Lang geen "Spiegel" meer gekocht, het Duitse equivalent van het Amerikaanse "Time", dat Rudolf Augstein voor ogen stond bij de start van "Der Spiegel. Inmiddels heeft het blad "Time" niet alleen qua omvang ver achter zich gelaten, wie een op de hoogte wil blijven van wat in Duitsland speelt, koopt "Der Spiegel". Ik kocht het omdat ik wilde weten wat er met de Duitse kunst"beheerder" Cornelius Gurlitt echt aan de hand was. De man is zo'n drie jaar ouder dan ik en kan zich dus gezien zijn leeftijd moeilijk zelf aan kunstroof tijdens de oorlog hebben schuldig gemaakt. In tien pagina's wordt de zaak uit de doeken gedaan en wordt de uit de Verenigde Staten aangeblazen hete adem gereduceerd tot een lauw briesje. Eerst door een interview met de breekbare, zonderlinge Gurlitt, vervolgens door een artikel waarin wordt aangetoond dat er tijdens het onderzoek fout op fout is gestapeld, niet alleen door de autoriteiten in München, maar ook in Berlijn. Tenslotte volgt een gedeelte van een tekst die Gurlitts vader, Hildebrand Gurlitt in 1955 schreef over kunst en het verzamelen ervan. Wie ook meer wil weten over de vermeende kunstroof, reppe zich naar de boekhandel.