Luchtvaartmaatschappijen
zijn al een poosje bezig meer stoelen in de zogenaamde economyclass -
door diezelfde maatschapijen steevast 'cattleclass' genoemd - te
proppen. Immers hoe meer stoelen, hoe meer passagiers, hoe meer geld in
het laadje. Dat dat op lange vluchten tot gezondheidsrisico's leidt -
deep vein trombosis - zou derlui zorg moeten zijn, maar is het niet. Ik
ben 1.96 en weet er over mee te praten. Ik bel in de regel om van mijn
'gebrek' kond te doen, niet dat het helpt, zeker niet bij onze nationale
luchtvaartmaatschappij in tegenstelling tot Air Canada, waar één
belletje naar het hoofdkantoor serieus genomen wordt, lapt de KLM mijn
lengte en daarom de vraag om wat extra beenruimte aan zijn laars. In het
rijtje
van normale beenruimte bij luchtvaartmaatschappijen blijkt de KLM
bijster laag te scoren ondanks het feit, dat statistisch gezien de
Nederlanders de langste mensen ter wereld zijn. In 2000 stapte ik in
Minneapolis-St.Paul 's avonds op een vlucht richting huis, tenminste dat
poogde ik, maar het toestel was overboekt en ik kreeg het verzoek tegen
een vergoeding een nachtje over te blijven, daar had ik - mijn werk zat
erop - absoluut geen zin in. Ik werd ergens midden in een rijtje zetels
geperst, want de vraag om extra beenruimte werd als buitengewoon
ridicuul terzijde geschoven. Eenmaal in de lucht kwakte degene die voor
mij zat haar stoel achteruit op mijn knieschijven. Ik protesteerde.
Mevrouw drukte op haar belletje en prompt verscheen een trolleydolly,
die mevrouws klacht dermate serieus nam dat zij zich naar de
businessclass kon begeven. Ik bleef met pijnlijke knieën verbijsterd
achter en stuurde eenmaal thuis een briefje naar de KLM. Als antwoord
kreeg ik, behalve excuses, een flesje wijn toegestuurd, dat ik in de
gootsteen heb leeggegoten. Want zo los je problemen van lange mensen
niet op. Sindsdien mijd ik de KLM.
