiaan bij de eerste slok meteen begon te zanikken over de afdronk, alsof die the most important is. Aan het eind van de avond had meneer toch in zijn eentje anderhalve fles weggelebberd. Hij houdt om begrijpelijke redenen niet van dat woord, maar ik mag hem er graag mee teasen.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Pete 2

In 1965 presenteerde Pete Seeger het televisieprogramma 'Rainbow Quest' waarin hij in een eenvoudig decor folkmusici introduceerde aan een groter publiek. Daar was Elisabeth Cotten, die op twaalfjarige leeftijd 'Freight Train' schreef, een liedje waarvan de meesten denken, dat het tot het publieke domein behoort, daar was de legendarische Mississippi John Hurt (foto), die behalve dat hij 'Goodnight Irene' (van Leadbelly) mocht spelen ook het verhaal vertelde hoe hij gitaar had leren spelen, daar waren Johnny Cash en June Carter met het bittere 'As long as the grass shall grow' van de hand van Pete LaFarge, daar waren Patrick Sky en de Pennwyhistlers met 'Rosin the Bow', daar waren Malvina Reynolds en Jack Elliott met 'Woody's Rag', daar was Tom Paxton met 'Rambling Boy', daar was Buffy Sainte-Marie met 'Cindy' en daar waren Richard en Mimi Farina met 'Pack Up Your Sorrows'. Pete Seeger is zoals altijd de enthousiasmerende, en (mee)musicerende aanvoerder. Ik herinner me als de dag van vandaag hoe hij Bram van Splunteren en mij, in ons programma "Moondogs", aan het zingen kreeg.

Pete

Een dansende (en musicerende) Pete Seeger in zijn programma 'Rainbow Quest' met Doc Watson (gitaar), Fred Price (viool) en Clint Howard (gitaar) in 'Cackling Hen'.

Dries

Herinnert u u Joseph Kotälla, Ferdinand aus der Fünten en Franz Fischer? Drie, oorspronkelijk ter dood veroordeelde, maar uiteindelijk tot levenslang veroordeelde Duitse oorlogsmisdadigers, die door de toenmalige minister van Justititie Dries van Agt in 1972 dreigden te worden vrijgelaten. Diezelfde Van Agt haut noch immer auf der falsche Pauke, want hij blijft een hardleerse antisemiet. Onlangs verscheen van hem het boek 'Een schreeuw om recht. De tragedie van het Palestijnse volk", waarin hij uiterst eenzijdig het conlict Israel/Palestijnen belicht. Dat recht heeft hij, maar waarom een van de moslimomroepen in Nederland, de NIO, meent het met behulp van de commentaarstem van ex-Journaaleindredacteur/presentator Joop van Zijl aandacht te moeten besteden aan Van Agts schotschrift is mij een raadsel. Waarom olie op het vuur? Klaarblijkelijk dient de strijd tussen moslims en joden naar Nederland verplaatst.

Crisis in 't Gooi 17

Nu ik door Bastiaans "ziekte" min of meer gedwongen thuis zit, heb ik even time om iets te vertellen over onze labradoodle Cecile, die we drie jaar geleden hebben aangeschaft omdat Bastiaan allergisch bleek voor andere honden. Labradoodles worden especially gefokt voor mensen met een allergie. Zoals de naam tells is de labradoodle een mix van een labrador en een poedel of een mix van twee labradoodles. Ze zijn er in verschillende kleuren, our Cecile is apricot en dat fits prachtig bij haar burberryregenjasje. We zijn lid van de "Gooische Labradoodle Society", die regelmatig meetings houdt, waar ik always naar toe moet, omdat Bastiaan het te druk heeft voor dergelijke business. Dat is jammer, want er komen important people. Ik ben editor-in-chief voor het clubblad "The Labradoodlian" en maak verslagen van onze meetings en schrijf over dogfashion. Vooral dat laatste vind ik fascinating, op kosten van de "Gooische Labradoodle Society" heb ik me kunnen abonneren op drie Amerikaanse en twee Engelse dogfashionmagazines. Meestal bestel ik de newest of the newest uit de States voor Cecile, voordat ik erover schrijf in "The Labradoodlian".

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Alvis

In het Britse heette zo'n auto met een houten opbouw uitteraard een "shooting brake". Deze Alvis dateert uit 1946, is een TA14, die in chassisvorm geleverd en elders van een houten opbouw was voorzien.

Crisis in 't Gooi 16

Ik kom nauwelijks toe aan schrijven, want de verzorging van Bastiaan eist al mijn aandacht, want je weet hoe mannen zijn, ze hoeven maar een ingegroeide teenagel te hebben of ze denken dat ze op hun sterfbed liggen. Bastiaan is no hair better en de rit in Carels open blown Bentley naar Bremen, alhoewel stevig ingepakt, zodat hij leek op een Al Qaidaterrorist, heeft, laten we het daar maar ophouden, een stevige verkoudheid opgeleverd. Inmiddels zijn er al twee flessen Frapin XO, a raison van 129,95 doorheengegaan en heb ik Maria drie kilo onbespoten citroenen in Laren laten halen. Ik weet dat, dat lopend een heel eind is, maar ze kon dan meteen Cecile even uitlaten. Ik denk dan always, had ze maar niet in de Philippijnen geboren moeten worden. I mean Maria not Cecile, want laatstgenoemde komt uit een labradoodlekennel in Zeeland.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Ralph Stanley

Een jaar geleden steunde Ralph Stanley Barack Obama in diens verkiezingscampagne. Dat kwam hem natuurlijk op de nodige 'hate mail' te staan, een enkeling noemde hem zelfs 'an old fool'. Ralph Stanley is een 82-jarige bluegrassmuzikant, alhoewel hij zelf de term 'old-time mountain music' boven het predikaat 'bluegrass' prefereert. Recent verscheen zijn autobiografie 'Man of Constant Sorrow: My Life and Times' (Gotham Books). Misschien doet zijn naam bij u nog steeds geen belletje rinkelen, maar iedereen die de film 'O Brother, Where Are Thou?' heeft gezien, heeft zijn muziek gehoord. Oorspronkelijk vormde Ralph (banjo en zang) een duet met zijn broer Carter (gitaar en zang) en traden ze op met Pee Wee Lambert (mandoline) en Leslie Keith (viool), de oudste opnamen dateren uit het eind van de jaren veertig (LP: 'Their Original Recordings', Meleodeon MLP 7322). Gelukkig is er wat vroeg beeldmateriaal o.a uit een 'Pete Seeger Show' van de broers bewaard gebleven ('Rank Strangers', 'It Takes A Worried Man' en Ralphs banjosolo 'Clinch Mountain Backstep'), want Carter overleed al op veertigjarige leeftijd. Keith Whitley werd Carters vocale opvolger in de groep, die nu 'Ralph Stanley and the Clinch Mountain Boys' ging heten. Whitley ging aan alcohol ten onder, zijn opvolger werd Roy Lee Centers, die tijdens een ruzie werd doodgeschoten. In 'O Brother, Where Are Thou?' is onder meer dit door Ralph Stanley gezongen 'O Death' te horen, een smeekbede om een jaar langer te mogen leven.

Augie

Van alle Amerikaanse muzikanten ken ik hem het best: Augie Meyers, jaren geleden de organist van het Sir Douglas Quintet. Ik logeerde op zijn boerderij, toen hij nog in Bulverde, vlakbij San Antonio woonde, reed samen met hem van San Antonio, via El Paso en Los Angeles naar San Francisco, waar een plaat moest worden opgenomen. Op een zondagmorgen (was het in 1978 of in 1981?) gingen we op bezoek bij zijn Poolse moeder, die de meest fantastische vruchtentaarten had gebakken. Ons bezoek aan een concert van een countryster in een immense hal in San Antonio waar een baldadig persoon aan zijn baard getrokken de hal werd uitgesmeten. Wij, als enige niet chicano's, op een openluchtbal op een rolschaatsbaan door Flaco Jimenez uitbundig geintroduceerd. Zijn vrouw, die meeliftte met Augies, door een andere band, gehuurde bandbus naar New York, de cheque voor de huur bleek ongedekt en zijn vrouw kwam niet terug. New Braunfels, waar de eigenares van een hotel haar verjaardag vierde en ik een litanie moest aanhoren over Frans drankmisbruik van een voormalige kolonel, die behoorlijk dronken temidden van een salade op tafel zat. Het zijn flarden van herinneringen. Een van de laatste keren, dat ik hem sprak, was in Nederland. Hij belde me om een uur of acht 's avonds, ondergebracht door een tourpromotor in een negorij ergens in Zuid-Holland, met maar een vraag: "Come and get me out of here". Er is nu een documentaire waarin Augie zijn licht laat schijnen niet alleen zijn eigen muzikale verleden, maar ook over de muzikale geschiedenis van San Antonio. Hier een deel ervan.

Crisis in 't Gooi 15

Till now ben ik voorzichtig geweest om iets over Bastiaans Ferrari te schrijven, die hij begin dit jaar van zijn bonus gekocht heeft in Hilversum. Hij heeft een flinke discount kunnen bedingen omdat, as I understand, de importeur broke ging en een aantal wagens op een fishy manier heeft weggesluisd. Bastiaan is nu afraid dat de curatoren hem zijn Ferrari zullen afpakken. Dat is natuurlijk belachelijk, want hij heeft de Ferrari betaald. Ik mag er, by the way, niet in rijden. Nu is dat rijden toch een probleem, want je moet vanwege de ground clearance van te voren je road zo uitstippelen, dat je niet in straten met verkeersdrempels terecht komt. Het wordt hoog tijd dat er maps komen, waarop die krengen staan aangegeven. Ik heb Bastiaan trouwens gisteravond, now he's sick in bed en we more time hebben om te praten, gevraagd of er dit jaar een bonus inzit: "Sure, sure", zei hij, "en maybe zelfs hoger dan verleden jaar!"

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Crisis in 't Gooi 14

Vannacht om kwart drie kwam Bastiaan, nauwelijks in staat een woord uit te brengen, per taxi eindelijk boven water. Carels Bentley was per in Oldenburg gecharterde trailer samen met Carel en Bastiaan naar Naarden getransporteerd en vandaar had Bastiaan zichzelf maar moeten redden. Wat ik van Bastiaan begreep had Carel op de terugweg uit Bremen een secondary road genomen onder het uitroepen "just like the English country roads" en hadden ze met een snelheid van boven de zeventig mijl per uur een corner gemist, waardoor de Bentley in een drassig stuk grond belandde, waar hij met geen possibility uit te krijgen was. Carel heeft Bastiaan toen naar een verderop gelegen farm gestuurd om hulp te halen. De Bentley is met een tractor uit de klei getrokken, maar was met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. De heren hebben daarna vijf uur op een bergingsfirma uit Oldenburg moeten wachten. "Dat is eens , maar nooit weer" zei Bastiaan toen ik hem een hot groc inschonk. But we have to see about that, als Carel morgen belt, heeft Bastiaan zijn blazer al weer aan.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Rijden en vliegen 2

Op 15 september j.l schreef ik onder het kopje "Rijden en vliegen" o.a iets over de vliegende auto van Walt Waterman, de "Arrowplane", later de "Aerobile" genoemd. Hij was niet de eerste die auto en vliegtuig in één apparaat trachtte te combineren, hij had een voorganger in René Tampier, die in 1921 op de luchtvaarttentoonstelling in Parijs, een vliegtuig toonde, waarvan de vleugels langs de romp konden worden opgevouwen en werd voorzien van een paar extra wielen als over de weg, altijd met de staart naar voren, gereden werd.

REO

Het is in de autogeschiedenis vaker voorgekomen dat de oorspronkelijke ontwerper ruzie kreeg met zijn aandeelhouders, omdat die andere plannen hadden met de fabriek. Zo werd Horch Audi en Oldsmobile REO. REO staat voor Ransom E. Olds, de oorspronkelijke man achter Oldsmobile. In 1933 fabriceerde REO nevenstaande woody onder de naam 'Speedwagon'. In datzelfde jaar waren alle REO's leverbaar met een automatische vierversnellingsbak. Drie jaar later was het met de productie van personenwagens gedaan en bouwde de fabriek alleen nog maar vrachtwagens.

Crisis in 't Gooi 13

"A lonely weekend", dat is de betere description van de afgelopen dagen. Sam en Peter-Paul waren een long weekend met lamStraal (Bastiaans en mijn codewoord voor easyJet) naar Edinburgh en Bastiaan was met Carel van der Cuijcken (drie c's en een ij met puntjes) uit Naarden naar een Benleytreffen in Bremen. Carel heeft namelijk een blown Bentley uit 1929, die in 1930 in Le Mans zou hebben gereden, alhoewel Bastiaan dat ernstig betwijfelt, omdat er dan zeker 200 blown Bentleys in 1930 in Le Mans moeten hebben gereden. Bastiaan zegt dat natuurlijk niet tegen Carel, want Carel leeft voor zijn Bentley als een monnik voor de Maagd Maria. De heren zijn zaterdagochtend tegen negenen vertrokken, stevig ingepakt, want Carel houdt van "open" rijden. Ik fear dus dat Bastiaan met een dubbele longontsteking terugkeert, als hij terugkeert, want de Bentley schijnt de nodige problems te hebben. Ik had me gisteravond al voorbereid op de rol van Nurse Nancy en de nodige Frapin XO en citroenen ingeslagen, when ik got a phone call dat de heren ter hoogte van Oldenburg gestrand waren. Toch maar goed, dat ik niet een weekje Dubai heb geboekt.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Robby Ozenfant 2

Het hebben van een achternaam heeft een aantal voordelen, Robby kan nu brieven ontvangen geadresseerd aan de heer R. Ozenfant en hij kan de telefoon beantwoorden met "Met Ozenfant". Dat laatste is belangrijk want zodoende kan hij een antitrend in gang zetten, nu ieder onderknuppelse in dienst van een utiliteitsbedrijf meent de telefoon te kunnen beantwoorden met "Met (volgt voornaam). Wat kan ik voor u doen?" Bovendien kan ik iedere kleuter in de straat waar ik woon, die informeert naar zijn naam en mij meent te kunnen aanspreken met mijn voornaam, Robby voorstellen als de heer R. Ozenfant. Dat schept de broodnodige distantie.

Robby Ozenfant

Sommige honden hebben fantastische achternamen, zoals Viktor zum Eigenheimer bis Zwiebelstein. Het gaat dan steevast om een rashond en alhoewel Robby een cairnterrier is, hij vertoont zowel in gedrag en uiterlijk alle kenmerken, heet hij alleen maar Robby. Dat onderscheidt hem van een echte rashond, die waarschijnlijk Robert of Loch Ness and Kirkwall zou heten, want de cairnterriers komen oorspronkelijk uit Schotland. Ik heb inmiddels op geheel eigen houtje Robby van een passende achternaam voorzien, het geven van bijnamen is traditie bij de Bloemendaals. Mijn vader voorzag een zus van de naam Sjuttele-D-Kruis-Koei. Robby heet van achteren Ozenfant, naar de Franse schilder Amédée Ozenfant.

Haagse trams

Ik was net vier jaar toen we van Amsterdam naar Vierhouten verhuisden en ik heb dus aan de Amsterdamse tram geen herinnering, Van Vierhouten verhuisden we naar Drachten, waar de stoomtram (en soms een motortram) het dorp doorsneed, eind 1945 belandden we in Leeuwarden, maar pas in 1953 gingen we weer in een stad wonen waar een tram reed. Van Wim de Bie kreeg ik het adres van een prachtige website, waar niet alleen de trams, maar ook de bussen van de HTM te zien zijn.

Crisis in 't Gooi 12

Denk je, dat je je husband een nice surprise bezorgd, door een cool shirt te kopen bij "Gooische Mannen", is Bastiaans reactie: "En waar denkt Babsevrouwtje dat ik zo'n belachelijk Kamphueshemd zal gaan dragen? Zeker niet in de E-type en ook niet naar de office. Jeeesus, ik wil er nog niet eens het motorblok van jouw Smart mee cleanen. Ga dat hemd alsjeblieft ruilen voor iets more decent!" "Fuck you Bastiaan, wat is er mis met dat shirt? Leuk patroontje, vrolijk, come on: try it on!" "Ik zal daar gek zijn, da's typisch een hemd voor meelijwekkende televisietypes, die als ze niet op het scherm zijn, toch willen opvallen. Heb je de kassabon? Dan ga je het ruilen!" "Dat doe je morgen zelf maar, want ik zou met een ander Kamphueshemd, zoals jij het noemt, thuis kunnen komen, dat niet naar meneers zin is". "Morgen gaat niet, want ik heb een heel drukke dag at the office en ik ga meteen na mijn werk door naar een dinner en een vergadering van de E-type Society. Belangrijke meeting, want het gaat over chroompoetsmiddelen en die wil ik niet missen." ""Okay, okay, maar als je maar niet denkt, dat ik het shirt ga ruilen, want there is een big chance dat ik meneer Lebber opnieuw met een wrong shirt zou verblijden".

Het eind van het liedje is, dat ik het shirt zelf wel zal afdragen. Moet ik alleen nog een leuk, passend chokertje zien te vinden.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Traveler 2

Gelukkig is men bij Citroën minder dwaas en wordt er geen "New 2CV" uitgebracht, want ik vind zowel de nieuwe Fiat 500, de nieuwe Mini, als de nieuwe Kever, qua uiterlijk, volledige mislukkingen. Alle drie auto's zijn het bewijs van dat retro niet werkt en net als in de architectuur alleen maar leidt tot kitsch. Wie Alec Issigonis' meesterwerk, de originele Mini, vergelijkt met wat BMW nu uitbrengt onder de naam Mini moet me gelijk geven. Op basis van de Morris Mini en de Austin 7 verschenen in 1960 respectievelijk de "Traveler" en de "Countryman", zowel met hout als zonder hout, beide auto's waren iets langer dan de normale Mini.

Crisis in 't Gooi 11

Gistermiddag even een uurtje naar mijn ouders in Laren. Doe ik niet all te often, want ze zijn langzamerhand in het complaining stadium beland. Vooral papa zeurt wat af. Begrijp me goed, niet over zichzelf, maar over Laren. Dat het niks meer voorstelt: het is verrinneweerd (papa gebruikt graag woorden uit zijn jeugd) met terrasjes en dure kledingzaken. Vervolgens moet ik dan een long litanie aanhoren. Dat zelfs het gemeentehuis verspijkerd is tot vreetlokaal (papa mag ook graag ietwat grof uit de corner komen) en dat er geen fatsoenlijke fietsenmaker, groentenman of broodbakker (papa loves overdrijven) in Laren te vinden is, alsof je niet prima organisch kunt shoppen bij FoodForYou. Waarop papa als door een hornet gestoken reageert met: ”Maar ik wil helemaal geen onbespoten bloemkool”. Ik word very, very tired van mijn oudjes. Ik denk dat ik maar een maandje wegblijf. Misschien moeten Bastiaan en ik het er toch eens over hebben of we er niet goed aandoen, ze in Spanje of Turkije te laten overwinteren. Hebben we at least and at last: a couple of months rust. Op de terugweg naar huis voor Bastiaan (heeft hij na zijn inzet voor Sam en Peter-Paul wel verdiend) een cool shirt gekocht bij “Gooische Mannen”. Papa zou ongetwijfeld in een jammerklacht uitbarsten, als hij dit zou weten, want vroeger zat er in het pand een wijnzaak.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Traveler

Met de stoelen uit een Wolseley 15/50, zodat ik redelijk comfortabel kon zitten en door vervanging van de armschokbrekers door Koni’s, waardoor de wegligging aanzienlijk verbeterde, had ik aan de Morris Minor Traveler een leuk autootje. Ook hier was het nodige hout in verwerkt: een collega beschreef hem eens heel treffend als een rijdend landhuisje. Waarschijnlijk rijdt mijn auto nog steeds. In de tweede helft van de jaren zeventig werd hii overgenomen door een Amerikaan, die er negen maanden mee door Europa tourde. Enig probleem: een kapot dynamolagertje, waardoor hij besloot de auto mee naar de Verenigde Staten te nemen. Na de overtocht over de Atlantische Oceaan, reed hij met de Traveler van de Oost- naar de Westkust , naar zijn woonplaats San Diego (Ca).

Vliegtuigen

Een kaart van Nederland met vliegtuigjes! Een nieuw spelletje of zoals dat tegenwoordig heet a new game? Nee: veel leuker door hier te clicken, kun je exact achterhalen welk vliegtuig overvliegt, waar het vandaan komt en waar het heengaat. Elk uur van de dag en van de nacht. Beweeg de muis naar het vliegtuig en je krijgt de gegevens.

Crisis in 't Gooi 10

Sams stress blijkt toch a bit voorbarig te zijn geweest. Want op reis naar de Vogezen had Peter-Paul tegenover Bastiaan al zijn hart over zijn angstige suspicions aangaande de DSB-bank gelucht. En omdat de carrally pas on drie uur 's zaterdags in Gérardmer startte, zijn de heren in alle vroegte per E-type naar Bazel geraced, waar Bastiaan een bankrelatie heeft, om 150.000 euro van de DSB-rekening af te halen en voor Peter-Paul daarmee een nieuwe rekening in Bazel te openen. Great initiative van Bastiaan, want de resterende 100.000 wordt door kameraad Bos gegarandeerd.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Stationcar

Een Unic "boulangère" uit 1924

Hoe je ze ook wilt noemen: "shooting brake", "station wagon", "break", "estate car", "stationcar" of "boulangère", ze duiken in de jaren twintig in meerdere landen op: verlengde personenwagens met een vaak houten opbouw.


Om, een voor mij, onduidelijke reden zetten de Amerikaanse fabrieken de trend om hout te gebruiken voor hun duurste, normale personenwagens na de Tweede Wereldoorlog voort. Een "woodie" hoefde niet langer een soort bestelwagen te zijn, maar een uiterst chique, vaak ook nog open, auto. Hierboven staat een Ford cabriolet uit 1946 en hieronder een Buick uit dezelfde naoorlogse periode. Het constructiesysteem bleek echter zeer kostbaar en dus werden later gebouwde auto's (zelfs de zogenaamde "station wagons") voorzien van imitatiehout: geschilderd, dan wel beplakt met plastic met een houtnerf.

Crisis in 't Gooi 9

Gisteravond laat terug van een long weekendje Londen met vriendin Samantha. Allways fun om in een echte stad te shoppen, al heb ik grote moeite om Sam Harrods in te krijgen, vanwege een voor mij nog steeds onduidelijke Dianazaak. Ik heb haar nu al at least ten times voorgehouden, dat dat mens al tig jaar dood is en dat haar dood niets te maken heeft met wat Harrods te bieden heeft. Daarbij compared is De Bijenkorf een Dirk van den Broek! Maar gelukkig zijn er nog enough andere zaken waar je plezierig rond kunt kijken, zonder te worden lastig gevallen door een of andere platpratende winkeljuf. We verplaatsten ons zoals altijd per taxi, die zijn much cheaper than in old Amsterdam. Bastiaan was met Sams echtgenoot Peter-Paul in de E-type naar de Vogezen, daar was een rally en omdat ik volgens Bastiaan useless ben als kaartlezer, kwamen deze separated trips mooi uit. Bastiaan en Peter-Paul kwamen by the way als allerlaatsten binnen. Bastiaan had bij thuiskomst mighty de smoor in, volgens hem weet Peter-Paul het verschil tussen links en rechts ook niet. Sam belde na thuiskomst nog even, ze had een nervous breakdown, Peter-Paul schijnt 250.000 euro op de DSB te hebben geparkeerd.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Hispano-Suiza

Nog steeds uit hout en in feite op dezelfde manier opgebouwd als de Panhard uit 1914, oogt deze in 1924 in Frankrijk gefabriceerde Hispano-Suiza, meer gestroomlijnd. De eerste eigenaar was André Dubonnet (de man van het Franse drankje, u herinnert u de slagzin "Du - Dubon - Dubonnet"), die er o.a de Targa Florio mee reed. De wagen had destijds lange meegebogen spatborden, die later werden vervangen door knullige fietsachtige exemplaren, totdat Gerald Albertini, door een Britse botenbouwer, de meer bij de carrosserie passende exemplaren liet construeren.

Labourdette

Je kocht een eeuw geleden een rijdend onderstel: chassis, motor, versnellingsbak, voor- en achteras, de wielen en banden en liet er door een carrosserier een opbouw op zetten. Die had carrière gemaakt in de bouw van koetsen en het is dan ook geen wonder, dat veel auto's er uitzagen als koetsen. Het bleek moeilijk een eigen vorm voor de auto te vinden en als je die al vond was het moeilijk die te slijten: publiekssmaak verandert niet revolutionair. Soms werd er leentjebuur gespeeld bij de scheepsbouw. Labourdette ontleende niet alleen de naam "skiff", op het chassis van deze Panhard, aan de smalle roeiboot. Het hele passagiersgedeelte was gebouwd uit hout, gespijkerd met koperen nageltjes.

Tante Bessie

Pieter Kooistra en zijn vrouw Anna, de ouders van tante Bessie.

Mijn moeder overleed op negentigjarige leeftijd in 1993. De laatste jaren van haar leven sprak ze vaak over haar in 1906 naar de Verenigde Staten geëmigreerde oom Pieter en dat ze dolgraag wilde weten wat van zijn nazaten geworden was. Ik schreef verscheidene brieven naar instanties in de plaatsen, waarvan ik wist, dat hij vlak na de Tweede Wereldoorlog gewoond had. Maar ik kreeg geen antwoord.

In het jaar 2000 werd "Fryslân 2000" georganiseerd, een reünie van alle Friezen.

Ik begon opnieuw een speurtocht naar de nazaten van Oom Pieter, maar er bleken veel meer Kooistra's in Amerika te wonen, dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Mijn telefonische speurtocht begon in Minnesota, want in die staat had oom Pieter gewoond. Ik heb heel wat Amerikaanse Kooistra's aan de lijn gehad, maar niet een bleek familie, totdat ik op een zaterdagmiddag, inmiddels was ik telefonisch in de staat Georgia beland, iemand sprak, die op mijn vraag: "Are you related to Pieter Kooistra and Anna Terpstra?" antwoordde: "Oh yes, those were my grandparents. But who is asking?" "I'm the grandson of Pieters oldest brother Willem", was mijn antwoord. Dezelfde avond sprak ik met tante Bessie, dochter van oom Pieter en dus een volle nicht van mijn moeder. Kort daarop was ik in St.Paul-Minneapolis om haar negentigste verjaardag mee te vieren. Ik had een pakket familieonderzoek meegenomen, o.a een foto van tante Bessies grootouders: de hele familie zat er verbaasd naar te kijken. Mensen in Fries costuum en met een eigen taal. De band met "it heitelân" was jaren geleden doorgesneden. Toch wist tante Bessies dochter de namen van een paar gerechten die haar grootmoeder had klaargemaakt: "krintsjebrei" en "weake bôle", waaruit maar weer eens bleek, dat voedsel het langst in de herinnering beklijfd. Tante Bessie leek niet alleen uiterlijk op mijn moeder, ze had ook op hoge leeftijd een voorkeur voor felle kleuren in haar kleding, ze had een soort doortastendheid, die me aan haar elders op de wereld geboren en grootgebrachte nicht herinnerde. Toen ik het flatgebouw binnenliep, wist ik feilloos haar voordeur te vinden, het was sprekend de versierde deur van mijn moeder in de verzorgingingsflat in Drachten. Volgend jaar maart zou tante Bessie 100 geworden zijn. Het heeft niet zo mogen zijn. Ze overleed vorige week.

Crisis in 't Gooi 8

Gistermiddag had Bastiaan een middagje off genomen. Het was sunny, dus we zijn een beetje met de E-type in de buurt gaan touren, altijd leuk even door Naarden, al schiet het daar in die veel te smalle straatjes nooit erg op. Toch even geparkeerd en een glaasje witte wijn gedronken. Toen we bij de wagen terugkwamen stond er zo'n type in driedelig suit bij, die luidkeels verkondigde, dat hij ook een Jaguar had. Ja, dat zagen we, hij stond vlak naast de onze. Maar een Jaguar? Nou nee. Het was een van die moderne misbaksels en Bastiaan - want he is really good at that - hielp hem meteen uit de droom: "Meneer, dat is een Ford Mondeo met een andere carrosserie". Je had het face van de man moeten zien! We hebben de hele terugweg zitten schateren.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Bugatti

Hout voor een autocarrosserie in de jaren dertig is nog tot daar aan toe, maar pitriet? Deze Bugatti T46 schijnt oorspronkelijk een "normale" carrosserie gehad te hebben, maar tijdens de Tweede Oorlog is die verwijderd en werd de wagen verbouwd tot vrachtwagen, om na de oorlog (!) van bovenstaande opbouw te worden voorzien.

De Harkema

Ik ben uit van huis in De Harkema, omdat Janke en Keimpe daar wonen. Nu is er een oud Fries zangetje dat gaat van " Yn 'e Haske hinget in baarch yn'e beam" en nou weet elkeneen dat varkensstront allerovergrijselijkst stinkt, maar pyken kunnen er ook wat van. Ik bedoel van stinken. Ik weet wel dat ze een inwoner van de Wouden een waldpyk noemen, maar men kan het ook overdrijven, en krekt dat doet een pykenhouderij in De Harkema, tot niet allenig grote overlast, maar ook tot groot verdriet van de andere inwoners van De Harkema. De misliksma wil zijn pykenhouderij uitweiden en heeft het over een paar honderdduizend pyken. Kunnen jelui de stank en het heidensk lawaai in het begrip krijgen? Ik al!

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Crisis in 't Gooi 7

Nou, dat uitlaten van Cecile zorgde voor onvoorziene problems. Ik liep as always door het bos op het fietspad, want dan worden mijn boots minder dirty, met Cecile zo'n twintig meter voor mij uit, toen vanaf het voetpad een vlerk met een of andere terrier opdook, die meteen een grote keel opzette. U kent dat wel: zo'n countertenorblafje. Ik had Celine niet aan de leash, dus die wilde meteen en terecht de kleine barking bastard te lijf. Gelukkig zijn Bastiaan en ik voor dit soort mishaps verzekerd en dat is maar goed ook, want Cecile heeft al eens een tekkel door midden gebeten. Ik weet dat je in dit soort gevallen meteen de vermoorde onschuld moet spelen en riep: "O gosh, ik laat alleen de hond van de buren even uit." "Juist daarom moet u de hond aanlijnen", zei de vlerk, die intussen zijn keffertje op de arm genomen had. Cecile trachtte hoe dan ook een poot van de terrier tussen zijn kaken te krijgen, terwijl de man mij with all means ervan trachtte te overtuigen dat ik Cecile had moeten aanlijnen. "Maar beste mijn meneertje het is niet mijn hond, ik moet er alleen vanmiddag oppassen". Ik heb Cecile snel aan de leash gedaan en ben weggestapt. Je weet maar nooit wat zo'n vent zich tegenover een lonely woman in zijn hoofd haalt.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

DKW

Natuurlijk werd in de eerste gesloten auto's nogal wat hout verwerkt, geen wonder, want de opbouw was regelrecht ontleend aan die van koetsen. Maar de combinatie multiplex en doek voor een auto, die in de jaren dertig werd gebouwd, is redelijk uniek. De DKW "Meisterklasse" , voorzien van een tweecylindertweetaktmotor met een cylinderinhoud van 584cc was goed voor een maximale snelheid van 80 km/u.

Oranje

Ik kom bij Janke en Keimpe tijge laat op bed en ik kom er dus ook laat af, maar daar wou ik het met jelui niet over hebben. Gisteravond hadden de Witteman en de Pauw het over de vakantiekolonies van Willem Alexander en Maxima in Mozambiek en Argentinië. Vooral dat eerste plak lijkt zwaarigheid op te smijten, men heeft er zelfs gescheten en nou moet ons minister-president aan de wipwap een einde maken. Hij heeft, en dat is al eerder gebeurd, het overzien kwijt. Het komt mij voor het verstand, dat Willem Alexander en Maxima, krekt als ons Teake veel beter een kamper aantuigen kunnen, als ze die dan oranje opverven en twee polietsjewagens met een karavaan op sleeptouw voor de veiligens meerijden, dan heeft Balkenende veel minder argewatie.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

Crisis in 't Gooi 6

Gistermiddag naar de kapper en - fuck three times fuck - terwijl ik vanmiddag even met een paar vriendinnen naar Den Haag wou, regent het de hele dag. Ik had de Range Rover gistermiddag speciaal laten wassen en uitzuigen door ons Philippijnse hulpje, Maria. We hadden destijds de keuze tussen Maria en Fatima, Bastiaan wilde Fatima, vermoedelijk omdat ze grotere, zoals hij ze noemt, prammen, had, maar ik vond Maria een vertrouwingwekkender naam. In ieder geval heeft ze er gistermiddag met behulp van een trapje drie uur haar best opgedaan en stond de Range Rover in onze garage te blinken. Maria moet de Range Rover wel altijd buiten cleanen, want als er vlokken foam op de E-type komen dan wordt Bastiaan angry. Maar goed vanmorgen om kwart over tien kreeg ik de eerste afzegging van Esther en vijf minuten later die van Yvette, dat met dit weer een dagje Den Haag niet in de picture was. Dus heb ik me maar in mijn Burberry double breasted check packaway trench coat (want zo heet de jas voluit) gehesen om Cecile eens flink uit te laten.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Snaren

Je kunt op snaren slaan, er op tokkelen en er op strijken. Om te beginnen is hier eerst een hammered dulcimer (foto) met "The Rakes of Kildare" (Ierland), gevolgd door "D'r Plim" gespeeld door een kwartet met het Beierse broertje van de hammered dulcimer, het hackbrett, een bas, een gitaar en een raffele. De raffele is op zijn beurt een broertje van onze hommel, de Franse épinette des Vosges, de Noorse balk en de Amerikaanse (ongehamerde) dulcimer, waarop "Whiskey before Breakfast" wordt gespeeld.

Velorex

Was de Weymanncarrosserie licht, maar bepaald niet eenvoudig te vervaardigen, de na de Tweede Wereldoorlog geconstrueerde Tsjechische, driewielige Velorex was een stuk simpeler, want voorzien van een met doek bespannen buizenframe. Hij was leverbaar met een 250cc en een 350cc Jawamotor.

Bouvier

Ik moet al zeggen, ik heb een beetje het smoor in en ik zal jelui uitleggen hoe dat komt. Hommels en dwars is er naast mij een nuiver vrouwmens op dit blog verschenen. Een vrouwmens uit het Gooi. Ik kan daar min over. Zo onverwacht. Ik ben op het moment uit van huis, maar als ik de toffels weer onder de eigen tafel heb, dan is het laatste woord er nog niet over gezegd. Wat zullen wij nu hebben? Ik ben bij beppezegger Janke en die mag met haar man Keimpke tijge graag naar Pauw en Witteman kijken. Thuis lig ik als zij erop komen al op bed. Maar hier, bij Janke en Keimpe pas ik mij aan en zat ik dus gisteravond voor de tillevisie, toen ik Jan de Bouvier zag. Ik had altijden gedacht dat bouviers honden waren, maar nou is daar ook een man die bouvier heet, maar als ik hem zo emelen hoorde, dan heeft een echte bouvier een prote meer verstand.

Vrouw Ymkje Sinnema - Meindertsma, Rotsterhaule

30 april 2010

Om volgend jaar op 30 april verder onheil te voorkomen, heeft het kabinet Balkenende besloten, dat in plaats van dat de onderdanen voor Hare Majesteit en familie optreden, de zaken worden omgekeerd, zodat de bescherming van ons konigshuis in veiliger banen kan worden geleid. De koningin zal met kinderen en kleinkinderen in de twaalf provinciale hoofdsteden een kort optreden verzorgen. Het vervoer zal met drie hefschroefvliegtuigen plaats vinden, die begeleid worden door een squadron F16's. Er wordt volgens onze premier al ijverig geoefend.

Crisis in 't Gooi 5

Een few days niet op het web geweest, omdat ik busy was met een aantal andere zaken, zoals het grumpy gedrag van Cecile na thuiskomst van de trimmer. Jeeeesus, wat kunnen honden bitches zijn. Net zo'n behaviour als van een Larense, die, op het plaveisel ter plaatse, een high heel onder haar schoen breekt. Het weekend waren we met de E-type naar Gent, maar daar hoef ik voorlopig ook niet meer naar toe, het leek, qua publiek, Marbella wel, van een kredietcrisis is bij het klootjesvolk niets te merken. Ik zei nog tegen Bastiaan: "Het lijkt wel of wij de enigen zijn die inleveren". Maar die had maar voor één ding aandacht: dat zijn E-type 's nachts in een goed afgesloten garage stond. Hij is dagen bezig geweest om een hotel in de buurt van Gent te vinden, waar de E-type in een aparte box kon staan. Maar toen we bij het hotel aankwamen, bleek de box vijf centimeter te kort voor de E-type, dus Bastiaan in alle staten. Hi wilde meteen naar een ander hotel, maar de desk clerk maakte hem duidelijk dat hij toch vierhonderd euri moest ophoesten voor de bestelde kamer. Uiteindelijk is de zaak geregeld: de eigenaar van het hotel heeft zijn auto in de box gezet en Bastiaan de E-type in de garage van de hotelier.

Barbara Lebber - Beck, Blaricum

Weymann

Emile Ballot was de eigenaar van een Franse fabriek, die oorspronkelijk scheepsmotoren bouwde en motoren leverde o.a. aan Delage en La Licorne. In 1921 verscheen de eerste auto onder eigen naam, de Ballot 2LS. Omdat je in die tijd bij veel fabrieken alleen het rijdend onderstel kocht en dat dan elders van een carrosserie liet voorzien, is er nogal wat verschil in uiterlijk tussen de complete wagens. Bovenstaande Ballot 2LTS uit 1925 heeft een Weymanncarrosserie en dat is duidelijk zichtbaar. Het voorste deel van de opbouw is van metaal, het achterste deel - en daar gaat het om - werd gemaakt volgens het door Weymann ontworpen systeem: een houten frame, samengehouden door ijzeren plaatjes en bespannen met textiel. Deze bouwmethode werkte buitengewoon gewicht besparend.

Ook onderstaande Bentley Speed Six had een door Gurney Nutting in licentie vervaardigde Weymancarrosserie.

Healy

Er zijn musici, die niet alleen in één gebied van het immense muzikale spectrum furore maken, maar in staat zijn om populair te worden in twee verschillende gebieden, ik denk aan Wynton Marsalis. Maar het blijft in de regel bij één instrument, bij Marsalis is dat de trompet. De vorig jaar op 41-jarige leeftijd overleden, blinde Jeff Healy was een meestergitarist, die het instrument liggend op zijn schoot bespeelde in zijn eigen bluesband, daarnaast speelde hij jazz en dat deed hij op trompet. Soms zocht hij, met zijn eigen band op tournee in het buitenland, jazzmuzikanten op, waarmee hij dan ook optrad zoals hier in 1995 in Denemarken met de Peruna Jazzmen in "Tight Like That".