U, lezer vraagt zich natuurlijk af, hoe ik, als eenvoudige huivrouw te Deventer, iedere dag deze column weet vol te schrijven, welnu, ik krijg daarbij
ondersteuning van Edward Wombattenberg, gelieerd aan het Britse
koningshuis, wat betreft koninklijke en internationale zaken, Arturo
Tortelini voor culinaire aangelegenheden, terwijl Arie Ramkraak zorgt
dat alles netjes onder het kopje "Ach, toen" op dit blog komt. Vandaag wil ik het met u hebben over het democratisch-socialisme, dat
inmiddels vervangen blijkt door het democratisch-lokalisme,
waarbij het volk, nu een ieder een goed belegde boterham en een automobiel of twee
bezit, de kans wordt gegeven mee te bepalen welke boompjes in een
plaatselijk plantsoen zullen worden geplant. Het democratisch-lokalisme
waarbij Henk-Jan Spuytekoren, na jaren in zijn achterkamer de
VVD-trompet te hebben geblazen, plotseling opduikt als leider van een
lokale partij met ideëen over rotondes, fietspaden, hondendrollen en
openingstijden van supermarkten, maar vooral over het te planten struikgewas in de gemeentelijke plantsoenen, waarbij
hij de trompet gewisseld heeft voor de grote trom en suggereert dat
onder zijn leiding de lokale wereld er volledig anders uit zal gaan
zien. Het democratisch-lokalisme is slechts een voorbode van hetgeen in
de volgende decennia verwezenlijkt zal worden: buurtdemocratie, gevolgd door straatdemocratie, waarbij
slechts het welzijn van de bewoners van eigen buurt c.q. straat voorop zal staan
en de wereld een ieder een rotzorg zal zijn.
Al
wordt het door velen ontkend, het Nederlands verliest terrein, niet
alleen wordt het door neringdoenden minder gebruikt en vervangen door
allerlei Engelse kreten, waarvan de gebruikers nauwelijks de betekenis weten, het duidelijkst manifesteert zich de teloorgang
van onze taal door de verdwijning van allerlei goedvaderlandse
scheldwoorden, wanneer hoorde u de laatse keer iemand anders een vlerk
noemen om over proleet en patjepeeër maar het zwijgen toe te doen. Het
schuim der natie, in grotere getale dan ooit aanwezig, wordt niet meer
zo geheten, ook is voor dit tuig het woord falderappes in onbruik
geraakt, evenals geteisem, terwijl het kortgebroekte, in singlet
geklede, getatoeëerde, frikandelverorberende volkje onze binnensteden
vervuilt. Wees eerlijk, wanneer hoorde u voor het laatst lamstraal,
mafketel of hondenlul, laatstgenoemd woord eens zo populair bij het
voetbalminnend deel der natie, waar zijn ploert, kloothommel, droplul en
kapsoneslijer
gebleven om over kluns, beheime en lamstraal nog maar te zwijgen. Nee,
onze eens zo bloemrijke taal wordt zeer, zeer ernstig door the sons of
bitches bedreigd.
Gistermiddag
liep ik bij toeval bij de zogenaamde flappentap van de ING-bank
Henk-Jan Zeiberspees, net terug uit Thailand, tegen het lijf. Hij
blijkt een fervent lezer van dit blog en vroeg mij eens aandacht te
besteden aan de Nederlandse televisie en aan zijn wens voldoe ik
volgaarne. In het grijze verleden kende ons land omroepen die ergens
voor stonden, was het niet voor katholicisme dan was het wel voor
socialisme of protestantisme, tegenwoordig staat zo'n omroep als VARABNN
alleen nog voor buikschurft, ingegroeide teennagels en downsyndroom,
want avond aan avond worden de kijkers de meest afschuwelijke ziektes
dan wel afwijkingen getoond, want je zal het maar hebben, niet waar?
Lang geleden had de VARA de nieuwsrubriek Achter het Nieuws, waarin je
door Herman Wigbold en de zijnen werd bijgepunt over hoe de wereld er
voorstond, tegenwoordig zit een onbenul temidden van een onbenullig
publiek aan een tafel omringd door een aantal onbenullen dat specialist
is op diverse gebieden als constipatie, zwerfkeien, Hongkong en
vuurvliegjes, maar zich niet geneert om meningen te hebben over elkaars
vakgebied, waardoor uiterst eenvoudig een uur televisie ontstaat, men
schijnt zulks infotainment te noemen.
Een volgend maal vertel ik u over de meer dan fantastische avonturen van gister op dit blog genoemde Duitsebondsrepublikein en meest rechtse hand van kanselier Albenauwer, Hampelmann Maria Glopkens, die buitengewoon goed bevriend was met Adolf Birkenblättchen,
die na de Tweede Wereldoorlog Mercedessen sleet in Argentinië, maar
zijn aards bestaan, na een veelbesproken proces, zag eindigen in Israël.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst, Deventer.
Adeline Plunkenborgh-Smallenborst, Deventer.
