Ach, toen 11

Op mijn vijfde werd ik bewaard, waarvoor of waartegen, daar ben ik nooit achtergekomen, maar ik ging naar de bewaarschool, zelfs als ik lang nadenk heb ik daar bijster weinig geleerd. Leren: lezen, schrijven, rekenen, volgde vanaf mijn zesde op de lagere school, de openbare wel  te verstaan, waar de jongens in navolging van een reclamebiljet allemaal een uitermate lullig alpinopetje ophadden. Mijn broertje droeg dat niet, hij had een bivakmuts,  die schijnt tegenwoordige baklava genoemd te moeten worden. Naast de openbare had je de bijzondere lagere school, die was voor de christelijke jeugd der natie, verdeeld in katholiek en diverse graden van protestantisme. Daarnaast had je ook nog buitengewoon lager onderwijs, dat was voor kinderen van wie men dacht dat ze niet zo goed meekonden. Vervolgens had je uitgebreid lager onderwijs, meer uitgebreid lager onderwijs, ambachtschool, huishoudschool en hogere burgere school, maar die zijn allemaal net als verschrikkelijke ziekten als tering en kinderverlammming allemaal anders gaan  heten. Ook een kinderverkrachter heet niet meer zo, dat wil niet zeggen dat hij niet meer bestaat, vooral priesters schijnen er  onder de naam pedofilie een hobby van te maken, terwijl ik oorspronkelijk dacht dat pedofilie iets met het dragen van blote voeten  in sandalen  te maken had.
Zij was, zo herinner ik mij haar, een statige, rondborstige dame, maar zij zong toen al een tiental jaren niet meer, mijn tante Sofie Knakwalder, die als de Leeuwarder Leeuwerik Sophia Knäck triomfen vierde van Tashkent tot Tokio en haar opleiding  had genoten bij de beroemde bas Knillis-Eduard van den Crommertsz in Berlijn,  eertijds Erster Kammersänger van keizer Wilhem II, aldaar. Gister was ik op bezoek bij haar achterneef Govert Knakwalder in de 3e Vegelindwarsstraat in Leeuwarden, die het familiearchief beheert dat voor een belangrijk deel wordt ingenomen door programmaboekjes met optredens van tante Sofie. Zij kwam uit een muzikaal geslacht, zo wist Govert  mij te vertellen dat haar betovergrootvader Heinrich Knackwälder (nog  met een extra c en een umlaut geschreven) derde eaubelisque, een inmiddels niet meer in gebruik zijnd, door waterkracht aangedreven, driedubbelrietinstrument, speelde in de "Evangelische Musikverein NibemivodiTü" in Pfaffenhofen, een orkest, dat destijds onder leiding stond van een voorvader van de huidige Hongaarse premier Viktor Orban. Heinrich kwam rond 1798 naar Amsterdam, doch vestigde zich uiteindelijk in 1816 in de Friese hoofdstad, waar hij, inmiddels van instrument gewisseld, successen boekte als xeretuutblazer (de xeretuut is een mini-alpenhoorn) in een lokaal harmonieorkest, zijn zoon werd later leider van dat orkest dat engagementen verzorgde tot in Hempens, Oude Pekela en Haskerdijken. Tante Sofie, geboren in 1892, overleed in 1957 in Leeuwarden, zij had wanneer zij nog geleefd had een geweldige bijdrage kunnen leveren aan de verleden jaar georganiseerde activiteiten onder de  noemer Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2018.
Evenals Sophia Knäck mogen de Britten graag het een en ander zingen, al is hun repertoire duidelijk ietwat anders dan dat van tante Sofie, zo geloven Figel Narage en zijn kompaan Boris Johnson heilig in: "Britanna rules the waves", terwijl de alternatieve versie "Britannia waves the rules" aanzienlijk beter op zijn plaats zou zijn. Het is trouwens merkwaardig, toen in de Nederlandse scholen nog vaderlandse liederen gezongen werden, heb ik jarenlang in de veronderstelling verkeerd dat "Waar de blanke top der duinen afgezet  met prikkeldraad en op elke honderd meter weer zo'n vuile rotmof staat, juich ik aan het vlakke strand: hij komt nooit in Engeland", de officiële versie was, maar dat was onjuist, geciteerde tekst ontstond tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen de NSB-jeugd het origineel : "Waar de blanke top der duinen schittert in de zonnegloed en de Noordzee vriendelijk bruisend Neerlands smalle kust begroet, juich ik aan het vlakke strand, ik heb u lief mijn Nederland", ten beste gaf.

Een volgend maal vertel ik u over de meer dan fantastische avonturen van de op dit  blog reeds eerder genoemde Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar zijn aards bestaan, na een veelbesproken proces, zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer.

  

The Bonzo's

In 1967 viel er, in tegenstelling tot vandaag, nog  wat te lachen als muziekliefhebber. Je had P.D.Q. Bach aan één kant van  het muzikale spectrum en de Bonzo Dog Doo Dah Band aan de andere kant. Op de lp "Gorilla " van The Bonzo's stond "Jollity Farm" dat ik al had op een 78-toerenplaat als "comedy foxtrot" van Jack Payne and His B.B.C. Dance Orchestra uit 1930. Payne was in 1928 de baas van de afdeling dansmuziek van de B.B.C. en tegelijkertijd leider van B.B.C.'s eerste dansorkest.

Studebaker 8

Ik had eind jaren veertig, begin jaren vijftig natuurlijk veel meer met vliegtuigen dan met  auto's. De oorzaak was dat vliegveld Leeuwarden onder handbereik lag. Ik  was daar vaak te vinden  na schooltijd. Loewy, de ontwerper van deze Studebaker had duidelijk gekeken naar vliegtuigen en ik heb werkelijk geen idee of ik daarom nog precies weet waar ik de dit model Studebaker voor de eerste keer zag.

Studebaker voor de eerste keer zag. Hij week af van alles wat ik aan auto's kende, voor- en achterkant leken op elkaar. Het was in mijn ogen een schitterende auto en hij reed op de Groningerstraatweg,  vlak bij het Groningerplein in Leeuwarden: een Studebaker "Champion" met de zogenaamde "bullet nose".

Ach, toen 10

Alhoewel de volgende regels weinig met belevenissen uit mijn jeugd van doen lijken te hebben, dien ik ze echter toch te noteren omdat er een verandering in mentaliteit uit blijkt, de gister genoemde Henk-Jan Zeiberspees, zoon en kleinzoon van een slager, is namelijk de veganistische beginselen toegedaan. Eerst nadat  hij de  ouderlijke woonte had verlaten en een buitengewoon diep gesprek had met zijn toenmalige vriendin Geeske Chammerkens, die volgaarne de ruiten van Henk-Jans vaders etablissement had willen inwerpen, werd hij daartoe bekeerd en beschouwde hij het verorberen van vlees als een zeer grote zonde. Zulks draagt hij te allen dage ook uit en er kan geen gesprek voorbij gaan of Henk-Jan spreekt enige ernstige woorden  over slachthuizen, gevolgd door ongeveer dezelfde woorden over tabakwinkels, want vanzelfsprekend is Henk-Jan ook een enorm tegenstander van roken en juicht hij iedere maatregel om tabaksgenot uit te  bannen toe. Henk-Jan is tevens een tegenstander van het humanisering van dieren,  het geven van namen aan honden en katten acht hij uit den boze, zijn hond heet dan ook Hond en krijgt elke dag twee bordjes havermoutensojapap. 

Wanneer u in de veronderstelling verkeert dat wanneer wijkagent Joris Berkfroins naar zijn pas uitgereikte gummiknuppel grijpt om de alcoholistische buurtbewoner Bastiaan Flankenborscht mores te leren, we zo'n handeling een politionele actie noemen, dan bent u niet van mijn generatie en kunt op de kaart van de Indische archipel, ook wel de gordel van smaragd geheten en nog beter bekend als Nederlandsch Oost-Indië noch Bangansiapiapi noch de Tankoeban Prahoe aanwijzen. U mag zich gelukkig prijzen, u bent van na de generatie die luide kond deed "Indië verloren, rampspoed geboren". U hebt - als jeugdig koloniaal - nooit het rijtje Bali, Lombok, Soemba, Soembawa, Flores,  Timor  moeten leren. De accoorden van  Linggadjati zeggen u niets, wees gelukkig en eet uw bordje bami goreng leeg.

Ik had haar al een hele poos niet meer gezien, maar gisterochtend ontmoette ik op de markt mijn oud-collega Giselda Leifsteil-Levensmoe, ooit verkochten we samen postzegels, schreven we rijbewijzen over en verzonden we postwissels, maar dat is lang geleden, want een nutsbedrijf als de posterijen werd in dit land, vermoedelijk als enig beschaafde land ter wereld, verkocht. In ons geval aan een Australisch transportbedrijf, dat daarna de postkantoren ophief en Giselda en mij met vele collega's brodeloos maakte, de postbestellers de deur uitdeed, de posttarieven flink verhoogde en het aantal brievenbussen minimaliseerde. Het begon allemaal onder leiding van Kim Wok, maar het  kan ook Jan Oliestel of Harm Braadslee geweest zijn, in ieder  geval had de man een naam die iets te maken had met culinaire activiteiten.  Hij was opgeleid in Broccoli, een onder  de rook  van Utrecht gelegen dorp, waar in een kasteelachtig onderkomen met de naam "Oudrose", de bloem der natie leerde hij je door vermiljoen met veel witte en grijze tinten te mengen de naam van het onderkomen alle eer kon aandoen. Kim Wok werd geassisteerd door Gombertus Zilveruitje, goedlachse telg uit een turfstekersgeslacht uit Enkhuizen, Gombertus zorgde korte tijd later dat het kwartje en de rijksdaalder werden afgeschaft en dat ons frisogende geld werd vervangen door de thans  in omloopzijnde eurobiljetten, ontworpen door Umberto Vaselini, filiaalhouder van een "Cakejes & Weekjes"-etablissement in Bologna, maar die eerder faam  had verworven als pittore di cacca.

Een volgend maal vertel ik u over de meer dan fantastische avonturen van de op dit  blog reeds genoemde Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar zijn aards bestaan, na een veelbesproken proces, zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer.

 

GEEN STEMADVIES

Nee, heel nadrukkelijk dit wordt geen advies om straks op welke partij dan ook te gaan stemmen. Ik kijk alleen naar de affiches die in het goyse dorp met cheiwe allemaal even groot en geplastificeerd op speciale borden zijn opgehangen Ik zie een foto van Gompie Waardemans en een foto van  Teake Bidettol, terwijl ik  weet dat beiden geen  kandidaat zijn, omdat ze al in de Tweede kamer zitten, zij vallen - vanwege geschiedvervalsing - dus  meteen af. Nu de rest: ik heb zelden zo'n fantasieloos samengesteld stelletje aanplakbiljetten gezien, het enige waarover is nagedacht is het biljet van 50 Plus, al had  het idee van de halte een tikkeltje beter kunnen  worden  uitgewerkt, met een bushokje op de achtergrond.

Het volk dat zo nodig met hun hoofd wil worden afgebeeld moet zich schamen, niemand kent ze,  al  dragen ze een modieus baardje of een forse bril, een hoofddoek of een tandpastaglimlach, pas een affiche met een  bekend gezicht heeft zin, maar dan moet dat wel verkiesbaar zijn. Nu kan er net goed een biljet met H. Glopkens Brood & Spelen worden opgehangen.

 

Alleen maar de naam van  de  partij is onvoldoende, maar het bruinst bakt de Republikeinse Partij het met een onleesbare tekst, terwijl een foto van Willem Alexander met daarover een fors NEE voldoende was geweest.

O.K.?

Het lijkt allemaal zo eenvoudig. In mijn kistjes met 78-toerenplaten staat een Parlophoneschijf  met aan  de ene kant "Dinah" van de O.K. Rhythm Kings en  aan de andere kant "Alexanders Ragtime Band" van hetzelfde orkest. Maar bij beluistering valt op dat het gezelschap dat "Dinah" opnam aanzienijk kleiner is dan dat van "Alexanders Ragtime Band".  Het label geeft dan ook verkeerde informatie: "Dinah" belandde op de plaat door de Joe Venuti-Eddie Lang Blue Five en is muzikaal vele  malen  interessanter dan de opname van de O.K. Rhythm Kings. Venuti, viool en Lang, gitaar waren muzikale vrienden, die samen met o.a. bassaxofonist Adrian Rollini de jazz rond 1930 (de opname dateert van 1928) hebben gekleurd, helaas is Lang jong overleden, maar hij heeft in een korte periode de gitaar een  plaats in de jazzmuziek gegeven. De O.K. Rhythm Kings op hun beurt maakten ook opnamen als het Casa Loma Orchestra en begonnen in 1927 als de Orange Blossoms en ontleenden de naam  Casa Loma  aan  een hotel in Toronto, waar ze een acht maanden lang engagement hadden. Heel bijzonder  was dat de band een collectief was, waarin de musici tevens  de aandeelhouders waren. Leider was saxofonist Glen Gray. De  opname dateert uit 1930

Ach, toen 9

U, lezer vraagt zich natuurlijk af, hoe ik, als eenvoudige huivrouw te Deventer, iedere dag deze column weet vol te schrijven, welnu, ik krijg daarbij ondersteuning van Edward Wombattenberg, gelieerd aan het Britse koningshuis, wat betreft koninklijke en internationale zaken, Arturo Tortelini voor culinaire aangelegenheden, terwijl Arie Ramkraak zorgt dat alles netjes onder  het kopje "Ach, toen" op dit blog komt. Vandaag wil ik het met u hebben over het democratisch-socialisme, dat inmiddels vervangen blijkt door het democratisch-lokalisme, waarbij het volk, nu een ieder een goed belegde boterham en een automobiel of twee bezit,  de kans wordt gegeven mee te bepalen welke boompjes in een plaatselijk plantsoen zullen worden geplant. Het democratisch-lokalisme waarbij Henk-Jan Spuytekoren, na jaren in zijn achterkamer de VVD-trompet te hebben geblazen,  plotseling opduikt  als leider  van een lokale partij met ideëen over rotondes, fietspaden, hondendrollen en openingstijden van supermarkten, maar vooral over het te planten struikgewas in de gemeentelijke plantsoenen, waarbij hij de trompet gewisseld heeft voor de grote trom en suggereert dat onder zijn leiding de lokale wereld er volledig anders uit zal gaan zien. Het democratisch-lokalisme is slechts een voorbode van hetgeen in de volgende decennia verwezenlijkt zal worden: buurtdemocratie, gevolgd door straatdemocratie,  waarbij slechts het welzijn van de bewoners van eigen buurt c.q. straat voorop zal staan en de wereld een ieder een rotzorg zal zijn.

Al wordt het door velen ontkend, het Nederlands verliest terrein, niet alleen wordt het door neringdoenden minder gebruikt en vervangen door allerlei Engelse kreten, waarvan  de gebruikers nauwelijks de betekenis weten, het duidelijkst manifesteert zich de teloorgang van onze taal door de verdwijning van allerlei goedvaderlandse scheldwoorden, wanneer hoorde u de laatse keer iemand anders een vlerk noemen om over proleet en patjepeeër maar het zwijgen toe te doen. Het schuim der natie, in grotere getale dan ooit aanwezig, wordt niet meer zo geheten, ook is voor dit tuig het woord falderappes in onbruik geraakt, evenals geteisem, terwijl het kortgebroekte, in singlet geklede, getatoeëerde, frikandelverorberende volkje onze binnensteden vervuilt. Wees eerlijk, wanneer hoorde u voor het laatst lamstraal, mafketel of hondenlul, laatstgenoemd woord eens zo populair bij het voetbalminnend deel der natie, waar zijn ploert, kloothommel, droplul en kapsoneslijer gebleven om over kluns, beheime en lamstraal nog maar te zwijgen. Nee, onze eens zo bloemrijke taal wordt zeer, zeer ernstig door  the sons of bitches bedreigd.

Gistermiddag liep ik bij toeval bij de zogenaamde flappentap van de ING-bank Henk-Jan Zeiberspees, net terug uit Thailand, tegen het lijf. Hij blijkt een fervent lezer van dit blog en vroeg mij eens aandacht te besteden aan de Nederlandse televisie en aan zijn wens voldoe ik volgaarne. In het grijze verleden kende ons land omroepen die ergens voor stonden, was het niet voor katholicisme dan was het wel voor socialisme of protestantisme, tegenwoordig staat zo'n omroep als VARABNN alleen nog voor buikschurft, ingegroeide teennagels en downsyndroom, want avond aan avond worden de kijkers de meest afschuwelijke ziektes dan wel afwijkingen getoond, want je zal het maar hebben, niet waar? Lang geleden had de VARA de nieuwsrubriek Achter het Nieuws, waarin je door Herman Wigbold en de zijnen werd bijgepunt over hoe de wereld er voorstond, tegenwoordig  zit een onbenul temidden van een onbenullig publiek aan een tafel omringd door een aantal onbenullen dat specialist is op diverse gebieden als constipatie, zwerfkeien,  Hongkong en vuurvliegjes, maar zich niet geneert om meningen te hebben over elkaars vakgebied, waardoor uiterst eenvoudig een uur televisie ontstaat, men schijnt zulks infotainment te noemen. 

Een volgend maal vertel ik u over de meer dan fantastische avonturen van gister op dit  blog genoemde Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar zijn aards bestaan, na een veelbesproken proces, zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer.

 

Original Memphis Five

Door de naam van het vijftal musici word je snel op het verkeerde been gezet,  want geen van hen kwam uit Memphis, ze kozen in 1917 de naam vanwege W.C. Handy's "Memphis Blues", maar ze namen bij verschillendegrammofoonplatenmaatschappijen niet alleen onder de naam Original Memphis Five op, maar ook als Ladd's Black  Aces, Jazzbo's Carolina Serenaders, Bailey's Lucky Seven, The Southland Six en The Cotton Pickers, bovendien wisselde het personeel regelmatig: Phil Napoleon en Frank Sinorelli waren de oprichters, maar ook Red Nichols, Miff Mole, Jimmy Lytell en de broers Tommy en Jimmy Dorsey maakten bij tijd en  wijle deel uit van het genootschap. Dat niet alle 78-toeren van zwarte schellak gemaakt werden toont de Vocalionplaat van mij. "That Barking Dog. Woof! Woof!" werd meer dan 96 jaar geleden opgenomen in november 1922, in New York. 

Gershwin

Gister op zoek  naar wat er op YouTube van trompettist Teddy Buckner, naast optredens in Ory's  Creole Jazz Band, te vinden was, stuitte ik op een opname, die ik op geen enkele manier met Buckner in verband kon brengen, maar waarover ik razend entousiast was: George Gershwin aan de piano  met "I got rhytm".

Studebaker 7

Uiteindelijk werd Packard-Studebaker overgenomen door Curtiss-Wright, een in 1929 ontstane vliegtuigbouwer, en de "Hawks" uit 1956 waren de laatste door de Loewystudio vormgegeven Studebakers. De motor van de "Golden Hawk" (hier afgebeeld door een  Dinky Toys- (boven) en een Corgi Toysversie)  kwam van Packard. De prijs in de Verenigde Staten was $3060, relatief laag, maar  het was een auto voor enthousiastelingen en niet een duidelijk meer  gevraagde familiewagen. Er rolden in 1956 dan ook maar 82402 auto's van de band in South Bend.

Ach, toen 8

Toen ik jong was hadden manlijke bejaarden hun hoofd bedekt wanneer zij zich buitenshuis begaven, al naar hun sociale klasse dan wel met hoed, dan wel met pet, huidige bejaarden verlaten schaamteloos hun woonte  om het volk hun knokige knieën en hun bespataderde kuiten te tonen, dat zulks bij welopgevoede vaderlanders vomeerneigingen veroorzaakt, deert hen klaarblijkelijk  niet: bruine beentjes en een frisse wind rond het scrotum is het doel waarnaar zij streven. Zelfs neringdoenden generen zich niet om kortgebroekt achter de toonbank te staan om waar aan te prijzen. Stelt u u eens voor: Jelle Zijlstra, Paul de Groot, Carl Romme, een man zo katholiek dat hij een m - teken van de  Heilige Drievuldigheid: Vader, Zoon & Heilige Geest - aan zijn toch al zeer Roomse familienaam had toegevoegd, Hendrik "Boer" Koekoek, Norbert Schmelzer en Hendrik Tilanus (terwijl laatstgenoemde alleen al door zijn achternaam enig recht aan het verschijnen in ondergoed kon ontlenen) om nog maar te zwijgen over Joannes Gijsen en Lou de palingboer, in net boven of onder de knie  eindigende korte pantalons. Ach, waar is de tijd gebleven dat er op dixielandmuziek gedanst werd en krautsurfing, behalve langs het strand van het Duitse eiland Sylt, een nog onbekend fenomeen was, er diende netjes gefoxtrot te worden, want in de meeste lokaliteiten was het zogenaamde swingdansen verboden, dat veranderde met de intrede van de rock en roll, een uit de Verenigde Staten overgewaaid fenomeen, dat evenals het bekladden van andermans eigendommen gemist kon worden als kiespijn, want heette een aloud vaderlands gezegde niet "gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen". Ook de plusfour - door een enkeling omschreven als drollenvanger - verdween dankzij de - alweer - Amerikaanse - firma Levi, weldra gevolgd door Lee en branchegenoten. Oorspronkelijk vervaardigt van stevig materiaal is de tegenwoordige jeugd in staat, waarschijnlijk omdat zij klaarblijkelijk veelvoudig rondkruipt, de pantalon  ter hoogte van de knie van forse gaten voorzien, vroeger werd zo'n broek ogenblikkelijk door een nijvere huisvrouw hersteld, maar daar is tegenwoordig geen sprake meer van, moeder imiteert haar dochter en gaat eveneens volgaarne met een gescheurde spijkerbroek door het leven. Zoiets schijnt koel te heten. Weet u nog dat de wereldkampioenschappen voetbal in 1948 in ons land werden gehouden, in Amsterdam in het Olympisch Stadion, in Rotterdam in het Feyenoordstadion en in Den Haag in het ADO-stadion. Nederland zelf voetbalde niet mee, het was in de Europese voorronde uitgeschakeld, ook de Sowjet-Unie was niet aanwezig: Stalin had deelname verboden en de Verenigde Staten ontbraken vanwege een tweetal redenen: festiviteiten ter gelegenheid van de tweede verjaardag van de toekomstige vijfenveertigste president en spraakverwarring rond  het woord football, omdat daar onder die naam een totaal andere sport onder wordt verstaan. Winnaar werd de Duitse Bondsrepubliek met trainer Alois Scherzenberger, die nog in het Legion Condor had  gevlogen,  uitblinkers onder de Duitse 11 waren  rechtsvoor Hampelmann Maria Glopkens en rechtsback Theodor Oberländer, hetgeen, maar dat zult u begrijpen, totaal iemand anders was  als een Niederländer.  Bij thuiskomst in de toenmalige hoofdstad Bonn werden Glopkens en Oberländer gezeten op de schouders van hun landgenoten, geassisteerd door een aantal speciaal voor de gelegenheid aangereisde ADO-fans, toegezongen met het aloude vlaggelied : "Die Fahne Hoch!"

Een volgend maal vertel ik u over verdere fantastische avonturen van net genoemde Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar zijn aards bestaan, na een veelbesproken proces, zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer, 

Studebaker 6

Packard kocht met Studebaker min of meer een kat in de zak en kreeg bovendien zelf problemen omdat Packard het fabriceren van carrosserieën vanaf 1940 had uitbesteed aan Briggs, dat in 1954 werd overgenomen door  Chrysler, dat natuurlijk ogenblikkelijk het maken van carrosserieën voor een  concurrent  beëindigde. Packard en Studebaker verschenen vanaf medio jaren vijfig met een vrijwel indentieke carrosserie, al waren de Packards prijziger. Het publiek trapte daar niet in en in 1958 werden met de naam Packard op de neus slechts 159 stationwagons, 588 Hawkcoupes, 675 hardtops en 1200 sedans verkocht, daarna verdween de naam Packard. Op de foto  boven links een Studebaker "President", rechts een Packard "Clipper", beide gebouwd in South Bend, Indiana. Hieronder eerst de "President" en vevolgens de "Clipper".

Ach, toen 7

In mijn jeugd, geachte lezers, waren in Nederland, net als in de ons omringende landen, goede omgangsvormen een verplichting, met een onbekende verkeerde je niet op basis van je en jou. Tegenwoordig meent iedere vlerk of hij of zij nu in dienst is van DHL, een hotelboeker, een biblioteeksite, mij te moeten tutoyeren, wanneer men daar per email bezwaar tegen maakt, laat een pakketbezorger als DHL mij weten dat zulks de "policy of the company" is en dat hun klanten dat nu eenmaal wensen, alsof er een uitgebreide en degelijke enquête aan de beslissing voor het ge-je en ge-jou aan is voorafgegaan. Hoogst merkwaardig, zou ik willen  opmerken, ik neem aan dat wanneer koning Willem Alexander even buitenslands verblijft en de bezorging van een aan hem gericht pakje misloopt eveneens een missive ontvangt met de inhoud "je was niet thuis, je kunt jouw pakketje ophalen". Ik herinner me de kreet "Fatsoen moet je doen", die klaarblijkelijk verworden is tot "Onfatsoen moet je doen". Slechts voor vrienden bekenden ben ik "je", voor de rest blijf ik "u",  maar dat hebben de met hufterigheid behepte vlegels niet in de  gaten, want het tuig is uiteraard niet opgevoed. 

"We doen de nutsbedrijven in de uitverkoop", kraaide het gouvernement, "want dan onstaat er concurrentie en dan wordt het voor de klant goedkoper". "We  schaffen tegelijkertijd ook het luister- en kijkgeld maar af, dat scheelt ook weer in uw portemonnaie."  Om met dat laatste te beginnen: sindsdien worden we stelselmatig geconfronteerd met ziekmakende programma's waarin we de gelegenheid krijgen aan iets afschuwelijks lijdende patienten  tot in het crematorium te volgen. Radio en  televisie zijn, anders dan bijvoorbeeld in het Verenigd Koninkrijk en Duitsland, gratis. Zoiets is ongehoord,  een product wordt om niet aangeleverd. Over de verkoop van de nutsbedrijven, of het nu om het thans bedreigde gas gaat, om electriciteit, of om post- en pakketbezorging of om telefonie, wat in ons land is klaargestoomd kent zijn gelijke niet: een tiental energiebedrijven, die slag leveren om de klant, die minimaal doctorandus economie moet zijn om uit  te vogelen, wie echt de goedkoopste leverancier is, ingehuurde post- en pakketbestellers, verdwenen postkantoren, nee, in mijn jeugd was dat totaal anders. Ter meerdere vervuiling is het vervoer van post per trein gestaakt en  worden vrachtwagens ingezet, de postbesteller ontvangt zijn te bezorgen brieven ergens in een achterafgelegen garageboxencomplex, terwijl pakketjes niet meer door één bedrijf worden bezorgd, maar door een aantal, die mensen, regelmatig in tweedehands, vervuilende dieselbusjes, op pad stuurt en per afgeleverde colli betaalt. Inmiddels  staan vier containers op mijn erf, want het afval moet gescheiden worden. Dat wel en het wachten is op een vijfde en zesde container, waarin ik gebruikte papieren zakdoekjes en gebroken schoenveters heb te deponeren.

Eén van de mensen die ik uit mijn jeugd herinner is de fameuze vaderlandse antirevolutionair Frommel Stroberg, bevriend met Lieven van Marie,  Antonius Staatpal en Homme Zijlstra, vader van de vorig jaar na een ontmoeting met Breznjew of een andere Rus verdwenen Hobbe, voormalig duivenmelker te Donkerbroek of Oosterwolde, van het juiste dorp mag ik af zijn. Ik zou dat kunnen opzoeken in Wikipedia,  maar ik gevoel daar momenteel weinig lust toe, bovendien dient dit stukje over Frommel Stroberg, bijgenaamd Fraaie Frommel, te gaan, die een aantal malen het vaderlandse gouvernement mocht leiden en daarnaast, zoals zovele Nederlandse politici, een aantal nevenfuncties had, zoals commissaris van een luchtvaartbedrijf en een overzeese gas- en electriciteitsfirma. Daarvoor ontginde hij o.a.  heide en bankierde hij, maar dat is al heel lang geleden, we zullen daartoe terug moeten naar het einde van de jaren vijtig, daarna rees zijn ster snel en verscheen hij veelvuldig op de televisie, gelukkig werden er in Eindhoven op dat ogenblik net grootbeeldtoestellen geproduceerd,  zodat hij volledig in beeld kon worden gebracht, hetgeen daarvoor - met die kleine zwartwittv's - een onmogelijkheid was gebleken. Stroberg leidde ook een minderheidskabinet, nadat de zoon van de vader des vaderlands van  die dagen, hem vanwege een geldkwestie in de steek had gelaten.

Een volgend maal vertel ik u over de fantastische avonturen van de Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar zijn aards bestaan, na een veelbesproken proces, zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer, 

ORY

Laat ik de vijfentwintigste februari 2019 beginnen met een ruig stukje muziek, aangeschaft op een achtenzeventigtoerenplaat op negen juni 1955: de "12th Street Rag", een compositie uit 1914 van Euday L. Bowman, hier uitgevoerd door Kid Ory and his Creole Jazz Band met Teddy Buckner, trompet; Joe Darensbourg, clarinet; Kid Ory, trombone; Lloyd Green, piano; Ed Garland, bas en Minor Hall, drums.

Studebaker 5

De Studebakers weken duidelijk af van wat er verder qua automobiel begin jaren vijftig uit de Verenigde Staten kwam,  maar  de bouwkosten waren hoog en in 1954 zakte de productie onder de honderdduizend, bovendien had de fabriek verkeerd gegokt omdat de verwachting was dat er een grotere vraag naar de sedans zou zijn, maar het publiek wilde de door het hoofd van Loewy's ontwerpbureau in South Bend, Bob Bourke getekende coupé. De foto toont een "Commander" uit 1955 toen Studebaker en Packard (dat in 1954 slechts 27593 wagens verkocht, maar financieel  gezond was) waren samengegaan, doordat Packard Studebaker had overgenomen.

Ach, toen 6

Ik herinner me dat, omdat het bijster weinig gebeurde, buiten de deur een maaltijd genieten, een feest was, waar je wekenlang naar uitkeek. Je had bij vrienden en bekenden geïnformeerd naar menu en prijzen van zeker restaurant en je genoot van het eten en de sfeer toen de heugelijke dag éénmaal daar was. Tegenwoordig echter meent iedere buitendedeureter, als ware hij een echte Jozef van het Plein, meteen na thuiskomst achter de computer te moeten kruipen en een recensie te schrijven over restaurant en maaltijd. En het liefst, in tegenstelling tot Van het Plein, om in uiterst negatieve bewoordingen de eetgelegenheid neer te sabelen, zodat de lezer iedere eetlust vergaat. Ik geef een voorbeeld uit de practijk: "De drie kleine gerechtjes die we vooraf kregen waren heel simpele hapjes, weinig verfijnd en de combinatie van de ingrediënten was experimenteel, maar naar mijn mening niet geslaagd. Ook het hoofdgerecht was ondermaats. In feite was alles wat op ons bord verscheen ver beneden de maat. De gebraden eend is terug naar de keuken gegaan, het speenvarken was erg droog en zonder smaak, de gratin was niet gaar en zonder gebruinde bovenkant. De appelcrumble bestond uit stukjes appel nog in de schil en daarbovenop wat koekkruim zonder smaak. Zeer teleurgesteld in dit restaurant: wij gaan er nooit meer terug!" Ik zie het brok venijn zitten: trots op wat hij het volk kond gedaan heeft, terwijl hij een bamibal uit de automaat naar binnenschuift.

Isidoor Flötenkrammer dreef net, als zijn vader Frederik en zijn grootvader Heinrich, de kruidenierswinkel op de hoek van onze straat, op de andere hoek had Cornelis Zwinzenburg, net als zijn vader Philip en zijn grootvader Bastiaan een  groentenwinkel, want zo ging dat destijds bij de neringdoende middenstand: winkels gingen over van  grootvader op zoon en vervolgens op kleinzoon. Niet dat het bijvoorbeeld in de vaderlandse politiek veel verschilde, zo had je Herman de Roek Voortgang wiens vader eveneens parlementariër was geweest, er waren Jeukmus en Plonker idem dito, en het zou werkelijk te ver voeren om alle burgemeesters op te noemen wier vader en grootvader dat ambt, vaak zelfs in dezelfde gemeente, hadden uitgeoefend. Maar ook in ze zogenaamde lichte sector van de Nederlandse muziek is het fenomeen niet onbekend, nadat Arie Fyfes was overleden, beklom Arie Fyfes jr. ogenblikkelijk het podium om dezelfde volkse tonen uit te stoten.

Een  norme ontr  eng m akt zich moment  l  van  ij meest r,  hete tran  dru pen op he  toets nbor  van mijn comp ter als ik b denk  hoe dapp  de vad   landse poli  eman  zich gedrag n  heeft tijd  s de Twee   Wereld  rlog en met volled ge  inzet van lijf en led   zich tegen de bezet er heeft te weer gesteld. Ik heb het toetsenbord even moeten droogblazen want ik voel mij reusachtig aangedaan door de niet te beschrijven moed van de Nederlandse diender in de jaren veertig-vijfenveertig: hoe hij met gevaar voor eigen  leven zijn dienstvoertuig parkeerde  op de overgangen van  spoorwegen die naar Vught, Westerbork en  Amersfoort leidden om zo ieder transport onmogeljk te maken, hoe hij weigerde landgenoten uit hun huizen te verdrijven en wanneer de bezetter voorschreef dat hij met zijn dienstvoertuig maximaal vijftig kilometer per uur diende te rijden, dan reed hij zesenzestig, want de politieman wist van hem verwacht werd, bovendien: verzet zat bij hem bijkans ingebakken en om te tonen dat het hem met zijn verzet menens was had de schalk zijn haar anderhalve millimeter langer laten groeien dan door de Duitse bezetter geoorloofd was.

Een volgend maal vertel ik u over de fantastische avonturen van de Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar zijn aards bestaan zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer, 

 

floormanager

Misschien is naast een floormanger een spreekstalmeeser ook wel wat voor dit Zeists café?

COMFORT

In plaats van zo'n belachelijke slagzin zouden ze er bij Citroën goed aan doen weer eens een stijlicoon te produceren.

Ach, toen 5

Net zoals thans noch immer  het geval is werden vroeger de bewoners van de Nedelandse randgebieden en met name die in Limburg beheerst door een grenzenloze afgunst jegens de bewoners van de randstad, die overigens toen nog niet zo heette, maar u begrijpt wat ik bedoel. Bij tijd en wijle wist een Limburger nationale bekendheid te verkrijgen, zo herinner ik mij een hoge rooms-katholieke geestelijke die volgaarne zijn moederkerk in al haar middeleeuwse glorie wilde herstellen, hij is later dan ook naar IJsland verbannen, waar hoogstwaarschijnlijk nog veel zendingswerk te verrichten viel. Ook de zoon van de voormalige vaderlandse volkszangers Gert & Hermien Hameraar, die daarna zeer fors in de Heer traden, Frans mag zich  in  de nodige bekendheid verheugen, hij is evenwel niet naar IJsland doch  naar Brussel vertrokken, nadat hij in onze kontreien Jaap Leefsma, die nota bene in Maastricht had gedoceerd, het leven bijzonder zuur had gemaakt, Leefsma, ooit door Wubbe Woudstra, volgens eigen zeggen, samen met een tweetal andere leidende politici, spreker van de tale Kanäans, op het schild geheven, stond een grote linkse partij voor, maar daar gruwde Frans  Hameraar van en deze Limburgse Brutus, immer bedacht op eigen glorie, wist Leefsma eens en voor altijd uit te schakelen.

Vroeger, en dan praat ik over kort  voor de Tweede Wereldoorlog, was er geen sprake van een eigen  bijdrage in de ziektekosten, nee, er was sprake van het tegendeel, slaapmiddelen, zoals Zemazekwam, werden  aan het ganse volk van staatswege verstrekt, Hendrik-Jan, niet te verwarren met de tuinman, Konijn, de toenmalige minister-president, liet de slaapmiddelen, na een oekaze zijnerzijds, door de, toenmalig nog florerende, P.T.T. huis aan huis  bezorgen, zodat iedere Nederlander een welverdiende nachtrust kon genieten en die dat natuurlijk, op enige oproerkraaiers na, vanzelfsprekend ook deed, al zouden de slapers na vijf jaar luidkeels oreren dat zij in de tweede helft van de jaren dertig buitengewoon waakzaam waren geweest. Wellicht zeggen de letters P.T.T., vanwege uw te late geboorte, u niets, de P.T.T. was een staatsbedrijf dat zorgde voor post, telefonie en telegrafie, voor de post - het verzenden van brieven en pakjes had je destijds  postkantoren en postbestellers - telefoneren deed  je thuis, - luidkeels kakelen in treinen en op  terrassen was uit den boze en  je zag evenmin moeders die achter de kinderwagen in plaats van met hun spruit te converseren, de laatste roddels met hun vriendinnen uitwisselden -  telegrafie was een snelle wijze van communiceren, waardoor je middels een telegram bijvoorbeeld aan oom en tante kon laten weten dat je Hendik-Jan Konijn een reusachtige (het woord cool was toen nog niet in gebruik) kerel vond en dat je met de trein om 12.55 in Coevorden zou arriveren, zodat oom Knillis je met zijn D.K.W. van het station kon komen afhalen.

Weet u nog dat rachitis vroeger Engelse ziekte werd genoemd? Kinderen met een tekort aan vitamine D kregen kromme beentjes. Tegenwoordig helpt vitamine D niet bij de bestrijding van kromme Engelse namen en slagzinnen die de vaderlandse  middenstand  bedenkt om hun schamele producten  aan de man te brengen. Heette vroeger de halfjaarlijkse opruiming  uitverkoop of de uitverkoop opruiming - thans ruimt men het  ganse jaar op en heet deze activiteit  sinds een aantal jaren SALE, hetgeen Franstaligen een lachstuip moet bezorgen, kappers bezitten een barbershop en een sprankelend alcoholisch drankje wordt gesleten onder de naam bubbles. De panne(n)koeken uit mijn jeugd worden pancakes genoemd, stront shit, opdonderen fuck off, om over teksten op Nederlandse vrachtwagens getooid met "transport and logistics" en "Afval is waste" nog maar te zwijgen. Zo gaat dat door net zolang tot de Nederlandse taal ook tot waste verworden is.

Een volgend maal vertel ik u over  de fantastische avonturen van de Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen, die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer, 

Studebaker 4

Deze "Landcruiser" oogt vergeleken met de andere Studebakers, de "Commander" en de "Champion", alle twee coupes ontworpen door de studio van Raymond Loewy, redelijk gewoontjes. De verkoop was in 1952 niet hoog - slechts 162000 auto's - maar dat had deels te maken  met de in 1951 ingevoerde restricties vanwege de oorlog in Korea.

Bemettelijk?

Alsof één rodehond nog niet genoeg is!

Amsterdam

Brigadier Funzelman: “ADO-fans? ADO-fans? Weten we zeker dat het Jeremy Corbyn niet was op een stag night?"

Studebaker 3

Studebaker had in hett begin van de jaren dertig weinig geluk, de tot het concern behorende  merken Erskine, Pierce-Arrow en Rockne brachten geen geld in het laadje en op zeker ogenblik werd zelfs gepoogd samen te gaan met het vrachwagenmerk White. Dat mislukte en met een totale verkoop van 33.000 automobielen werd er in 1933 verlies geleden. Voor de vice-presidenten Vance en Hoffman werd het hoogtijd het roer om te  gooien, om te beginnen verkochten ze het prestigemerk Pierce-Arrow en  in 1938 werd Raymond Loewy als ontwerper aangetrokken, in hetzelfde jaar werd de typenaam "Dictator" vervangen door "Commander" en een jaar later rolden 106470 wagens van de band in South Bend. Met een gedeelde grille en de koplampen in de spatborden was het een  goed ogende, moderne auto (zie boven in coupévorm).

Ach, toen 4

Het is een oerdrift van elke acht een negen te  willen zijn, immers een negen is meer dan een acht en bovendien kent de tafel van negen een ongekend fenomeen, want worden van alle vermenigvuldigingen de cijfers stuk voor stuk opgeteld, of het nu om 2x9=18 gaat of om 7x9=63, in beide gevallen is de som van de cijfers van de uitkomst steeds weer negen en zulks wekt een onvoorstelbare jaloezie bij iedere acht, afgezien van het feit dat  negen drie maal drie is en juist daardoor onstonden problemen toen een zekere acht iets te zeggen kreeg over de drie van Chaam, maar het kan ook een ander oord in Brabant geweest zijn. Waarschijnlijk is er toen ook, wij schrijven 1972, bij deze acht wrok ontstaan ten aanzien van Joods Nederland dat de inmiddels tot  een tweetal geslonken oorlogsmisdadigers (Frocko Hecht & Fritz Pünktchen) gekerkerd wilde houden (hen was trouwens de doodstraf al onthouden door de toenmalige vorstin van dienst uit het Oranienkabinett) want de acht heeft vervolgens, behalve als fietser rond de kerk in Chaam, maar het kan ook een ander oord in Brabant geweest zijn, grote roem vergaard als pro-Palestijn, dat gebeurt in dit land vaker, men ziet een Joodse Nederlander immers steevast  als  fervent aanhanger van de neef van Jaap Huy, burgemeester van Hoog-Keppel.
Ik neem u thans enige regels mee naar een langer geleden periode: in november 1912 vond in Nederland de eerste Duitstalige radiouitzending plaats, pastoor Bernhardus Johann Maria Knödelberg, zelf van Duitse komaf, uit Ouderkerk aan de Amstel, maakte een programma op een zelf gebasteld zendapparaat voor de destijds op Nederlandse bodem verblijvende gastarbeiders (die  heetten destijds niet zo, maar  u begrijpt wat ik bedoel) onder de vertaalde titel "Programma voor den Hannekemaaier en den Blaaspoep", het verdween om begrijpelijke redenen in october 1914 uit de aether, om na de oorlog, in 1921 onder leiding van pastoor Knödelberg, inmiddels werkzaam te Hilversum, waar hij een paar jaar later gevierd zou worden als pionier van de K.R.O.,  terug te keren als "Mädelonia", gericht op de in ons land in groten getale werkende Duitse dienstmeisjes. Het programma werd zo populair dat er dikwijls extra postbestellingen moesten plaatsvinden met enthousiaste ansichtkaarten en brieven gericht aan de pastoor en er werd in Haarlem zelfs door de aldaar werkende dienstmeisjes een mandolineorkest met de  naam "Mädelonia" opgericht,  dat het bijzondere genoegen had een aantal malen voor de microfoon van de K.R.O.  op te treden, waarbij de overgrootvader van Gerard Joling de rol van de Here Jezus vertolkte, zodat we haast zouden kunnen spreken over een "The Passion" avant la lettre, al zouden ze  destijds natuurlijk over "Die Passion" hebben gsproken.

Wie, en ik geef nu raad aan de hedendaagse inwoner,  in dit land van meet af aan een succesrijke carrière in de beeldende kunst ambieert, doet er goed aan eerst schreden te zetten op een totaal ander pad, bij voorbeeld dat van acteur,  heb je daar succes, vooral op de beeldbuis, gegarandeerd dat je kostje gekocht is, want wie wil nou niet een echte Harmen Kroebel aan de wand, niet waar? Vooral als je faam hebt vergaard in Hollywood in rolprenten waar je een nazi-officier mocht spelen en wellicht mag je daarna voor de vaderlandse publieke omroep op reis om bodemdiep in het leven van buitenlandse schilders te duiken. Er zijn natuurlijk andere wegen die naar veel pecunia leiden, treedt in de echt met een tot misselijkmakens toe op de buis figurerende kenner van de vaderlandse onderwereld als Janus Q. de Drent en penseel, zoals destijds reclames op de gevels van  bioscooptheaters werden gefabriceerd, portretten van bekende  vaderlanders en slijt die voor forse bedragen aan volk dat boven de vijfzits (met olifantenleer beklede) couch iets  fraais aan de wand behoeft.

Een volgend maal vertel ik u over  de fantastische avonturen van de Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst,  Deventer,