Waits

Gisteravond drie uur Tom Waits op de Nederlandse radio. Dat mag op dit blog, want de Top 2000 zal hij nooit aanvoeren. Ik sprak hem, inmiddels jaren geleden, op een zondagochtend in Amsterdam in Hotel Wiechmann, waar iedere popmuzikant met enige naam destijds zijn onderkomen had. Het eerste dat Tom me vertelde was dat hij 's morgens tot een uurtje of zes de stad was wezen verkennen, maar, vermoeid, daarna geprobeerd had een taxi naar het hotel te krijgen. Nu zag Tom er altijd ietwat verfomfaaid uit en geen taxi stopte, uiteindelijk had hij geluk vermoedelijk, zoals Tom dat onder woorden bracht: "The driver probably had to go my way anyway!" Ik begon mijn bandrecorder uit te pakken, maar werd onderbroken: kon ik hem niet laten kennis maken met een gewone Nederlander? Dat was een ongewone, maar leuke vraag en ik belde meteen een bevriende vrachtwagenchauffeur, Chris Beijer in Zaandam, die regelmatig op Engeland reed. We waren welkom en er ontwikkelde zich in de Czaar Peterstraat, waar Chris woonde, een aardig gesprek, waarbij Tom Chris min of meer interviewde. Chris had bedacht, dat we nu we toch in de buurt waren, we meteen maar even de Zaanse Schans moesten bezoeken. In de verfmolen wreef Tom als souvenir wat verfpoeder op zijn colbert, stak een sigaret op en deponeerde de as in het zakje, waarin soms een pochette te vinden is. Veel later op de dag, terug in Hotel Wiechmann begon ik alsnog met het interview. Het antwoord op een van de vragen herinner ik me nog als de dag van gister. Hoe kwam het toch dat zoveel liedjes van Tom over auto's gingen? "Omdat een auto je in de Verenigde Staten onafhankelijk maakt, voor de eerste keer in je leven kun je zonder je ouders op stap: het hebben van een auto betekent je bar mitzwah." Tom Waits met "Chocolate Jesus".