De heer Ozenfant is een ietwat eenkennig hondje. Goed, een tekkel mag hij graag begroeten, een jack russell kan er evenals een westie en zijn eigen soort, cairnterrier, ook mee door, maar aan sommige honden heeft hij een uitgesproken hekel, luid blaffend toont hij bijvoorbeeld zijn afkeer van mopshonden. Gister ontmoetten we een mevrouw met een ondefinieerbaar ras aan de lijn, de heer Ozenfant stak zijn staart omhoog, maar die bleef in vaanstand, er werd niet mee gewapperd. Mevrouw vroeg of ze mochten kennismaken. Nou nee, liever niet, want ik laat dat soort zaken liever aan de heer Ozenfant zelf over, per slot van rekening geef ik ook niet elke passant een hand. Mevrouw begon een nauwelijks verstaanbaar betoog over asociale honden en verdween vervolgens met hond in een aan de overkant van de weg gelegen drankwinkel. De heer Ozenfant en ik namen, we hadden een half uur gewandeld, plaats op een bankje. Bij het verlaten van het alcoholparadijs schreeuwde de mevrouw: "Noem je dat honduitlaten? Op een bankje zitten?" Net zo min als de heer Ozenfant kennis wilde maken met haar hond, wilde ik het met mevrouw, alleen had hij zoals gewoonlijk iets sneller door wat voor vlees er in de kuip zat.
