Beenruimte

Luchtvaartmaatschappijen zijn al een poosje bezig meer stoelen in de zogenaamde economyclass - door diezelfde maatschapijen steevast 'cattleclass' genoemd - te proppen. Immers hoe meer stoelen, hoe meer passagiers, hoe meer geld in het laadje. Dat dat op lange vluchten tot gezondheidsrisico's leidt - deep vein trombosis - zou derlui zorg moeten zijn, maar is het niet. Ik ben 1.96 en weet er over mee te praten. Ik bel in de regel om van mijn 'gebrek' kond te doen, niet dat het helpt, zeker niet bij onze nationale luchtvaartmaatschappij in tegenstelling tot Air Canada, waar één belletje naar het hoofdkantoor serieus genomen wordt, lapt de KLM mijn lengte en daarom de vraag om wat extra beenruimte aan zijn laars. In het rijtje van normale beenruimte bij luchtvaartmaatschappijen blijkt de KLM bijster laag te scoren ondanks het feit, dat statistisch gezien de Nederlanders de langste mensen ter wereld zijn. In 2000 stapte ik in Minneapolis-St.Paul 's avonds op een vlucht richting huis, tenminste dat poogde ik, maar het toestel was overboekt en ik kreeg het verzoek tegen een vergoeding een nachtje over te blijven, daar had ik - mijn werk zat erop - absoluut geen zin in. Ik werd ergens midden in een rijtje zetels geperst, want de vraag om  extra beenruimte werd als buitengewoon ridicuul terzijde geschoven. Eenmaal in de lucht kwakte degene die voor mij  zat haar stoel achteruit op mijn knieschijven.  Ik protesteerde. Mevrouw drukte op haar belletje en prompt verscheen een trolleydolly, die mevrouws klacht dermate serieus nam dat zij zich naar de businessclass kon begeven. Ik bleef met pijnlijke knieën verbijsterd achter en stuurde eenmaal thuis een briefje naar de KLM. Als antwoord kreeg ik, behalve excuses, een flesje wijn toegestuurd, dat ik in de gootsteen heb leeggegoten. Want zo los je problemen van lange mensen niet op. Sindsdien mijd ik de KLM.