Ik schrijf in tegenstelling tot andere bloggers weinig over mezelf. Soms, wel over het verleden, maar zelden over het nu. ik vind mezelf niet interessant en gebruik soms onze hond Una om mijn dagelijkse belevenissen te beschrijven. De laatste weken verschijnen veel - meestal Franse - treinen op dit blog, dat heeft alles te maken met het feit dat ik veel tijd op mijn treinenkamertje doorbreng, dat komt omdat ik bijna niet meer kan lopen, fietsen gaat nog net een beetje. Ik ben trots op mijn treinbaan en op mijn Franse treinen, die ik ooit koos vanwege de enorme variatie: men reed in Frankrijk niet alleen met Franse, maar ook met Duitse, Engelse en Amerikaanse locomotieven. Bovendien bleken de Fransen - en dat sprak me aan - uiterst pragmatisch: toen de Elzas na de Eerste Wereldoorlog weer Frans werd, besloot men de Duitse spoorweginfrastructuur over te nemen en rechts te blijven rijden, terwijl in de rest van Frankrijk links gereden werd. De Duitse armseinpalen bleven staan waar ze stonden en kregen slechts een schilderbeurt. Mijn baan moest en zou in de Elzas liggen en het station ging Cernay heten. Jaren later was ik in het echte Cernay en mijn Cernay lijkt er niet op. Dat was heel even slikken. Maar uiteindelijk vind ik mijn Cernay met een spoorwegmuseum, zodat er veel oud materieel te vinden is, mooier.
