Gisteravond rond half acht in het boemeltje van Amsterdam naar Amersfoort. Een keurig geklede, oudere heer betreedt ietwat onvast op de benen het eerste-klas-compartiment. Hij gaat zitten, begint met een moeizame operatie: het vastmaken van zijn veters en roept een paar maal: "Naar huis". Daarna wordt het stil, totdat hij even na Diemen gaat zingen, woord voor woord klinkt van begin tot eind, zonder enige hapering "I've Got You Under My Skin". Hij begint opnieuw en ik vraag me af of hij meer van zulke "standards" op zijn repertoire heeft en fluit na een pauze zijnerzijds "Night And Day" en verdraaid: foutloos zingt hij ook deze compositie van Cole Porter. Daarna wordt weer het stil, als ik in Bussum de trein verlaat, zie ik dat hij zijn bril heeft afgezet en in slaap is gevallen.
