In de jaren vijftig kon je in Nederland nog Franse autobladen kopen. En jazzbladen, zoals "Jazz Hot" en "Jazz Magazine", maar soms was iemand me voor geweest en greep ik mis in de tijdschriftenwinkel aan het begin van de Haagse Wagenstraat en moest ik het doen met het vaderlandse maandblad voor jazz-, dans en amusementsmuziek "Rhythme". Ik heb een aantal - god mag weten waarom - bewaard. Ieder jaar organiseerde het blad een poll onder de lezers en zo weet ik dat in 1959 Malando op de vijfde plaats van de Nederlandse big bands eindigde, Frits Hotz op nummer zeven bij de trombonisten en Michiel de Ruyter (1926-1994, foto) met zijn VARA Radio Jazzclub (trouwens ook mijn) favoriete radioprogramma was. Michiel zorgde een jaar eerder voor een rel door een concert van de winnaar van de poll 1959 in de categorie "Oude Stijl Orkest", Chris Barber, in "Het Parool" neer te sabelen met de kreet "Barbertje moet hangen". Dat schoot collega-critici in het verkeerde keelgat en W. Nods (Haagse Courant), Bob Leenart (Binnenhof), J. Rosinga (Vaderland), Ton v.d. Horst (Volkskrant) en Eric Krans schreven een boze open brief. Het vijftal gunde Michiel zijn mening niet en eindigde de open brief met" "Waarde collega, op het gevaar nu hatelijk te worden, heb je zelf de portee van de uitdrukking "Barbertje moet hangen" begrepen toen je hem neerschreef? Of kwam je reeds op deze geestige woordspeling voorat Barber hier was en wilde je deze uitdrukking koste wat het kost in je recensie verwerken? Onzes inziens tekent juist deze uitdrukking nogal sterk de mentaliteit waarmede je je tot het schrijven van dit artikeltje had uitgerust. Overigens worden sommige Barbertjes niet gehangen, maar hangen ze zichzelf! We twijfelen er niet aan, dat het nimmer je bedoeling is geweest om in welke recensie ook willens en wetens te diskrimineren. Probeer, al was het maar om de kunst van gezond muzikaal beoordelen niet te verguizen, je recensies in het vervolg zodanig in te kleden - desnoods met behulp van boekjes over stilistiek! - dat er geen misverstanden ontstaan". Gelukkig heeft Michiel zich door de arrogante betwetertjes niet uit het veld laten slaan en heeft hij zich tot heel kort voor zijn dood ingezet voor die muziek, die aandacht verdient.17.2.14
1959
In de jaren vijftig kon je in Nederland nog Franse autobladen kopen. En jazzbladen, zoals "Jazz Hot" en "Jazz Magazine", maar soms was iemand me voor geweest en greep ik mis in de tijdschriftenwinkel aan het begin van de Haagse Wagenstraat en moest ik het doen met het vaderlandse maandblad voor jazz-, dans en amusementsmuziek "Rhythme". Ik heb een aantal - god mag weten waarom - bewaard. Ieder jaar organiseerde het blad een poll onder de lezers en zo weet ik dat in 1959 Malando op de vijfde plaats van de Nederlandse big bands eindigde, Frits Hotz op nummer zeven bij de trombonisten en Michiel de Ruyter (1926-1994, foto) met zijn VARA Radio Jazzclub (trouwens ook mijn) favoriete radioprogramma was. Michiel zorgde een jaar eerder voor een rel door een concert van de winnaar van de poll 1959 in de categorie "Oude Stijl Orkest", Chris Barber, in "Het Parool" neer te sabelen met de kreet "Barbertje moet hangen". Dat schoot collega-critici in het verkeerde keelgat en W. Nods (Haagse Courant), Bob Leenart (Binnenhof), J. Rosinga (Vaderland), Ton v.d. Horst (Volkskrant) en Eric Krans schreven een boze open brief. Het vijftal gunde Michiel zijn mening niet en eindigde de open brief met" "Waarde collega, op het gevaar nu hatelijk te worden, heb je zelf de portee van de uitdrukking "Barbertje moet hangen" begrepen toen je hem neerschreef? Of kwam je reeds op deze geestige woordspeling voorat Barber hier was en wilde je deze uitdrukking koste wat het kost in je recensie verwerken? Onzes inziens tekent juist deze uitdrukking nogal sterk de mentaliteit waarmede je je tot het schrijven van dit artikeltje had uitgerust. Overigens worden sommige Barbertjes niet gehangen, maar hangen ze zichzelf! We twijfelen er niet aan, dat het nimmer je bedoeling is geweest om in welke recensie ook willens en wetens te diskrimineren. Probeer, al was het maar om de kunst van gezond muzikaal beoordelen niet te verguizen, je recensies in het vervolg zodanig in te kleden - desnoods met behulp van boekjes over stilistiek! - dat er geen misverstanden ontstaan". Gelukkig heeft Michiel zich door de arrogante betwetertjes niet uit het veld laten slaan en heeft hij zich tot heel kort voor zijn dood ingezet voor die muziek, die aandacht verdient.