Nevenstaande 30 centimeter 78-toerenplaat kocht ik niet vanwege de muziek, maar vanwege het etiket: ik heb niet veel met Marek Weber en ook niet met "Wiener Bonbons". De plaat is waarschijnlijk vlak na de Eerste Wereldoorlog opgenomen, net als "Sumatra" dat ik op YouTube vond. "Sumatra" is een ragtime, trouwens een waanzinnige naam voor een stuk in een oorspronkelijk Amerikaanse muzieksoort, maar klaarblijkelijk heeft componist Heusser gedacht "ragtime is exotisch, dus ik geef het een exotische titel", terwijl hij zijn stuk beter "Louisiana" had kunnen noemen, dat was in ieder geval dichter bij de bron van de ragtime. Ragtime was een eeuw geleden een rage, nadat eerder polka, wals en maxixe dat waren geweest. Dat ragtime verwaterde tot een vervelend soort dansmuziek heeft alles te maken met grote orkesten die arangementen nodig hadden en er bleef dus weinig over van het sprankelende pianospel van mensen als Scott Joplin. Tegelijkertijd speelde een neerbuigende houding ten opzichte van de zwarte cultuur een rol, getuige deze opname van "Dixieland" door de Kapelle Meschugge (sic), waarin duidelijk de muziek van James Reese Europe belachelijk werd gemaakt.2.3.11
Marek Weber
Nevenstaande 30 centimeter 78-toerenplaat kocht ik niet vanwege de muziek, maar vanwege het etiket: ik heb niet veel met Marek Weber en ook niet met "Wiener Bonbons". De plaat is waarschijnlijk vlak na de Eerste Wereldoorlog opgenomen, net als "Sumatra" dat ik op YouTube vond. "Sumatra" is een ragtime, trouwens een waanzinnige naam voor een stuk in een oorspronkelijk Amerikaanse muzieksoort, maar klaarblijkelijk heeft componist Heusser gedacht "ragtime is exotisch, dus ik geef het een exotische titel", terwijl hij zijn stuk beter "Louisiana" had kunnen noemen, dat was in ieder geval dichter bij de bron van de ragtime. Ragtime was een eeuw geleden een rage, nadat eerder polka, wals en maxixe dat waren geweest. Dat ragtime verwaterde tot een vervelend soort dansmuziek heeft alles te maken met grote orkesten die arangementen nodig hadden en er bleef dus weinig over van het sprankelende pianospel van mensen als Scott Joplin. Tegelijkertijd speelde een neerbuigende houding ten opzichte van de zwarte cultuur een rol, getuige deze opname van "Dixieland" door de Kapelle Meschugge (sic), waarin duidelijk de muziek van James Reese Europe belachelijk werd gemaakt.