Er zat niks anders op dan alle klerenhagers van de latten te halen en
voorlopig aan een pas aangeschaft metalen rek op te hangen, de latten te
verwijderen, de deuren te plamuren en te schilderen, nieuwe latten aan
te schaffen, die op maat te zagen en te beitsen en er vervolgens, zoals
Balkema had gezegd, oogjes in te schroeven. Dat laatste ging nog een
paar keer mis omdat Immerhin de afstand verkeerd had ingeschat. Maar na
een maand lang iedere avond en in het weekend stug doorgewerkt te
hebben, mocht het resultaat er zijn. Goed, geen van de deuren viel
zonder gekletter van de klerenhangers tegen de latten te sluiten, maar
hij keek met voldoening naar zijn klerenhangermuseum, want dat was het,
en vergeleken met de renovatie van het Rijksmuseum in Amsterdam was het
toch nog snel gegaan.
