Gistermorgen om elf uur
op het Hauptbahnhof van Trier. Ik zag ze zitten, zo'n vijftien reizigers
te midden van plastic tassen en wat andere handbagage, omringd door een
aantal kinderen. Vluchtelingen. Op zo'n moment blijkt een hond een
geweldig middel om contact te maken, want eerst de kleinere, maar later
ook de wat grotere kinderen storten zich op Una, die die enorme attentie
wel kan waarderen. Een op het oog vijfjarig jongetje neemt Una's kopje
in beide handjes, de anderen proberen haar allemaal tegelijk te aaien.
Mijn vrouw wijst op Una en zegt Una. Ik hoop nu maar dat de kinderen
niet denken dat het Duitse woord voor hond una is. Ik probeer me het
woord voor hond in het Arabisch te herinneren, het moet niet ver
verwijderd zijn van het Hebreeuwse woord kèlew, maar ik kom er niet op.
Even later verschijnt een meneer van het Rode Kruis die de hele groep
naar de trein naar Keulen begeleid, in Keulen haalt een ander meneer van
het Rode Kruis ze van de trein. De kinderen zwaaien in Keulen nog even
naar Una, maar die gaat plassen.
(24-09-2015)
