Bill Coleman werd geboren in 1904 geboren in Paris, nee, niet in Frankrijk, maar in Kentucky. Dat hij al voor de oorlog naar Frankrijk trok en zich daar, na de oorlog, definitief vestigde heeft alles te maken met het feit dat het leven voor een zwarte muzikant in de Verenigde Staten door de strikte rassenscheiding bepaald niet plezierig was. Maar tegelijkertijd betekende zijn vertrek uit de V.S. dat zijn naam minder bekend werd.
In november 1934 maakte hij opnamen met Fats Waller en kwam o.a. dit "Dream Man" op de plaat, met Waller, piano & zang; Bill Coleman, trompet; Gene Sedric, altsax & clarinet; Al Casey, gitaar; Bill Taylor, bas en Harry Dial, drums. Op 5 januari 1935 werd "I'm a hundred-per-cent for you" opgenomen, met dezelfde bezetting alleen stond dit keer Charles Turner aan de bas. Coleman vertrok datzelfde jaar voor de eerste keer naar Frankrijk. Na zijn terugkeer in de V.S. speelde hij o.a. in Andy Kirk's Twelve Clouds of Joys. In 1944 stond hij met Lester Young's Kansas City Six in de studio en werd "Four O'Clock Drag" op de plaat gezet (met onder meer Dickie Wells, trombone en Jo Jones, drums). In 1948 ging Coleman terug naar Frankrijk, hij tourde soms met Amerikaanse muzikanten door Europa en maakte met hen ook grammofoonplaten, zoals hier met Quentin Jackson, trombone; Budd Johnson, tenorsax; Patti Brown, piano; Les Spann, gitaar; Buddy Catlett, bas en Joe Harris, drums. Natuurlijk speelde hij regelmatig met Franse muzikanten zoals in 1972 toen hij "Sunday" opnam met Marc Hemmeler, piano; Jimmy Gourley, gitaar; Pierre Sim, bas en Michel Silva drums. Wat opvallend is dat Coleman heel duidelijk met de muziek mee evolueerde en daardoor aansluiting vond bij jongere musici. Hij overleed in 1981 in Toulouse.
In november 1934 maakte hij opnamen met Fats Waller en kwam o.a. dit "Dream Man" op de plaat, met Waller, piano & zang; Bill Coleman, trompet; Gene Sedric, altsax & clarinet; Al Casey, gitaar; Bill Taylor, bas en Harry Dial, drums. Op 5 januari 1935 werd "I'm a hundred-per-cent for you" opgenomen, met dezelfde bezetting alleen stond dit keer Charles Turner aan de bas. Coleman vertrok datzelfde jaar voor de eerste keer naar Frankrijk. Na zijn terugkeer in de V.S. speelde hij o.a. in Andy Kirk's Twelve Clouds of Joys. In 1944 stond hij met Lester Young's Kansas City Six in de studio en werd "Four O'Clock Drag" op de plaat gezet (met onder meer Dickie Wells, trombone en Jo Jones, drums). In 1948 ging Coleman terug naar Frankrijk, hij tourde soms met Amerikaanse muzikanten door Europa en maakte met hen ook grammofoonplaten, zoals hier met Quentin Jackson, trombone; Budd Johnson, tenorsax; Patti Brown, piano; Les Spann, gitaar; Buddy Catlett, bas en Joe Harris, drums. Natuurlijk speelde hij regelmatig met Franse muzikanten zoals in 1972 toen hij "Sunday" opnam met Marc Hemmeler, piano; Jimmy Gourley, gitaar; Pierre Sim, bas en Michel Silva drums. Wat opvallend is dat Coleman heel duidelijk met de muziek mee evolueerde en daardoor aansluiting vond bij jongere musici. Hij overleed in 1981 in Toulouse.
