De meest onaangename werkomgeving waarin ik ooit verkeerde, was die achter het stuur van een Londense taxi, niet, dat ik ooit taxichauffeur was in de Britse hoofdstad, maar omdat A.McL. zo’n voertuig aan mij trachtte te slijten. McL., vertaler bij Excerpta Medica, woonde in bij de schrijfster F.H.v.B., wier roem toen reeds tanende was, had een aantal jaloersmakende voitures, waaronder een enorme Daimler, een Traction Avantcabriolet, een Lancia Augusta, waarvan de onderdelen op zeker ogenblik over keukenvloer en -tafel uitgespreid lagen en voornoemde taxi, waarvan de aanschaf niet doorging toen bleek, dat iedere keer als ik mijn voet van gas- naar rempedaal bewoog, de voordeur openvloog. Ik was gewoon te lang om zo’n taxi te kunnen rijden. Ik was dan ook zeer verbaasd om de afgelopen weken Stephen Fry ten behoeve van een BBC-documentaire door de Verenigde Staten te zien rijden, niet omdat de BBC de laatste tijd regelmatig bekende Britten inschakelt om journalistieke programma’s te maken: Michael Portillo, John Prescott en Boris Johnson zijn slechts een paar voorbeelden, maar omdat hij met zijn hoofd tussen de schouders trachtte door de voorruit kijken. Uit ervaring weet ik dat het besturen van een auto dan een uiterst vermoeiende bezigheid wordt. A.McL. verloor ik uit het oog. Hij raakte in de ban van Scientology, verkocht zijn auto’s ten behoeve van dat kerkgenootschap* en ging in een soort kampement ervan in Kopenhagen wonen.*veel later zou Tom Kruis, acteur te H., in deze beweging furore maken, terwijl we bij het horen van zijn achternaam niet aan Golgotha, maar aan een rijk bescheten onderbroek, dienen te denken.
