Dierenpolitie

De heer Ozenfant gaat sinds gister op Engelse les, want hij wil straks de Nederlandse animal cops kunnen verstaan.

Zondag

Geflipt

Een paar jaar geleden kocht ik in Cleveland een Flipcameraatje dat sinds kort niet meer met mijn computer valt te verbinden. Nu heeft de firma een Netherlands Customer Service & Tech Support Phone: (900) 564 Business Hours: 9:30 AM to 6 PM Mondays thru Fridays CET. Kosten 20 eurocent per minuut tot maximaal een tientje. Vanochtend gebeld, natuurlijk eerst weer het bekende keuzemenu, maar zowaar, na twee minuten een hijgerig liedje te hebben moeten aanhoren, een ademend heer aan de lijn, die me belooft terug te bellen. Dat gebeurt dus niet, dus net maar opnieuw de telefoon gepakt. Uiteindelijk weer de hijgerige zangeres met drie vervelende liedjes, laten we ieder liedje op tweeeneenhalve minuut schatten, dan ben ik €1,60 kwijt. Goed tot zover de Nederlandse hulplijn, maar er is een hulplijn in het Engels, maar als ik die kies, blijk ik niet kunnen worden doorverbonden. Simpele vraag waarom Netherlands Customer Service & Tech Support (hetgeen in goed Engels natuurlijk Dutch hoort te zijn) maar als puntje bij paaltje komt blijkt er van support geen enkele sprake te zijn en kan Flip vermoedelijk zijn eigen broek niet eens ophouden.

Voorlijk

Leukste zin sinds maanden, gelezen in "Squirrel seeks chipmunk" (a wicked bestiary)* van David Sedaris: "The precocious stork was only two weeks old when he asked where the babies come from".

*Little, Brown, Londen ISBN 978-1-4087-0166-9

Franse 140C 2

Het is een wat wonderlijk gezicht een 140C voor een prestigieuze trein met een Wagon-Litsrijtuig en een gezelschap PLM-, Est en P.O.-Midirijtuigen, de 140C is van origine namelijk een goederentreinlocomotief, maar werd later ook wel ingezet voor personentreinen. De locomotief komt voor de trein met een postrijtuig. Postrijtuigen liepen op een vaste plaats meteen achter de locomotief, dat veroorzaakte bij korte stops geen gezoek. De 140C 231 is de enige bewaarde 140. Het tweede filmpje toont een correcter beeld : de 140C 27 rangerend in de Elzas (foto). De eerste serie 140 werd gebouwd door Schneider, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog kwam de tweede reeks van twee Britse fabrieken: "Nasmyth Wilson" in Manchester en "North-British" in Glasgow. Zes machines kwamen nooit in Saint-Nazaire aan, omdat het schip waarop ze vervoerd werden, de "Saint-Chamond" op 30 april 1918 ten noorden van Cornwall werd getorpedeerd. Wie geinteresseerd is in de restanten, er kan naar worden gedoken.

Fout

Nee, ik ben geen zoon van foute ouders, maar als ik dat wel zou zijn, zou ik om wille van de lieve vrede geen uitnodiging aanvaarden om op 4 mei een toespraak te houden.

Ook niet in Culemborg.

Franse 140C

Dit lijkt een originele 140, maar is het niet, want hij heeft een typische Nordrookkastdeur.

In 1913 kwamen de eerste 140-ers ( de nummers 101 - 170) bij de Chemins de fer de l'État in dienst, een vervolgserie (171 - 370) werd, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in Engeland gebouwd. Van het eerste aantal kwamen bij het uitbreken van die oorlog 70 in dienst van het leger, bij de Artillerie Lourde sur Voies Ferrées (ALVF) voor het trekken van zware kanonnen. De 140-ers hadden in de regel een 18 (B of C) tender, d.w.z. dat ze 18000 liter water konden innemen, na de oorlog werden er ook 34X, oorspronkelijk Duitse, tenders aangekoppeld, die konden 34000 liter water meenemen. In 1958 waren er in het district Est van de SNCF nog altijd 150 in dienst, in het district Ouest 143. Een aantal had inmiddels herverhitters gekregen van verschillende types: A.C.F.I., Dabeg of Worthington. De maximale snelheid was 80 km/u., de dienstsnelheid van deze goederenlocomotief lag 10 kilometer lager.

Dit is een 140C met een A.F.C.I. réchauffeur (meteen achter de schoorsteen), in tegenstelling tot de groene locomotief heeft deze een 34X- in plaats van een 18C-tender.

Carlton

Hij moet nog steeds worden afgebouwd: een Carlton van 1950, dus voordat Raleigh het merk onder zijn hoede nam. Langzamerhand heb ik alle onderdelen van deze Engelse sportfiets compleet: Chater Leacranks en pedalen, typische 27" wielen, maar het voornaamste een Osgearversnelling, in 1934 uitgedacht door de Zwitserse wielrenner Oscar Egg. Ik kocht het grote frame een aantal jaren geleden op een beurs in Kidderminster, de meeste onderdelen heb ik in volgende jaren aangeschaft. Het samenbouwen moet in Birmingham gebeuren. De foto toont een Osgear gemonteerd in een Batesframe.

Protter

Zevenenvijftig jaar geleden werd ik door biologieleraar Beekman voor de klas geroepen om vogels op een grote kaart aan te wijzen. Het ging me vlot af, want mijn moeder had een groot deel van haar jeugd op een boerderij gewoond en was al vroeg begonnen me de namen van vogels te leren. Ik noemde ze snel: mus, vink, mees, pimpelmees, merel, roodborst, protter. "Pardon", zei de heer Beekman. Ik herhaalde: "Protter", dacht vervolgens heel even na en ze toen 'O nee, spreeuw!" Klaarblijkelijk had mijn moeder me de Friese naam geleerd, maar eigenlijk klinkt protter heel Nederlands, dat kun je niet zeggen van strânljip (scholekster) en earrebarre (ooievaar). Ik heb net even opgezocht wat Wikipedy over de protter te melden heeft: "De Protter (Sturnus vulgaris) is in lânseigen fûgel in Jeropa en Aazje. Mar hy is ek oerbrocht troch de minsken nei Noard-Amerika, Súd-Afrika, Austraalje en Nij-Seelân. Omdat protters harren maklik oanpasse wurde se yn inkele fan dizze lânnen al as in pleach sjoen." Het is ook nooit goed: pas je je onvoldoende aan dan vorm je een bedreiging, pas je je te gemakkelijk aan dan ben je een plaag.

Messias

Ik moet me op deze Paasochtend een ogenblik bezig houden met het hotroddisme, een religie vergelijkbaar met vele in de Verenigde Staten ontstane geloven, bedacht door dwazen die zichzelf een rol als messias hebben toegedacht. Gister vond ik iemand, die zichzelf als Citroënliefhebber afficheert en tegelijkertijd een Traction Avant uit 1954 in de vernieling geholpen heeft met een Chevrolet V8 in het vooronder en een automatische vernellingsbak. Voor het ontstane gedrocht vraagt hij op Ebay $37.500. (click op de foto's om de heilsboodschap van Jim Murphy beter te kunnen aanschouwen)

Pioniers

Er wordt regelmatig hard gelachen bij het zien van deze beelden, ik kan dat niet. Ik vind ze ontroerend, de luchtvaartpioniers op een doodlopende weg: een vliegtuig met klappende vleugels, een vliegtuig met roterende vleugels. Vaak wordt er muziek onder gezet. Beroerd uitgevoerde dixieland, alsof die muziek in de allereerste jaren van de vorige eeuw populair was. Storend, zeer storend. Maar de hier getoonde opnamen zijn geluidloos, zoals het hoort!

Limburgs nieuws

Geert Leers & Gerd Wilders

Rem

Britten hebben het niet zo op terugtrapremmen en in een geaccidenteerd terrein zijn zowel een rem op het voor- als op het achterwiel natuurlijk ook beter. Op de foto de rem op het achterwiel van een Raleigh-kruisframefiets uit 1905 met een Sturmey-Archerversnellingsnaaf, want anders dan wel eens gedacht wordt, dateert die uitvinding al van 1902.

Vaderlandse televisie 3

Slasher & Steel

Zijn de heren Hans van Houwelingen en Jonas Staal van de Engelse pot gerukt? En is hun echte naam John Slasher and Jonah Steel? Ik vermoed het, want zij instigeren een vierdaags debat over politiek en kunst met Salima Belhaj (D66), Carolien Gehrels (PvdA), Ruud Nederveen (VVD), Mariko Peters (GL) en enige anderen onder de de titel "Allegories of Good and Bad Government" met het lezingenprogramma "What project will art and politics share?" Even nagedacht waar ik Jonah Steel van kende. O ja, van bijgaand bijster smaakvol "kunstwerk": Anne Frank met keffiyeh.

Vaderlandse televisie 2

Spelen

"Speelt u viool?"
"Nein, ich spiele Klavier und was spielen Sie?"
"I play the organ and you?"
"Je joue le violon!"

Wonderlijk dat geen van de gebruikte talen verschil maakt tussen het spelen met speelgoed en het spelen op een muziekinstrument, terwijl het laatst genoemde toch enige oefening vereist. In het Fries wordt wel degelijk onderscheid gemaakt, het spelen met speelgoed heet boartsje, het spelen op een instrument spylje.

Probleem

Automobielen zijn onderhevig aan mode en dus lijken ze op elkaar, maar tegelijkertijd wil de fabrikant iets eigens toevoegen, lang gebeurde dat door een kenmerkende grille. Een fraai voorbeeld daarvan is deze Castle, een driewieler die ik zondag zag in de stallen van de voormalige bisschoppelijke zetel van Worcestershire. De grille vertoont een kasteeltoren compleet met kantelen. De Castle werd van 1919 tot 1922 gemaakt in Kidderminster, eerst met een Dorman- later met Petersmotor. Dit is het enig overgebleven exemplaar, want een succes werd de Castle-auto niet.

Vaderlandse televisie

Fietsen

Malcolm Young op zijn penny-farthing

Fietsen aan de overkant van de Noordzee is iets anders dan bij ons, in ieder geval bij de Veteran-Cycle Club. Ga ik nog wel eens boodschappen doen op een Raleigh uit 1929, Britten gaan gezamenlijk toeren en gezien het fietshatend gedrag van de automobilist daar, is dat wellicht verstandiger dan je in je eentje naar de slager te begeven. Aan zo'n fietstocht nemen lang niet alleen maar stokoude rijwielen deel: jongstleden zondag waren er 10 fietsen gebouwd na 1960. Ik vond dit professioneel verslag van een tochtje in Meriden, compleet met een interview met David Westwood, Paul Evans en eindredacteur van het V-CC-clubblad "News & Views" Phil Wray.

Zadelpijn

Wat is het meest problematische onderdeel van een fiets? Het zadel. Dat was het vanaf het begin en dus zijn er allerlei pogingen ondernomen om dat te veranderen. Er is zelfs een fiets rond het zadel ontworpen: de Pedersen (kleine foto). Lange tijd verdwenen. Maar inmiddels worden in Denemarken en Duitsland replica's gemaakt. Is hij werkelijk comfortabeler? Nou nee. Zondag zag ik een Quadrant driewieler uit 1896 met een heel merkwaardig zadel: het schoof niet alleen heen en weer maar kantelde bovendien naar links en rechts. Zoiets lijkt op het eerste gezicht comfortabel, maar tegelijkertijd gaat veel energie verloren.

Van een windvaan, een driewieler en een hondje

Achter in de tuin van voormalig grafisch ontwerper David Westwood staat zijn Sunbeamstudio, genoemd naar het beroemde rijwielmerk. Boven op het dak staat deze windvaan.

Een paar jaar geleden gemaakt als een uitzonderlijk zelfportret van David op zijn Abingdon-driewieler uit 1910, met voorin in de mand zijn onafscheidelijke hondje Annie.

Annie is inmiddels voorzien van pet, bril, shawl en windscherm.

Zondag waren David en Annie onderweg rond Kidderminster.

Carminargent

Er zijn oorden waar je geweest moet zijn om intense treurigheid te kunnen vaststellen en vreugdevol naar huis terug te keren. Mijn lijst wordt aangevoerd door Salt Lake City, maar Kidderminster staat ook in de toptien van verdrietbrengende plaatsen. Toch ben ik er regelmatig geweest omdat de Veteran-Cycle Club er zijn jaarvergaderingen houdt. Zaterdag j.l. was het weer zover en zondag was er een fietstocht door de schitterende omgeving.
Ik heb een aantal malen meegefietst, een keer op mijn eigen zesversnellings-Sunbeam uit 1910, de andere keren op een vele jaren jongere, deelbare spaceframe-Moulton (foto links), dat was geen succes: ik ben met mijn bijna twee meter niet goed in het beklimmen van heuvels op zo'n kleine fiets. Ik heb me dit jaar comfortabel per Fiat Panda laten vervoeren, de eigenaar van de auto, Laurie Wallace fietste op een Carminargent, een Franse fiets uit 1946. Een bijzondere lichtmetalen fiets die niet met lugs is samengesoldeerd maar waarvan de, overigens niet ronde, maar achtkantige buizen, bijeen worden gehouden door lugs die worden vastgeschroefd.

Birmingham e.o.

Ben even weg naar Birmingham en zoals ze hier zeggen Kiddyminster, eens het centrum van de Britse tapijtindustrie, maar nu een wat smoezelig oord, waar de tragiek van afstraalt. Meer op dinsdag a.s.

Alhambra

Een - ja wat is het eigenlijk? - programmaboekje van de bioscoop Alhambra aan de Weteringschans in Amsterdam uit 1937. Of alle Nederlandse bioscopen zo'n luxueus foldertje uitgaven? Ik denk het niet. De geromantiseerde film over het leven van Florenz Ziegfeld (1867 - 1932) was in april 1936 uitgekomen: dit is de trailer. Zestig jaar later sloot Alhambra voorgoed zijn deuren.

14 april

Belangrijke dag: 66 jaar geleden werd Drachten bevrijd, 84 jaar geleden trouwden mijn ouders.

Opruiming

Een bijna vergeten woord: "opruiming", want vandaag de dag heet zoiets "sale", waarbij ik, als ik de biljetten in de etalage zie, me altijd afvraag wat de Fransen van die aankondiging denken. Sinds gister ruim ik op. Het moest er een keer van komen. Er staan rijen elpees in mijn platenkasten die ik nooit meer draai en nu vindt de grote schifting plaats. Er ontstaat een berg van platen die gaat verdwijnen, waar naar toe weet ik nog niet. Ik doe het snel, ik draai geen enkele elpee, want anders ben ik volgend jaar nog bezig. Maar misschien moet ik nog strenger zijn, want waarom bewaar ik de plaat "Deep Purple" van broer en zus Nino Tempo & April Stevens (Midi MID 20048)? Vanwege één nummer: "Shine on harvest moon", een liedje uit 1908, dat in 1939 door Laurel & Hardy in hun film "The Flying Deuces" werd uitgevoerd. Van Tempo & Stevens heb ik "Shine on harvest moon" niet op YouTube gevonden.

Des Pudels Cairn

"klotenhond"

De heer Ozenfant die onder het pseudoniem Otto Zenfanth graag "Teefje, Teefje" weg mag blaffen op de wijs van "Daisy, Daisy" (ook bekend onder de naam "A Bicycle Made For Two") heeft zich recent buitengewoon opgewonden over de uitdrukking "Des Pudels Kern" en een furieus tegengeluid laten horen. Nu berust dit op een misverstand, want de heer Ozenfant verstond "des Pudels Cairn" en als trotse Schot laat hij zich niet verlagen tot verlengstuk van een Duitse klotenhond (zijn woorden) die dermate ongunstig bekend staat dat er sprake is van een poedelprijs wanneer het in feite om een troostprijs gaat. "Wie zich als hond bovendien zo laat toetakelen verdient de naam hond niet", stelde hij. De heer Ozenfant pleit, dan ook voor een algemeen poedelverbod. Soms is de heer Ozenfant een heel rechts hondje.

Twee tradities

Het was even wennen blazers bij het Engelse snarenspul. Trompetten, trombones en tuba's een rol in de folklore? Maar het moest er eens van komen, de vermenging van twee tradities aan de andere kant van de Noorzee: de Britse brassband en folklore in een stevige mix. Jaren geleden zagen we Martin Carthy's Brass Monkey, nu op hetzelfde pad: Bellowhead met blazers en snaren. Dit is Bellowhead met "New York Girls" bij Jools Holland.

And away, you Johnny,
my dear honey
Oh you New York girls,
you love us for our money

SEFAC

Op 4 januari j.l. schreef ik het volgende:

"Een vooroorlogse raceauto, een SEFAC ("Société d'Etude et de Fabrication d'Automobiles de Course") nooit eerder van gehoord, laat staan gezien. Twee in U-vorm geplaatste Salmsonmotoren met vier bovenliggende nokkenassen. Omdat de Duitsers en Italianen in 1934 de Bugattis verpletterend hadden verslagen zochten de Fransen naarstig naar een nieuwe grandprixwagen en in plaats van een bestaand merk te financieren, sloeg men in Frankrijk een nieuwe weg in. Successen heeft de wagen voor de Tweede Wereldoorlog niet gekend, hij startte in wedstrijden meer niet dan wel. Een van de oorzaken was dat er behoorlijk met geld, dat uitgetrokken was voor het project, gesjoemeld werd. Na de oorlog heeft de Compagnie des Moteurs Dommartin, in de gelijknamige plaats, geprobeerd op basis van de S.E.F.A.C. een nieuwe wagen te bouwen, maar dat is niet gelukt."

Vandaag had ik de kans om de auto, maar nu met open motorkap, opnieuw te fotograferen.

Chammerdam

Ik moet het nodig weer eens hebben over het goyse dorp met geiwe. Gister vond ik, terwijl ik de heer Ozenfant naar de dierenarts begeleidde, op een bank een auto- of een fietssleutel. Vandaag wilde ik die sleutel op het politiebureau afleveren. Voor het bureau stonden twee politiefietsen en een politieauto. Maar nadat ik de trappen naar de voordeur beklommen had, bleek het bureau sinds 2009 gesloten, de dichtstbijzijnde politiepost bevindt zich in Naarden, per fiets een stief kwartiertje verderop. Ik heb de sleutel onder de deur doorgeschoven. Op de hoek van de straat staat sinds vanmiddag een camera, die is bedoeld om kroeggangers in de gaten te houden, maar inmiddels houdt hij ook de heer Ozenfant en mij in de gaten. De heer Ozenfant en ik vinden zulks concentratiekampbewakersgedrag. Maar dat zal het volk ten gemeentehuize dat het hier voor het zeggen heeft "Wurst" zijn. Het suggereert zelfs dat er sprake geweest is van inspraak van de burgers. Waarom staat die camera daar? Omdat de horeca vanaf 1 mei zelf mag bepalen wanneer de tent dichtgaat. Het gaat om een proef van 1 mei 2011 tot 1 augustus 2012. Een proef? Van anderhalf jaar? Jawel, want goyim met geiwe hebben weinig chochme.Na jaren gesloten te zijn geweest is de ijssalon op de Vlietlaan eindelijk weer open. Maar de Amsterdamse dame die alleen in de zaak staat, krijgt geen parkeervergunning. Ze moet dus om de haverklap naar buiten om de meter te vullen. Want in het gemeentehuis zetelt, maar dat had u inmiddels begrepen, een verschtopt gemouch.

Juan Tizol

Gister schreef ik "Ellingtons 'Caravan'", dat is natuurlijk niet helemaal correct want al werd het stuk in de uitvoering van Duke en zijn orkest het meest bekend, het is een compositie van de Puertoricaanse ventieltrombonist Juan Tizol (1900 - 1984), die in 1929 de Ellington band kwam versterken. Behalve dat hij veel composities van anderen voor de band uitschreef, componeerde hij in 1936 "Caravan" (hier met Tizol in 1952) en in 1941 "Perdido", (hier in een Ellingtonuitvoering in 1964) beide inmiddels standards in het jazzrepertoire. Tizol heeft met een paar onderbrekingen zijn hele leven in het Ellingtonorkest gespeeld, maar dit is "Zanzibar" met zijn eigen orkest, waarschijnlijk een studioformatie.

Blazers

Nu ik het toch over blazers heb, dit is het kwintet "Boston Brass" met Ellingtons "Caravan".

Sousaphone 2

Ik geef ogenblikkelijk toe, het is ietwat luid en bepaald niet geschikt voor gevoelige oren deze muziek van de "Banda Sinaloense el Recodo de Don Cruz Lizárraga", beter bekend als "Banda el Recodo", maar u krijgt wel een perfect idee hoe zo'n blaasorkest uit Sinaloa klinkt en het is natuurlijk weer heel wat anders dan "Soli Deo Gloria" uit Tuitjenhorn.

Infantilisering

Twee jaar geleden schreef ik dit op dit blog: "Vandaag na zeker dertig jaar naar het Muiderslot. En ook hier heeft de infantilisering, net als in het Spoorwegmuseum, toegeslagen. Met Amerikaanse vrienden volgde ik voor elf euro per persoon een rondleiding, de gidsende dame informeerde niet of iedereen het Nederlands machtig was, maar richtte haar praatjes op de aanwezige kinderen. Ik kreeg last van plaatsvervangende schaamte en nam me ogenblikkelijk voor de eerst komende dertig jaar het Muiderslot niet meer te bezoeken." Vorige week kreeg ik als donateur van het Museum Speelklok in Utrecht een uitnodiging voor een avond met de titel "Daring Crossovers", "host", zo lees ik, "Sven Ratzke"(foto). Nou nee. Thank you very much, I like music boxes without daring crossovers.
(Ik schrijf bovenstaande regel in het Engels, bang dat Speelklokdirecteur Vera Carasco mij anders niet begrijpt.)

Sousaphone

Je verwacht hem niet: de sousaphone in de musica norteña, waar immers de bajo sexto vrijwel het rijk alleen heeft als het om lage tonen gaat. Maar het is minder wonderlijk dan het lijkt: er bestaat ook in Mexico, met name in de staat Sinaloa, een duidelijke brassbandcultuur en het is daarom niet vreemd dat Los Cenzontles*, een groep jonge chicano's van het Mexican Arts Center in San Pablo/Richmond (Californië) naast een mariachi-orkest, een conjunto jarocho, een conjunto norteño ook een banda hebben om de cultuur van Mexico ook in de Verenigde Staten in al zijn variëteiten levend te houden. Meng vervolgens het instrumentarium van het ene met die van het andere orkest en plotseling lijkt de sousaphone op zijn plaats.

* CD: Los Cenzontles. "Con Su Permiso, Señores', Arhoolie 435

Perla Batalla

Sommige liedjes zijn stuk gezongen, ik heb ze simpelweg te vaak gehoord om ze nog te kunnen waarderen. "Cucurrucucu paloma" is er één van en wanneer er dan toch iemand is, die mij met in dit geval haar uitvoering ontroert, dan ben ik blij en wanneer ik vervolgens bij de commentaren dit lees dan neemt mijn (gedempte) vreugde toe: "Ma'am. From this distant land, perhaps a place you will never see, and should not at least this age, listning to your voice entangled with such richnes of tradition sentiment, I stuble for a seat with my eyes detached from my sence, tears fall on to my uniform. You are inspirational. Soldier, serving in IRAQ."

Perla Batalla - want zij is de zangeres - is waarschijnlijk hier het meest bekend door haar uitvoeringen van de liederen van Leonard Cohen, zoals dit met Julie Christensen gezongen "Anthem".

Keilson

Van Hans Keilsons eersteling uit 1933 - met veel autobiografische elementen - "Das Leben Geht Weiter" verscheen net bij Van Gennep een Nederlandse vertaling*. Drie jaar nadat het boek bij S. Fischer Verlag in Berlijn uitgekomen was, vluchtte Keilson naar Nederland, waar zijn artsendiploma noch zijn opleiding tot gymleraar iets waard bleken. Wat in overzichten van zijn literaire productie regelmatig vergeten wordt is zijn eerste werk in ons land: een verzameling van "zeemansliedjes, verzen, rijmen, gezegden en rariteiten uit vele eeuwen, van ernstigen en vermakelijken aard" samen met J.W.F. Weremeus Buning. Dat "De Zingende Walvisch" - want zo heet de verzameling - vergeten wordt ligt voor de hand, want Keilson gebruikte het pseudoniem Benjamin Cooper. Ik vroeg hem ooit waarom juist zeemansliedjes? Hij vond dat dat eigenlijk voor de hand lag: Nederland was toch een zeevarende natie en het bevreemdde hem dat zo'n verzameling niet bestond. "De Zingende Walvisch" verscheen eind jaren dertig bij Meulenhoff in Amsterdam en is met een klein beetje moeite nog steeds antiquarisch te bemachtigen. Sommige liedjes zoals "Een Nieuw Lied of een koddig voorval, tusschen een Bootsgezel en een Waard" behoren tot een bekend repertoir:

"Ik kwam laatst over een Berg gegaan:
Ta ri ta ri ta ri ta ta
Ik kwam lest over een berg gegaan
Ik hoorde de Kannetjes klinken
Ik vrolijke Bootsgezel
Ik zou zo garen van ta ri ta ta:
Ik vrolijke Bootsgezel:
Ik wou zo garen eens Drinken."

Andere liedjes, zoals dit "Nieuw Bootsgesels Liedt", waren mij onbekend:

"Doen 'k was in mijn jonge jaren,
'k Settent lustigh op den dranck,
Na Oost-Indien wou ick varen,
En al na den peper stanck;
Waer ick ging of stingh
Zoo seyden al de Luyden,
Na Indejen moet je toe,
Gy stinckt al na de Kruyden."

*Het leven gaat verder, ISBN 978 94 6164 0017

Curieus

(maak de brief leesbaar door hem aan te clicken)

Een van de curiosa in mijn spoorwegverzameling is deze brief van 10 mei 1899 verzonden aan de heer Moreau van het station Antwerpen - Dam, ik vond de brief in het boek "État Général du Matériel Roulant (voitures et wagons)" van de Belgische Staatsspoorwegen. Een boek gedrukt in Gent, de brief en het boek verzonden uit Brussel en allemaal in het Frans, er is geen woord Nederlands bij en dat drukt mijn neus weer eens op het feit hoe ondergeschikt onze taal was bij onze zuiderburen een eeuw geleden. We kennen allemaal de verhalen van de Franstalige bevelvoerende legerofficieren en het Vlaamssprekende voetvolk, maar dat is van horen zeggen, zo'n brief en zo'n boek bewijzen hoe de situatie was.

Het boek toont inderdaad alle rijtuigen en goederenwagons en op bladzijde 8 stuit ik meteen op een rijtuig (het bovenste, onder nummer 7) met twee eerste klas compartimenten en 24 zitplaatsen.

De, aan het door een paard getrokken rijtuig ontleende, vorm vind je overal, ook in Nederland: de Staatsspoorwegen had bijvoorbeeld. dit AB-(1e en 2e klas)-rijtuig, gebouwd in 1866 hier afgebeeld met later geinstalleerde Westinghouserem, gasverlichting en stoomverwarming.

De Franse P.L.M. had soortgelijke rijtuigen, dit is eveneens een 1e en 2e klasrijtuig. Sommige hebben tot in de jaren zestig van de vorige eeuw in Frankrijk dienst gedaan bij het vervoer van werklieden, het pluche was inmiddels ongetwijfeld door hout.

Nest 2

Meer gevogelte, van mees tot valk en van kolibrie to ooievaar, vindt u hier.
(Waarschijnlijk zorgt de infraroodcamera bij het adelaarsnest, dat ik gister meldde, voor een hinderlijke bromtoon)

Nest

Decorah is een plaatsje in de Amerikaanse staat Iowa, er staat voortdurend een camera op een arendsnest met jongen. Kijken? Het moet in ieder geval vlakbij een drukke weg zijn.

George Antheil

Ives geïnspireerd door een brandweerwagen, Honegger geïnspireerd door een locomotief en Antheil (foto) geïnspireerd door een vliegtuig, dit is laatstgenoemdes pianosonate "The Airplane" uit 1921. Maar George Antheil (1900 - 1959) liet het niet bij inspiratie, hij schreef vliegtuigpropellers voor bij de uitvoering van zijn "Ballet Mécanique", dat hij in de eerste helft van de jaren twintig componeerde en in het begin van de jaren vijftig herzag. In de oorspronkelijke orkestratie waren 18 piano's nodig, zestien pianola's verdeeld in groepen van vier en twee door mensenhanden bespeelde piano's, bovendien, afgezien van de percussie, een sirene, zeven electrische bellen en drie, al genoemde, vliegtuigpropellers van ongelijke grootte. Met name de synchronisatie van de pianola's leverde enorme problemen op. In Parijs, waar Antheil woonde was het stuk een succes, maar in zijn geboorteland, in New York viel het als een baksteen. Het "Ballet Mécanique" in twee delen.

Nieuws uit het Grootbritse

Mrs. Irene Graham of Thorpe Avenue, Boscombe, delighted the audience with her reminiscence of the German prisoner of war who was sent each week to do her garden. He was repatriated at the end of 1945, she recalled. "He'd always seemed a nice friendly chap, but when the crocuses came up in the middle of our lawn in February 1946, they spelt out Heil Hitler". (Bournemouth Evening Echo).
Ander leuk nieuws ingestuurd door de luisteraars naar BBC Radio 4:
"Police reveal that a woman arrested for shoplifting had a whole salami in her knickers. When asked why, she said it was because she was missing her Italian boyfriend." (Reuters via The Manchester Evenings News)
"Irish police are being handicapped in a search for a stolen van, because they cannot issue a description. It's a special branch vehicle, and they don't want the public to know what it looks like." (The Guardian)
"After being charged £20 for a £10 overdraft, 30 year old Michael Howard of Leeds changed his name by deed poll to Yorkshire Bank PLC Are Fascist Bastards. The bank has now asked him to close his account, and Mr. Bastards has asked them to repay the 69p balance, by cheque, made out in his new name." (The Guardian)
"Would the congregation please note that the bowl at the back of the church labelled 'for the sick' is for monetary donations only." (Churchtown Parish Magazine)

Wobbe

"Begryp ik 't goed dat pliesjes hun bazen sneller foejere magge, asse denke dat dy weer us tefeul deklareerd hewwe?"

Ives

We moeten even terug naar de tijd dat brandweerwagens getrokken werden door paarden, (alhoewel het principe bij grote Amerikaanse ladderwagens nog steeds gehanteerd wordt) helemaal achterop zo'n wagen zat een tweede bestuurder die de achteras draaide, want anders zou het vehikel onbestuurbaar geweest zijn. Met steeds hogere gebouwen, zoals bijvoorbeeld in New York, had men langere ladders en dus ook langere wagens nodig. Charles Ives (1874 - 1954) maakte een compositie over zo'n wagen: "Gong on the Hook and Ladder or Firemen's Parade on Main Street". (de foto's bij de video doen niet ter zake, hier boven staat een Newyorkse "hook and ladder").

57 2

Ik kom nog even terug op lullich, want de kans dat er vaderlanders zijn die het verleerd gaan spellen en uitspreken is niet gering. Ik herinner me het geval José Feliciano waar het dj-dom blijmoedig derlui Amerikaanse collegae nakakelden en de man Hosé Feliciano noemden. Dat Amerikanen geen gutturale ch in huis hebben is duidelijk, maar dat je vervolgens gaat papegaaien is mij een raadsel. Engelstaligen gebruiken om de gutturale ch aan te duiden de spelling kh of ze schrijven simpelweg alleen maar een h. Voorbeeld van het één: khassene, voorbeeld van 't ander: hanukkah, terwijl chassene en chanoeka voor Nederlandse spellers op hun plaats zijn. Wanneer lullich lullikh wordt en verkeerd wordt uitgesproken dan ontstaat lullik dat het op 't Friese lulk lijkt, dat trouwens behalve lelijk ook boos betekent.Van het ene schrift naar het andere schrift overzetten levert vaak problemen, nog steeds hoor ik mensen praten over kletsmermuziek terwijl er קלעזמער staat, gespeld met een ז en niet met een צ .

Chaos

Dit is een Mack uit 1911 en dat het een brandweerauto is hoef ik niet toe te voegen. De oudste auto die ik ooit reed dateerde ook uit 1911: een Schotse Arroll-Johnston, radiateur achter de motor, stuur rechts, versnellingspook en handrem buitenboord, gemiddelde snelheid om en nabij de 45 kilometer per uur. Tegenwoordig de snelheid van een brommobiel en daar mag je vanaf je zestiende de weg mee op. Mijn brommer, we schrijven 1959 was een Batavus Bilonet en die moest, net als elke andere bromfiets, van de wetgever ook trappend kunnen worden voortbewogen, daartoe kon ik met een klein hendeltje, ik meen, de linkertrapper uitklappen. Want het was uiteindelijk een rijwiel met hulpmotor. Dat is inmiddels lang geleden en de wetgever heeft er sindsdien een puinhoop van gemaakt, je hoeft je brommer helemaal niet meer fietsend te kunnen voortbewegen en je hebt ze in racevorm, als scooter en dan ook nog in twee soorten met blauw (geen helm) en geel plaatje (wel helm) en dan heb je het vermaledijde brommobiel, oorspronkelijk gedacht als invalidenvoertuig, maar de sommige gooïm gaan er vanaf hun zestiende mee naar school.

Vliegen

De Volkskrant vandaag: "Een robot die kan vliegen. De wetenschappers van het Duitse bedrijf Festo's Bionic Learning Network hebben een SmartBird gemaakt waarvan je zou denken dat het een echte zeemeeuw is. Met een spanwijdte van bijna twee meter weegt de robot 450 gram. De SmartBird werd vandaag gepresenteerd en trok alle aandacht naar zich toe op de jaarlijkse industrieshow Hannover Messe."

Dit blog op 26 october vorig jaar:

"Ik weet meteen of er een kat in mijn tuin zit. Niet dat de heer Ozenfant zo alert is, want hij pleegt pas actief te worden als hij de kat ziet. Nee, ik hoor het aan eksters, die buitengewoon opgewonden raken en treiterend met veel lawaai de kat volgen. Of de kraai in het volgende filmpje boos is vanwege de vreemde indringer, weet ik niet, maar ik denk het wel. De vreemde indringer is een modelvliegtuig en zeg nou niet dat het niet kan: vliegen als een vogel. Want hier is het bewijs, zij het in miniatuur."
Het filmpje op YouTube dateert zelfs uit 2007. Also nichts neues!

57

Ook deze kaart komt uit het albumpje met 's werelds tackiest postcards. Het woord tacky wordt in mijn woordenboek Engels - Nederlands vertaald met kleverig, niet helemaal droog, pikkerig, haveloos en slonzig, terwijl ik lullich zou willen gebruiken. Ik weet best dat het woord zo gespeld in onze taal niet bestaat, maar ter onderscheiding van lullig - lullig gedrag, lullig briefje - en dergelijke lijkt me de spelling met een ch op het eind zeer op de plaats. Terwijl ik deze regels schrijf realiseer ik me dat die spelling voor Engelstaligen het gevaar inhoudt dat ze het woord net als Chroetsjov, Chartoem en chazzer verkeerd gaan uitspreken en dat vervolgens hypercorrecte Nederlanders zulks ook gaan doen en het hebben over Kroetsjov, Kartoem en kazzer, waarover ik me dan weer vrolijk maak en op dit blog de draak steek met de eindredacteur van het blad van muizeschedelverzamelaars "Microcraniummagazine" die godspe schrijft, terwijl hij chotspe bedoelt. Waarna ik een aantal boze emails krijg van de voorzitter van het muizeschedelverzamelaarsgilde die zijn eindredacteur in bescherming wenst te nemen, hetgeen ik dan weer lullig met een g en niet met een ch vind.

Goed na deze kleine uiteenzetting, bekijken we de kaart en we zien een oudere dame onder een ietwat vervormde aardkloot met daaromheen een bandelier met potjes en flesjes. Die potjes en flesjes zijn de 57 variëteiten van de firma Heinz, want de dame achter de balie is receptioniste in het internationale hoofdkwartier van Heinz in Pittsburgh, Pennsylvania. Klaarblijkelijk werd zij in 1966 vervangen door een jongere collega want op het wereldwijde web vond ik onderstaande afbeelding. Tenzij de bovenste foto dezelfde dame toont in het jaar van verschijnen van het album met lulliche prentbriefkaarten, 23 jaar later.