In de jaren negentig kreeg ik een uitnodiging voor een bruisend volksmuziekfestival in Litouwen. Ik trok erheen met een draagbare digitale recorder. Mijn gastheer was de bandeonist Antanas Fokas, die bovendien programma's maakte voor de omroep in Litouwen. Hij vroeg me of hij wat van het door mij opgenomen materiaal mocht gebruiken. Natuurlijk mocht dat. Dus we schreven de digitaal opgenomen volksmuziek over naar analoog. Daarna kwam hij op het idee zijn programma door mij te laten presenteren, maar mijn Litouws gaat niet verder dan "goedendag". Dus ik schreef mijn tekst in het Nederlands, waar ik eerlijk gezegd een hekel aan heb, ik werk liever à l'improviste, vertaalde die in het Engels en hij zette die over in het Litouws. Vervolgens werden we in dezelfde ruimte achter twee microfoons gezet en moesten tegelijkertijd onze tekst opzeggen. Dat vond ik vervelend, ik had het liever achter elkaar gedaan. Maar goed, een en ander kwam op de band. Eerst een klein stukje Nederlands, dat werd weggefaded en daarna de hele aankondiging in het Litouws Daarna liet Antanas mij alleen om het programma af te monteren met twee Litouwse vrouwelijke technici, die natuurlijk Litouws spraken en ook Russisch. Ik kreeg al gauw in de gaten dat ze de muziek lieten beginnen voordat het gesproken woord afgelopen was. Ze faden de muziek in. Dat wilde ik niet. Maar hoe maakte ik dat de dames technici duidelijk. Ik liet de opnames stoppen en ging op zoek naar Antanas die zich ergens in het gebouw moest bevinden. Hij maakte me vervolgens duidelijk dat de dames technici in de veronderstelling verkeerden dat het infaden van muziek over gesproken woord hoorde bij de westerse manier van monteren. Ik heb gecorrigeerd.
