8.2.20

PIJP

Sinds een week rook ik weer pijp, die ik vier jaar geleden aan Maarten had gegeven. Ik had van begin jaren zestig pijp gerookt, maar was ergens, aangestoken door het  anti-tabakvirus, er mee gestopt. Mijn pijpen gingen in een laatje in een kast. Vorige week sloot de laatste echte tabakwinkelier in het dorp zijn deur, ik ging een paar dagen eerder om nostalgische redenen, nog even naar binnen. Er stonden nog twee blikjes Engelse tabak. Merk: Rattray. Blikjes, want van  die met vanille- en andere nontabaksmaken doordrenkte, in plastic buideltjes gestoken, tabak, moet ik het niet hebben. Pijptabak is m.i. een mixture van pure tabakken. Natuurlijk weet ik dat de blikjes met beroemde namen allang niet meer uit het  Grootbritse komen, ook daar hebben  de bewoners van het land aan de andere kant van de Noordzee gefaald,  net als met hun autoproductie. Heel merkvast was ik, toen ik pijp ging roken, niet want er was in de jaren zestig een enorme keuze: Pibroch, Dunhill, Four  Squares, John Cotton om slechts een paar merken te noemen, die allemaal ook nog geleverd werden in verschillende smaken. Uiteindelijk bleef ik hangen, bij Balkan Sobrantie van wege het feit dat daarin een forse hoeveelheid latakia, oorspronkelijk uit SyriĆ« later uit Cyprus, was verwerkt. Balkan Sobranie verdween echter en ik viel terug op Dunhill Medium Mixture, ook dat verdween, althans in Nederland, want in de Bondsrepubliek bleef het leverbaar, het kwam jaren later in Nederland terug als Dunhill 956. Dat ging een poosje goed, maar daarna verdween Dunhill met al zijn tabak van "Early Morning Pipe" tot "Royal Yacht" voorgoed uit de schappen. Naar ik me heb laten vertellen omdat pijproken in Nederland een zeldzaamheid werd en Dunhill voor het geringe aantal rokers dat overbleef het de moeite niet waard vond om de gedwongen waarschuwende foto's en Nederlandse teksten op de blikjes te plakken. Maar zie er waren ondernemers die de vaderlandse  pijprokers niet in de steek lieten: ik kan in Utrecht een replica  van Dunhills 956 aanschaffen en in Amsterdam een kopie van mijn favoriet: Balkan Sobranie.