Regisseur Frans Boelen bracht ons bij elkaar: Susanne Piët, Leo Jacobs, cineast Paul van den Bos, script Mia Steinebach en mij om het tv-programma Rood Wit Blauw te maken. Het moet eind jaren zestig geweest zijn. Het werd een typisch redactioneel programma, d.w.z. ieder van ons deed een voorstel en wanneer dat werd geaccepteerd dan werd het onderwerp, door degene die het voorgesteld had, gerealiseerd. Vorige week kreeg ik het bericht dat Susanne op 18 februari j.l. is overleden. Susanne was van alles: een renaissance woman, zouden Engelstaligen zeggen: psycholoog, adviseur, journalist, schrijver en ook programmamaker, want in die laatste hoedanigheid heb ik haar eind jaren zestig leren kennen. Ze reed een Eend, nog met de kilometerteller in de linkerhoek die ook de ruitenwissers aandreef. Dat soort dingen onthoud ik, maar als je mij naar het jaar vraagt, wanneer Rood Wit Blauw werd uitgezonden, dan krijg je nul op het rekwest. Het was achteraf bezien een bizar programma. We brachten Nederlandse gezegdes in beeld (er werden echt paarlen voor de zwijnen gegooid en lakens uitgedeeld), gezegdes die door de kijkers moesten worden geraden, Erich von Däniken, schrijver van "Waren de goden kosmonauten?" werd geïnterviewd, een item over Kunstmatige Inseminatie bij koeien samen met een pastoor van een Limburgse gemeente, die op dat onderwerp was afgestudeerd, werd uitgezonden, leden van de vereniging Mensa kwamen aan het woord terwijl ze een spelletje "Mens erger je niet" speelden. Samen met Suzanne bezocht ik een gezelschap mensen die het liefst met rolstoelzitters dansten en twee naturistenkampen, waarover later vragen in de Tweede Kamer werden gesteld, want bloot kon en mocht destijds niet op de vaderlandse buis.
Op de rouwkaart van Susanne staat een citaat van Tom Waits: "And if I have to go, will you remember me?" Natuurlijk herinner ik me Susanne. En dat blijf ik doen.
v.l.n.r. Leo Jacobs, Susanne Piët en Wim Bloemendaal in een decor van Rood Wit Blauw
