Even time-out voor this dagboek, want ik werd gebeld door een
buitengewoon opgewonden Sam omdat Peter-Paul had ontdekt dat ik op het blog van
ene Bloemendaal schreef en dat er all kind of things aan de orde kwamen, waar
de wereld geen weet van mocht hebben. Peter-Paul dreigde zelfs Bastiaan in te
lichten. Nou dan zijn, zoals ik eerder schreef, the turnips ready. Natuurlijk
heb ik die vijftig euro per published bijdrage niet nodig, al vond ik het leuk Céciles
gourmetvoer ervan te betalen. Voorlopig ga ik dus even in de dug-out. We hebben
inmiddels wel voor drie kamers BeoVision 10 besteld: een set voor de woonkamer,
een set voor de slaapkamer en een set voor Bassemans werkkamer. Maar zelfs
daarmee raken de Guernseycentjes niet op. Perhaps moeten we, om het grote geld,
want de Guernseycentjes zijn natuurlijk peanuts, weg te sluizen, eens denken
aan een cottage in Mozambique. Alhoewel Sam zei dat ze vandaag in de
International Herald Tribune een hele pagina met huisjes all over the world had
gezien van Christie's: estates in Patagonia, Ierland en Duitsland. Zo dadelijk
maar eens zien of ik die advertentie on line kan bekijken.
Na een week in de dugout, begrijp ik nog steeds niet hoe Peter-Paul
achter het bestaan van dit blog gekomen is. Ik had zelfs Samantha niet verteld,
dat ik een soort dagboek bijhield, want dan kun je net zo goed een advertentie
op de voorpagina van "de krant voor wakker Nederland" zetten. Sam
houdt niets voor zich. Gelukkig heeft ze Peter-Paul bezworen Bastiaan niets
over "Crisis in 't Gooi" te vertellen. Ik vind het weird, want at the
end wilde ik de lezers alleen maar duidelijk maken dat wij in het Gooi, net als
andere Nederlanders, het in deze tijd van crisis moeilijk hebben. Maar ja, maak
dat Basseman maar eens clear. Gelukkig, want dat leidt af, is hij nog steeds
driftig op zoek naar een of twee automobielen: een oudere en een voor daily
use. Ik informeer dagelijks of hij vordert met zijn speurtocht. Veel ander
nieuws heb ik niet te melden, behalve dat we nu in het Gooi een Michelinsterrestaurant
hebben. In een achterafstraatje in Bussum of all places.
Dit kan very well be the last episode of Crisis in 't Gooi, ik mean, ik
writing about it. Bastiaan is duivels. Leontien Blokhoofd, een collega van hem,
waar ik hem nauwelijks over hoor en wier only claim to fame bestaat uit het
hoofd opratelen van alle dagelijkse beurskoersen, net zoals her brother alle
bezettingen van Amerikaanse en Britse popgroepjes uit de jaren zestig en
zeventig kan opnoemen, heeft hem vrijdagmorgen tijdens a casual meet bij de photocopier
gevraagd of hij op de hoogte was van zijn vrouws literaire aspirations.
Bastiaan made a joke of course en vroeg of zij dacht of his Babsje in de
footsteps van Heleen van Royen wilde treden. "Ernstiger, meneer Lebber,
veel ernstiger. Uw hele financial situation ligt op straat." Enfin, ze
schijnen samen gelunched te hebben en Blokhoofd, maar het kan ook Blokhut zijn,
heeft Bastiaan verteld over mijn bijdragen aan dit blog. Ze had ze zelfs
uitgeprint. Ik had me vrijdagavond net voorgenomen om samen met Bastiaan te
proberen in Bussums michelinsterrestaurant te gaan eten, toen hij geheel over
de red one binnenstoof, met de vraag of ik geheel van van de pot gejerked was om
ons hele reilen en zeilen bij wijze van spreken van een minaret af te roepen,
terwijl ik alleen maar geprobeerd heb duidelijk te maken dat de crisis ook in
't Gooi aan niemand voorbijgaat. "Sjtjoepit foemun" - Bastiaans
Engelse uitspraak is nooit je dat geweest- , fulmineerde hij. "Apart from
that", anwoordde ik, "heb ik geprobeerd de lezers te vertellen hoe ze
de belasting te slim af kunnen zijn." "Sjtjoepit foemun, ferry
sjtjoepit foemun, aai vijl for uh diffors." Daarna stormde hij naar zijn
kamer en hoorde ik hem de hele avond aan de phone. Ik begrijp niet wat er fout
is aan mijn bijdragen aan dit blog en suspense dat Blokhoofd, maar het kan ook Blokhuis
zijn, een oogje op Bastiaan heeft laten vallen, the bitch.
