Gistermorgen om elf uur op het Hauptbahnhof van Trier. Ik zag ze zitten, zo'n vijtien reizigers temidden van plastic tassen en wat andere handbagage, omringd door een aantal kinderen. Vluchtelingen. Op zo'n moment blijkt een hond een geweldig middel om contact te maken, want eerst de kleinere, maar later ook de wat grotere kinderen storten zich op Una, die die enorme attentie wel kan waarderen. Een op het oog vijfjarig jongentje neemt Una's kopje in beide handjes, de anderen proberen haar allemaal tegelijk te aaien. Mijn vrouw wijst op Una en zegt Una. Ik hoop nu maar dat de kinderen niet denken dat het Duitse woord voor hond una is. Ik probeer me het woord voor hond in het Arabisch te herinneren, het moet niet ver verwijderd zijn van het Hebreeuwse woord kèlew, maar ik kom er niet op. Even later verschijnt een meneer van het Rode Kruis die de hele groep naar de trein naar Keulen begeleid, in Keulen haalt een ander meneer van het Rode Kruis ze van de trein. De kinderen zwaaien in Keulen nog even naar Una, maar die gaat plassen.
