TUF-TUF

In 1942 leerde ik lezen.  In sommige boekjes was sprake van een tuf-tuf. Dat  was toen al een archaïsch begrip,  want auto's maakten toen niet meer het geluid van de ééncylinder De Dionmotor, waarmee ze rond 1900 vaak waren uitgerust. Woorden als boordenknoopje en sokophouder konden in 1942 nog wel,  maar zijn inmiddels ook achterhaald, net als jarretelgordel, al ontdekte ik net, omdat ik onzeker was over de juiste spelling, dat jarretelgordels  nog steeds leverbaar zijn. Tuf-tuf is een onomatopee,  net als woef-woef, dat woord hoor ik soms van een vader of moeder die naar Una wijst. Ik  vraag me dan af of  de peuter ook geconfronteerd wordt met dieren als mèèè-mèèè, miauw-miauw en boe-boe. Het is trouwens best merkwaardig hoe sommige mensen de  angst voor een hond aanwakkeren. door ze snel  bij  Una weg te trekken en te wijzen op de ernstige gevaren die een hond oplevert. Ik  probeer kinderen altijd te zeggen dat ze een hond van voren moeten benaderen,  zodat de hond zien kan  wat het kind  van plan is. Nu is Una heel aardig tegen mensen, zij heeft alleen  problemen met katten en vaak  met andere honden. Net zo aardig als Robbie, onze  vorige cairnterrier, die toen hij in Baarn benaderd werd door een ongeveer negenjarig jongentje dat vroeg of hij hem mocht kussen,  de omhelzing rustig onderging.