Nu
heb ik van het mensdom begrepen dat zij in twee hiernamaalsen geloven, 'n fraai
hiernamaals en een afschuwelijk hiernamaals. Het eerste hiernamaals noemen ze
hemel, het tweede hel. Nu heb ik al moeite met, zoals ik eerder schreef, het
woord hiernamaals, want oorspronkelijk dacht ik als puppy dat het hiernamaals
begon als ik mijn eten op had, maar inmiddels begrijp ik dat het daar niets mee
te maken heeft, want anders zou ik twee hiernamaalsen per dag hebben. Ik mag na
mijn maal altijd graag even rondrennen en mijn hoofd tegen de bank wrijven. Het
mensdom gelooft dat wanneer het zich hier, ik bedoel op aarde, goed gedraagt
dat het dan als beloning naar de hemel gaat. Het is dus een soort snoepje voor
goed gedrag. Ik herinner me zoiets van vroeger toen ik nog een puppy was,
wanneer ik bijvoorbeeld niet op de vloer poepte een snoepje kreeg. Eenvoudig
gezegd: wanneer het mensdom dus niet op de vloer poept, gaat het naar de hemel.
Nu zie ik weinig mensen op de vloer poepen, dus zouden ze aan één hiernamaals, de
hemel, voldoende hebben, maar nee, ze hebben ook een hel. Daar heb ik moeite
mee. Het schijnt speciaal voor valse individuen van het mensdom te zijn. Vanuit
mijn standpunt bekeken moet het daar dus overvol zijn, want ik ken nogal wat
valse mensen, ofschoon ze niet op de vloer poepen. Ik kom daar niet uit, het is
een dilemma. Misschien moet je lid van het mensdom zijn om het te begrijpen.
Toch blijft de vraag overeind waarom het mensdom voor zichzelf twee
hiernamaalsen heeft gecreëerd en voor ons dieren niets. Misschien is het maar
beter zo. Dat wil niet zeggen dat we ons misdadig moeten gedragen. Maar ja, leg
dat laatste maar eens uit aan een kat, een vlo of een teek.
Una
Barquhar
(12-03-2013)
