Toen ik vorige week deze Tatra 77A op dit blog zette, bedacht ik, dat het natuurlijk een fluitje van een cent was om de achterwielen onderdeel van een gestroomlijnde auto te laten zijn, door ze van "wheel spats", "fender skirts" of hoe die dingen ook mogen heten, te voorzien, maar dat de voorwielen voor bijna onoverkomelijke problemen zorgen, want daar moet mee gestuurd worden. Nu kun je twee dingen doen: de spatborden met de wielen laten meedraaien of de uitslag in de wielkasten klein houden. De eerste oplossing verzwaart het sturen, de tweede vergroot de draaicirkel. Voor recordwagens gelden de problemen niet: die rijden in een rechte lijn rechtuit, op een strand in Daytona, op een stuk autobaan, op een zoutvlakte in Utah.
Dit is de Stutz Black Hawk Speedster, met een zestiencylinderdrielitermotor, waarmee Frank Lockhart in 1928 op het strand van Daytona dodelijk verongelukte.
De MG van Goldie Gardner had, anders dan de Stutz, de voorwielen in de stroomlijncarrosserie verpakt. Over de cylinderinhoud valt niets te melden, omdat EX 135 veelvuldig van andere motoren werd voorzien om zodoende een groot aantal records te kunnen breken. In 1947 werden van een zescylindermotor zelfs twee cylinders buiten spel gezet, om het record in Klas 1 ( tot 500cc) in handen te krijgen.
George Eystons "Thunderbolt" uit 1937 (voorzien van twee Rolls-Royce-R-vliegtuigmotoren) ,waarmee een aantal keren in Bonneville het wereldsnelheidsrecord werd verbeterd.
