Begin jaren negentig was ik voor een muziekfestival boven in Jutland, in Skagernes. Daar zag en hoorde ik de Finse groep Värttinä voor de eerste keer en ik was ogenblikkelijk verkocht. Een paar maanden later ontmoette ik, tijdens een muziekfestival in Litouwen, een Finse heer die overduidelijk zijn afschuw uitsprak over wat Värttinä de folklore van zijn land aandeed. Merkwaardig, klaarblijkelijk ben ik de ene keer een conservatief en de andere keer een progressief baasje omdat ik de in een modern jasje gestoken Finse liedjes buitengewoon kon waarderen. En daarmee zijn we meteen bij het probleem van mijn persoonlijke tolerantie bij de modernisering van folklore: I Muvrini niet en Värttinä wel? Ik heb er echt geen goed antwoord op. In elk geval ben ik nog altijd enthousiast over Värttinä: dit is het openingsnummer van hun CD "Oi Dai" uit 1991 "Marilaulu".
Pas een jaar later verscheen hun dit al in 1987 opgenomen en veel traditioneler klinkende "Karjalainen Kehtolaulu". Zesentwintig jaar later klinkt de groep totaal anders in dit "Lasetus" en begrijp ik die Finse heer in Litouwen ook een beetje beter.
