Laat ik, voordat ik andere, onbekende instrumenten in het lage register laat horen, beginnen met de tuba, in het begin van de jazz het favoriete basinstrument, verheven boven de de gestreken of geplukte contrabas: in de eerste plaats omdat hij lopend kon worden meegenomen, maar ook omdat hij bij plaatopnamen duidelijker te horen viel. De fraaiste opname uit - zeg maar - de oude jazz, is die van Cyrus St.Clair, de tubaspeler in "Red River Blues". Eind jaren twintig, toen de grammofoonplatenmaatschappijen overstapten van accoustische naar electrische opnames, verdween de tuba in de jazz vrijwel geheel, dat wil niet zeggen dat er met een beetje goede wil, er daarna geen goede tubaspelers te vinden zijn, zo vind ik Howard Johnson met Taj Mahal in diens "Cake Walking Babies into Town" nog altijd een genot om naar te luisteren. Howard Johnson (foto) heeft een eigen groep tubisten om zich heen verzameld, die hij heel toepasselijk "Gravity" noemt, hier in "Be no evil". Maar je moet wel goed zoeken naar moderne tubaspelers op YouTube, gelukkig heb ik, omdat ik zelf een blauwe maandag tuba gespeeld heb, een rijtje platen en CD's in mijn kasten staan om me
behulpzaam te zijn tuba-opnamen te vinden. Dave Bargeron en Michel
Godard zijn twee kanjers, hier samen met accordeonist Joe Barbato in "To Be Tuba". John Sass is een andere fenominale tubist, hier in "Soul of Song". Aan Sass is het volgende stuk "The Sass Philosophy" opgedragen, uitgevoerd door Les Tubadours.
