Merkwaardig, in de jaren twintig boekten auto's van het merk Lorraine-Dietrichs successen tijdens de 24 Uren van Le Mans, maar een paar jaar later zetten zowel Lorraine als De Dietrich autorails in de markt en waren het elkaars concurrenten. Lorraine was anders dan De Dietrich geen grote speler op de spoorwegmarkt, er werden in totaal slechts zeven autorails onder eigen naam afgeleverd door de fabriek, drie aan de État en vier aan de Est. Lorraine begon ooit als De Dietrich in Reichshoffen, maar na de annexatie in 1871 van de Elzas door Duitsland raakte de belangrijke leverancier van spoorwegmaterieel van de Franse markt afgesloten en in 1880 werd een nieuwe fabriek in Lunéville gestart die zich in 1905 losmaakte van het moederbedrijf in Reichshoffen en verder ging als de Société Lorrainne des Anciens Etablissements de Dietrich et Cie de Lunéville. Oorspronkelijk waren er plannen van Lorraine om de autorails uit te rusten met Renaultmotoren, maar daar stak De Dietrich een stokje voor en uiteindelijk kreeg iedere Lorraine-autorail twee zescylinderLorraine-Barbarouxmotoren, die maar matig voldeden en werden vervangen door twee Saurer-BDXS-motoren. De maximumsnelheid van de Lorraines was 120 km/u.
