Dit melodietje - hier gespeeld door een saxofoonkwartet - kent u. Ieder Looney Tunesfilmpje begon met deze klanken van componist Carl Stalling (1891-1972). Hij was een meester in het illusteren, het onderstrepen van de handelingen, van tekenfilmpjes. Toen de geluidloze nog film in de kinderschoenen stond leidden fors ratelende projectoren de aandacht af en al gauw werd een pianist of een strijkje aangezocht om het lawaai te overstemmen. De volgende stap was de muziek aan te passen aan hetgeen op het scherm te zien was, liefdesscènes kregen een romantisch pianissimo, onweer een flink fortissimo. Sommige fimmaatschappijen gingen zelfs zover kant en klare composities op losse bladen te leveren, die al naar gelang het verloop van de film in steeds afwisselende volgorde konden worden afgespeeld: muziek was niet langer overstemmer van het projectorgeratel, maar diende als ondersteuning van de film. Stalling (foto) - we zijn inmiddels aangeland bij de geluidstekenfilm - laat horen hoe muziek angstverhogend werkt.
