BBC-tv besteedt nogal wat aandacht aan
Grootbrittanjes glorieus verleden: we zijn het ene schitterende kasteel
nog niet uit of we betreden het andere dorp waar, het is maar een
voorbeeld, weefgetouwen eens zongen. Er is als je goed nadenkt ook
weinig om anno 2019 trots te zijn, waar bleef bijvoorbeeld de Britse
rijwielindustrie? En wat is er van de Britse autoindustrie geworden?
Binnen
een paar seconden weet ik het weer: de beroemde automerken zijn in
handen van Amerikanen, Duitsers en Chinezen of bestaan niet meer. In
sommige gevallen kon je de ondergang jaren van te voren voorspellen,
want waarom was er in de jaren zestig een Austin, een Morris, een Riley,
een Wolseley, een MG met exact dezelfde carrosserie, het verschil tussen
de diverse wagens zat hem eigenlijk alleen maar in het naamplaatje op
de neus. En die carrosserie was dan ook nog eens ontworpen door
Pininfarina, die de Peugeot 404 getekend had, zodat het verschil daarmee
ook niet heel groot was. MG, dat door de Chinese eigenaars niet langer
als afkorting van Morris Garages wordt beschouwd, maar als dat van
Modern Gentleman, werd in 1924 door Cecil Kimber gegrondvest. Het merk
had vanaf het begin een sportieve uitstraling gehad en je kunt je dan
ook terecht afvragen waarom er naast Morris, Wolseley en Riley in de
jaren dertig ook door MG, eveneens eigendom van het Nuffieldconcern,
saloons moesten worden gebouwd?
MG had het bij nevenstaand klassiek sportwagenconcept moeten laten, de J2,
groot voorbeeld voor alles wat in de jaren dertig en zelfs na de Tweede
Wereldoorlog op dat gebied verscheen. Maar MG bouwde ook gesloten
auto's, in het Grootbritse saloons geheten.
Mooi van lijn, buiten twijfel, maar hadden ze dat niet beter aan
Wolseley kunnen overlaten?